Anlamsız yazılar!..

Aslında hiçbir şey için geç değil. Biz insanlar olarak karamsarlığın kitabını yazıyoruz resmen. Sevmek, sevilmek, âşık olmak, gülümsemek, ağlamak vs... Bu duyguları hemen her gün yaşıyoruz. Bazen de eski günlere özlem duyuyoruz. Hayat meşakkatinin içinde duygularımıza ne kadar yer veriyoruz. Bazen ağlamaklı bir tonda bazen sevinçli bir şekilde gülümsüyoruz. Ama çok özlediğimiz kişiler vardır şu dünyada. Adını koyamadığımız bir duygu kaplar içimizi o aklımıza gelince.

 

Bazen düşünüyorum da hayatta yaptığımız her şeyin bilinçaltımızda bir sebebi var. Hatta hobilerimizi bile yaşadığımız travmalar belirliyor. Şiir yazmak, kitap okumak, top oynamak gibi zevk aldığımız birçok şeyin aslında yaşadığımız olumsuz şeyler tarafından tetiklendiğini düşünüyorum.

 

Hayatımızda yaşanan boşlukları dolduracak şeyler arıyoruz. Kimi zaman düşünceli, kimi zaman farklı duygular içinde buluyoruz kendimizi. Hatta bazen öyle oluyor ki boşluklarımızı doldurmak için daha birkaç gün önce tanıdığımız kişilere âşık bile olabiliyoruz. Sırf onu unutmak için. Onun yerini doldurmak için. Ama artık bütün bunlara belki de veda etmeliyiz. Yıllar öncesinde kalmış kişileri ve yaşanmışlıkları orada bırakıp önümüze bakmak en iyisi. Daha yaşayacak çok şey var. Önümüze kimler çıkacak. Kimlerle dost olacağız. Duygularımızı düşüncelerimizi kimlerle paylaşacağız...

 

Biraz duygusal bir yazı oldu ama içinde hem nasihatler hem durum tespitleri dolu. Bizlere düşen dualarımızda “Allah herkesi iyi insanlarla karşılaştırsın” diye dua etmek. Geleceğe umutla bakmak. Yaşadığımız hayattan zevk almak. Sürekli olumsuz yönlerimizi düşünüp karalar bağlamak yerine elimizdekinin kıymetini bilip daha iyisine ulaşmak için çabalamak. Yüce Allah’tan hayırlısını istemek. Emin olun gerisi çorap söküğü gibi gelecektir.

 

     Abdullah Karakoç