O şimdi asker!..

Garip huylu bir yeğenim var. Orta sonda okuyor, daha doğrusu okumuyor. Okulla alakası yok... Geçen gün derslerini sordum, bana cevabı şu oldu: "Boşver dayı dersleri şimdi. Saat tut, tuvalete kaç dakikada gidip gelicem ona bak." Bu gece G.Saray'ı izlerken, Cihan aklıma geldi. Maksat gol yada goller atarak turu geçmekti, ama maç başladı bir de ne görelim? Maksat gol yememekmiş. Hem de kime karşı? Şampiyonlar Ligi'nin gol atamamış tek takımı Bordeaux'ya karşı. Adamlar attığı kadar da yüreğimizi hoplattı. 22'de gol resmen geliyorum dedi. Bari tur da "gidiyorum" olmasaydı... Ama görünen oydu ki, G.Saray bu futbol fukarası Bordeaux'ya karşı çok ama çok zorlanacaktı. Fakat bazı gerçekler vardı. G.Saray'ın sağında Hasan Şaş, solunda Arda gibi bana göre dünyanın en kaliteli açıkları vardı... Ve orta direk İliç, Ayhan ile Sabri adamın tozunu alırlardı. Forvette Hakan gibi tecrübe abidemiz ha kezaydı. İşte bu gerçekler, zorlansa da G.Saray'a puan getirecek gerçeklerdi. Hepsini önümüze kattık, Bordeaux kalesine doğru epey yol katettik. İşimiz gücümüz bütün derdimiz goldü. Oysa köpeğin önüne koysan yemezdi. Ama Fransız yesin diye çok bekledik. Mamafih giydirdik, içirdik ama yediremedik. Adamların iştahı yoktu, yemediler. Sağdan geldik olmadı, soldan girdik olmadı. Ortadan, havadan, karadan yine olmadı... Düşünün bu G.Saray Türkiye'nin şu anda en iyi futbol oynayan takımı. Yandı gülüm keten helva... Hep birlikte batmışız haberimiz yok. Aslında G.Saray'ın Bordeaux karşında aldığı sonuç, verdiği mesaj yalnız kendi perişanlığı değil, koca Türkiye'nin perişanlığıydı. Elimizdeki en iyi takım, Fransız'ın iki kuruşluk Bordeaux'suna paça verdi. Nasıl vermesin ki? Elin oğlu taş üstüne taş koymazken, biz iki pas yapamadık. Tamam; gittik geldik, girdik çıktık, her yolu denedik ama "o malum gerçekleri" gole dönüştüremedik. Artık zaman, geçmişle avunma zamanı. Bir zamanlar Aslan'dı, terminatördü... Filikaları, modern savaş gemileri, uğruna ölecek askerleri vardı... Lakin şimdi adı kaldı yadigâr...