Ramazan Abimin ardından...

“Mekânın cennet olsun Ramazan Mercan Abi. Rabbime iyi bir kul, habibine iyi bir ümmet oldun...”

 

 

 

Öz babamızdan görmediğimiz şefkati merhameti onda gördük. Asil duruşu bilgisi kültürü o güzel kalbinde kaybolmuştuk. 2007 Ramazan Amca'yı ilk defa gördüm kurbanlarımız heba olmasın diye İhlas Vakfı’na gitmiş idim. Yer Cağaloğlu. Vakıfta Lütfü Kahraman Abi o gün orada yoktu. Ramazan Mercan Abi vardı. Kurban vekaletini verecektim. Mübarek, 60 küsur yaşındaydı. Lakin ben bir bayanım, diye başını not defterinden kaldırmıyordu. Vekaletimi verip vakıftan ayrıldım. Bunca senedir o kareyi unutmadım. Bir namahremdim diye bana bakmadı ki benim dedem yaşlarındaydı...

 

Aradan birkaç sene geçti. Birkaç arkadaş bazılarımız evlendik. Evlilik bu, sıkıntısız olur mu, olmaz tabii. Bir sıkıntı olduğunda kıymetli hanımına arz ederdik. O da hemen beyleri çağırır veya ilk fırsatta Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı kitaplardan kul hakkından karı koca hakkından evlat hakkından vb. bahsederlerdi. Beyler eve gelirdi ki her şey sütliman. Biz gençlerin huzur ve mutluluk için yol göstereni olurdu...

 

Denizin fırtınası dalgası durmuş sanki. Bu uzun bir süre dar zamanlarda bizlere bilge oldu. Sonra diğer arkadaşlar, sonra diğeri derken bu şekilde onların yüzlerce belki binlerce seveni vardı...

 

Mekânın cennet olsun Ramazan Abi. Rabbime iyi bir kul, habibine iyi bir ümmet oldun, biz buna şahidiz. Bu dünya bir köprüydü. Alacaklarını alıp binlerce gencin kalbine sevgi fideleri ekip geçip gittin. Bu fâni dünyada biz seni çok sevdik. Biz seni Rabbime emanet ediyoruz. Annenin evladına olan merhametinden daha merhametli olan o yüce Rabbime emanet ediyoruz. Kabrin cennet bahçelerinden bir bahçe olsun. Sevip yolundan gittiğin büyüklerin yanında olasın. İyi ki tanıdık, pamuk kalpli, beyaz saçlı merhametli Ramazan Abi. Arkadaşların paylaştığı birkaç resimde yüzüne bakınca Allah’ı hatırlıyorum, Sahabeyi kiramın mübarek simalarını hayal ediyorum. Mübarek sahabeye komşu olursun inşallah. İnandığı gibi yaşadı yaşadığı gibi rahmet-i Rahmana kavuştu. Abdestli evinden çıkıp gençlere sohbet etmeye giderken elindeki notlar ile yolun ortasında yere yığılıverdi. Rabbim sen şefaatlerine nail eylesin, derecelerini âli eylesin. Onun için üzülmüyorum. O sevdiklerine kavuştu. Biz yetim kaldık.

 

     Rumuz “Bayan Zeynep”