Kendisini çok yalnız hissetti

Onca çabaya rağmen kendisini fark etmeyen meçhul prensine kızan Sevgi, küt diye ahizeyi kapatır kapatmaz bir sesle irkildi: -Demek burada çalışıyorsun ha bebek? Dönüp sesin sahibine bakınca, mahalleden tanıdığı bıçkın delikanlı Yalçın'la burun buruna geldi. Biraz geride Yalçın'ın iki arkadaşı da gülerek onları izliyordu. -Ne istiyorsun? diye sordu Sevgi sıkkın bir şekilde. Yalçın kızı şöyle bir süzdü ve; -Seni! diye sırıttı. Sevgi aniden yanındaki su şişesini kaptığı gibi Yalçın'ın kafasında patlattı: -Defol git be! Zaten moralim bozuk, hırsımı senden çıkarmayayım! Bu ani saldırı ile şaşkına dönen Yalçın, etrafa rezil olmanın şoku ile başını tutarak uzaklaşırken, arkadaşları onunla dalga geçiyordu: -Her kuşun eti yenmez oğlum! -Dua etsin ki toplum içindeyiz, yoksa ben ona yapacağımı bilirdim! diye söylendi Yalçın. *** Romantik bir İstanbul akşamıydı. Üsküdar'dan Harem'e kadar uzayan sahil şeridinde bazı âşıklar sarmaş dolaş gezerken, bazısı da deniz kenarındaki banklarda oturarak ışıkları suda oynaşan Kız Kulesi'nin eşsiz manzarasını seyrediyordu. Sevgi ile Hikmet Amca da bu akşamı dışarıda gezmeye ayırmış, oturdukları bir bankta çekirdek çitleyerek kendilerini bu masal şehrin büyüsüne kaptırmışlardı. Bir ara önlerinden sarmaş dolaş geçen gençleri gören Sevgi durgunlaştı. Kendisine reva görülen ilgisizliği ve yalnızlığını düşündü. Elindeki çekirdek kabuklarını atarak dalgın bir halde sordu: -Hikmet Amca, sence ben güzel miyim? Hikmet Amca bir müddet Sevgi'ye baktıktan sonra; -Sen hiç aynaya bakmıyor musun kızım? diye sordu. -Bakıyorum da... Herkes kendini güzel bulur, bilirsin işte... Hikmet Amca Sevgi'nin yüzündeki mutsuzluk ifadesini fark etmiş ve çok üzülmüştü. Sevgi'nin kulağına doğru eğilerek, -Sen insanın gözlerini kamaştıracak kadar güzelsin, diye fısıldadı... > DEVAMI YARIN