Yavuz Bülent Bakiler

Ah ne kadar yazık! Olcay Yazıcı, artık yazamayacak. Edebiyatımızın bir güzel kalemi daha sustu. Şiiri nesrinden, nesri şiirinden daha güzeldi. Olcay Yazıcı; bir kuyruklu yıldızın kayıp gitmesi gibi, bir büyük aydınlığın birdenbire kararması gibi, bir zarif gül dalının kırılıp düşmesi gibi, bir güzel şarkının birdenbire susması gibi aramızdan çekilip gitti.

Kolum, kanadım diyordum, Sevdalanıp gidiyordum. Yurdum diye seviyordum, Yurdum, felaketim oldu.

Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Melih Gökçek'in çarşamba gecesi TGRT ekranlarında çok önemli bir açıklaması oldu. Söylediklerini gözümü kırpmadan dinledim. Program saat 24:00'da bitti. Sonra çok uzun süre huzurumu kaybettim. Duyduğum dehşeti ifade etmem imkansız.

Şu satırları ne kadar utanarak yazdığımı bilmelisiniz. Çünkü okuyuculardan gelen mektuplar ve telefonlar, bir büyük ayıbımızı bütün dehşetiyle ortaya koyuyor.

Bâzı otellerimizi, verdikleri hizmetlere göre, yıldızlarla değerlendiriyoruz. Böylece karşımızda, iki yıldızlı, üç yıldızlı, beş yıldızlı otellerimiz sıralanıyorlar.

Bana sorarsanız, size derim ki, bizim siyasî hayatımızın en başarılı başbakanı Adnan Menderes'tir. Devletimize, milletimize büyük hizmetleri dolayısıyla, en çok sevilen başbakanlarımız arasında ve ilk sıralarda o vardır. Fakat bizim siyasî hayatımızda en çok zulüm gören ve âdeta lime lime edilerek darağacına götürülen tek başbakanımız da odur.

Oruç tutmaya ilkokul yıllarımda başladım. Galiba 7-8 yaşlarındaydım. Beni sahura annem kaldırırdı. Karnımı doyurduktan sonra; "- Git bak bakalım. Oruç kapıların arkasında mı? Yakala getir!" derdi. Gidip bütün kapıların arkasına bakardım. Gelip derdim ki:

Bana göre, Mehmet Âkif Ersoy, Meşrutiyet ve Cumhuriyet devirlerimizin en büyük âbide şahsiyetlerinden biri. İnanıyorum ki, bin yıl sonra bile Mehmet Âkif, yine âbide şahsiyetlerden biri olarak selamlanacaktır. Çünkü o, ışığını Kur'an'dan ve Sevgili Peygamberimizden alan mütefekkir şairlerimizdendir.

Utanıyorum! Utancımı ifade edecek kelimeler de bulamıyorum. Bundan on yıl kadar önce, İstanbul'da, bir büyük kuruluşun başında bulunan bir dostum beni telefonla aradı: - İki yüz civarında elemanımız var. İstiyorum ki bizim salonumuzda senin bir sohbetini dinlesinler! dedi.

Bu sene, ramazan ayımı bereketlendiren çok güzel bir hediye aldım: YÜCE KUR'AN ve Açıklamalı-Yorumlu Meâli.

Ah ramazan günlerinde gördüğüm sevgi Büyük bir huzurla başlayan sabah Sonra durup durup tekrarladığım Çocuksu çocuksu bismillah Bakardım her sabah kadınlar kızlar Bütün konu-komşu bizde Ve beyaz tülbentli ince bir kadın Kur'an okuyor evimizde

Kürt mes'elesi üzerine bu sütunda kaç yazı yazdığımı hatırlamıyorum.

Geçen gün, Diyanet İşleri Başkanlığından beni aradılar:

Sayın Kadir Topbaş! Görmediğim Avrupa ülkesi kalmadı. İstanbul'daki bu başıboşluğa, bu dağınıklığa, hiçbir Avrupa ülkesinde şahid olmadım. Patrona Halil ve arkadaşları, İstanbul'daki Lâle Devrine son vermişlerdi.

Sayın Kadir Topbaş! İstanbul tarihinde iki Lâle Devri var. Birincisini, 1699-1730 yılları arasında, sadrazam, Nevşehirli Damat İbrahim Paşa gerçekleştirdi.

Amerika'nın Ankara Büyükelçisi James Jeffrey, düzenlediği veda yemeğinde BDP milletvekili Sırrı Sakık'a demiş ki: "Türkiye'den ayrılırsanız, 3. sınıf bir Orta Doğu ülkesi olursunuz. Türkiye de, Batılı bir ülke olarak yoluna devam eder..."

Geçenlerde Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç'ın bir açıklaması oldu. Dedi ki: "Hiçbir CHP'li, 27 Mayısla ilgili olumsuz tek cümle konuşmaz. Çünkü 27 Mayısın doğrudan şeriki (ortağı) olan CHP'nin o darbedeki rolünü, herkes çok iyi bilir!"

Geçen cuma gecesi, Wow İstanbul Oteli salonunda, saat 19.30 da, şaşaalı bir törenle, bazı ilim, siyaset, sanat ve iş dünyamızın seçkin kişilerine İpekyolu Altın Adamlar Ödülleri verildi.

Yobaz, bilmeyen, anlamayan, öğrenmek istemeyen, ama kendi yanlışını da başkalarına zorla kabul ettirmeye çalışan adamdır.

PKK terörü dolayısıyle, şimdi yeni bir konu üzerinde konuşmaya başladık: "Türk'lerle Kürt'ler bir arada yaşasınlar mı, yaşamasınlar mı?" Bu, üstü kapalı bir cümle.