Kabul görmek uğruna kaybedilenler

İnsan doğası gereği, yaratılışı gereği kabul görmek, onaylanmak ve sevilmek ister. Toplumun bir parçası olma arzusu, çoğu zaman bizi kendimizden taviz vermeye iter. Ancak, unutmamamız lazımdır ki uğruna fedakârlık yaptığımız değerler zamanla bizim kimliğimizi oluşturur. Eğer bu değerleri, başkalarının onayını almak için yok sayarsak, sonunda elimizde ne kalır?

 

Çocukluğumuzdan beri annemizden babamızdan aile ortamımızdan, ninelerimizden dedelerimizden öğrendiklerimiz, aklımızda kalan gelenek ve göreneklerimiz, okulda öğretmenlerimizden öğrendiklerimiz, okuduğumuz kitaplardan öğrendiklerimiz, camideki imamımızdan vaizimizden öğrendiklerimiz bütün bunların toplamı bizde oluşan bir birikim, kültür ve inanç birikimi bizi biz eden değerlerin toplamıdır. Bu kadar geniş zamanda damla damla kazanılan değerler bir kimsenin yanında kabul görmek için feda edilebilir mi?

 

Buna rağmen kendi fikirlerimizi susturduğumuzda, sırf bir gruba ait olabilmek için inançlarımızdan vazgeçtiğimizde ya da sırf başkalarının beklentilerine uymak adına kendimizi değiştirdiğimizde aslında en büyük kaybı yaşarız. Kendimiz olma özgürlüğünü kaybederiz. Başlangıçta önemsiz gibi görünen bu tavizler, zamanla kişiliğimizi silikleştirir ve bizi sıradan, hatta değersiz biri hâline getirebilir. Çünkü insanın gerçek değeri, sahip olduğu prensipler ve karakteridir.

 

Gerçek saygı ve sevgi, taklit edilen bir kimlikten değil, samimi ve özgün bir duruştan doğar. İnsan, ancak kendi değerlerine sahip çıktığında gerçek anlamda güçlü olabilir. Başkalarının beklentilerine göre şekillenen bir hayat, kişiyi zamanla yorar ve içsel bir boşluğa sürükler.

 

Önemli olan, herkes tarafından sevilmek değil, kendini kaybetmeden var olabilmektir. Çünkü gerçek değer, başkalarının gözünden değil, insanın kendi benliğine duyduğu saygıdan gelir.

 

     Defne Parlak

 

 

ŞİİR

 

 

     Babamızdan öğrendik

 

Bizim ilk öğretmenimiz

 

İlkokula gitmemiş babamızdı

 

Biz babamızdan

 

Mertliği öğrendik

 

Vatan bayrak sevgisini

 

Almadan vermeyi

 

Karşılıksız sevmeyi

 

İnsan olmayı öğrendik.

 

 

 

Biz babamızdan

 

Hoşgörüyü öğrendik

 

Yetim başı okşamayı

 

Yardıma koşmayı

 

Zorlukları aşmayı

 

Arsızlardan haramlardan

 

Kaçmayı öğrendik.

 

 

 

Biz sevgiyi saygıyı

 

Merhameti şefkati

 

Sadakati muhabbeti

 

“Sen haklısın” demeyi

 

Zikzak çizmemeyi

 

Dik durmayı

 

Kısaca adam olmayı

 

Hayat üniversitesini bitirmiş

 

Babamızdan öğrendik

 

Nöbetçi Şair (Şahin Ertürk)-Kütahya

 

 

 

 

Din büyüklerimiz buyurdular ki: Ramazan-ı şerif 30 gün bayramdır, üç gün değil. Çünkü bunun her gün ve gecesinde binlerce, on binlerce müminler affolur. Öyle bir af ayıdır bu ay. Ne mutlu, Allahü teâlâya hamd olsun ki, Ehl-i sünnet itikadı üzere bu ayı ramazan-ı şerif ayı olarak idrak etmemizi bize nasip eyledi. Ramazan-ı şerif ayının kıymetini hepimiz çok iyi anlayıp ve idrak ederiz inşallah. Allahü teâlâ bu ümmeti affetmek istemeseydi, ramazan ayını yaratmazdı. Ramazan-ı şerif ayını Allahü teâlâ bu ümmeti affetmek için yaratmıştır. Bu ay Allahü teâlânın bize hususi ihsanıdır.”

 

 

 

Yetenekli Kalemlerde önceki yazılar...