Yalçın'la burun buruna geldi!..

O sabah Nebahat Hanımla kızı Şeyma hastaneye gitmek üzere hazırlanırken, yanlarına gelen Sevgi onlardan önce çıkmak için müsaade istedi: -Anneciğim izin verirseniz benim bir yere uğramam gerekiyor. Üsküdar'da bir akrabamız var. Onlarda kalıyordum. Habersiz geldim, merak etmişlerdir. Hem haber vereyim, hem de valizimi alayım. Oradan hastaneye gelirim. -Tabii kızım, ne demek. İstersen biz bırakalım seni gideceğin yere. -Yo, gerek yok. Bir taksiye atlar giderim. Gecikmem merak etmeyin. -Peki yavrum, güle güle. -Hoşça kal Şeyma. -Güle güle yenge. Hastanede görüşürüz. *** Yeniçeşme Yokuşu'nun altındaki caddede taksiden inen Sevgi yokuşu tırmanırken sanki günlerdir mahalleden uzak kalmış gibi bir duygu içindeydi. Bir gün içinde ne kadar çok olay yaşamıştı. Hikmet amcaya anlatacak ne çok şey birikmişti. Acaba evde miydi? Olanları duyunca nasıl tepki verecekti? Bütün bunları düşünerek evin bulunduğu sokağa yaklaşırken köşe başındaki bakkaldan çıkan Yalçın'la burun buruna geldi. -Şanslı günümdeyim, dedi Yalçın. Bu ne güzel bir rastlantı. Sevgi oralı olmadan yoluna devam ediyordu ki, Yalçın'ın imalı sözü ile olduğu yerde kala kaldı. -Nişanlınız beyefendi nasıl oldu acaba? -Ne nişanlısı, sen nereden biliyorsun? -O dramatik sahneye şahit oldum desem? Yalçın, Sevgi'yi taklit ederek sesini inceltti: -Çekilin, çekilin o benim nişanlım! Ambulans çağırın! Sinan, Sinan hayatım ölme ne olur! Sevgi şaşkın bir halde Yalçın'a bakakaldı. Demek kaza anında o da oradaydı. -Ambulansı kim çağırdı sanıyorsun? diye devam etti Yalçın. -Sen mi çağırdın? -Herhalde biz çağırdık! Biz senin sandığın gibi duygusuz değiliz kızım. Kalp taşıyoruz aha şuramızda kalp! Hem de sevgi dolu, aşk dolu bir kalp! Sevgi Yalçın'ı şöyle bir süzdükten sonra söylenerek yoluna devam etti: -İyi ya işte, nişanlı olduğumu öğrenmişsin. Peşimi bırak benim. -Nişanlı ha? diye güldü Yalçın. Acaba! Sevgi şüphe ile baktı Yalçın'ın yüzüne. Sonra hızlı hızlı yürüdü. Ardından bakan Yalçın "sen görürsün" der gibi başını sallıyordu. *** Hikmet Amca Sevgi'nin anlattıklarını büyük bir şaşkınlık içinde dinlemişti. -Hiç doğru bir şey yapmamışsın kızım. Keşke hastanede aileyle ilk karşılaştığın zaman olup biteni dosdoğru anlatsaydın. İşin doğrusu anlaşılınca üzülmenden korkuyorum. -Biliyorum Hikmet Amca, biliyorum. Bunları ben de düşündüm. Ama olan oldu bir kere. Kararımı verdim, Sinan kendine gelince ona görünmeden ayrılacağım yanından. Sadece o kendine gelinceye kadar yanında olmak istiyorum. Ondan sonra rüya bitecek. > DEVAMI YARIN