Ragıp Karadayı

Soğuk, çok tesirliydi burada… Sanki elini bıçak ile kesmiş gibi hissediyor insan.

"Böyle delikanlılar, böyle gelinler çıkardığı müddetçe, bu şerefli, asil milletin sırtı yere gelmez!"

Zeliha ana evlatlarıyla iftihar ediyordu... Ölseler şehid, kalsalar gazi rütbeleri onları bekliyordu.

"İmtihanımız böyle oğul! Sabır, tahammül, mücadele ve de çok uyanık olacağız. Bize uyku yakışmaz!"

Öyle bir belayı def etmişlerdi ki Erzurumlular; ne kışı, ne aç kalmayı düşünüyorlardı...

Dünyada çok harpler olmuştu ama böyle; dişe diş boğuşma hiç görülmemişti!

Dadaş kızları Nene Gelin’in ihlâsını görmüş, onu bir kahraman olarak bağırlarına basmışlardı.

Kimsenin kimseden haberi olmadığı mahşerî bir günden geriye kalanlar, yürek burkuyordu.

Nene, utancından ve edebinden mi ne erinin yanında fazla duramadı. Anacığını aramaya koyuldu...

Etekleri rüzgârda uçuşuyor, kar taneleri mi yoksa barut mu yüzüne çarpıyordu, anlayamıyordu!

Erzurum halkı kimi demir kapılara yüklenirken kimi de sur gibi yükselen duvarlara merdiven dayıyordu.

Kalabalıklara direnen tarihî yapılar ve sakinleri; sessiz bir çığlıkla, acı akıbetlerini bekliyordu.

O, hiçbir hak, hukuk tanımayan zorbalara meydanı boş bırakmak istemiyordu.

Nene, arkadaşlarıyla bir yaralıyı getirdiğinde kulağına gelenler hoşuna gitmişti...

Moskof, komutanından erine herkes panik içindeydi. Korkudan altını kirletenler bile vardı!

Hafız Osman Bedreddin, tabyaların arkasını dolanıp mevzilenince, hiç tereddüt etmedi!..

"Şehid olmak için geldim evladım! Bir türlü nasip olmuyor. İçinde olduğum durum nedir?"

Nene, yıkılmıştı. Kendisine nişan alınmışken, yanlışlıkla pek sevdiği arkadaşı vurulmuştu...

Kendi kendine pek hislenen Paşa; “bu milletin niçin düşmanı çok daha iyi anladım!” dedi.

"Bizim aile gibi demek ki sizinkiler de hep cepheye gitmiş, şehit olmuşlar öyle mi?"