Abdüllatif Uyan

Ebu Müslim Havlânî hazretleri bir sohbetinde sevdiklerine; "Ben birinin her istediğini versem, her dediğini yapsam, yarın Allahü tealanın huzurunda beni kötüler. Birine de zorluk çıkarsam, ağır işler yaptırsam, yarın Allahü tealanın huzurunda beni metheder" buyurdu.

Ebu Müslim Havlânî hazretlerinin bir hizmetçisi vardı ki, bu zatı sevmez, düşmanlık beslerdi. Nitekim bir gün öldürmek için yemeğine zehir kattı. Büyük veli onu yediği halde tesir etmedi.

Ebu Müslim Havlânî (rahmetullahi aleyh) hazretlerine bir gün hanımı; "Efendi, evde hiç un kalmadı" deyince, "Hiç paran var mı?" buyurdu. "Bir dirhem var" deyince;

Şam'da vefat eden velilerden Ebu Müslim Havlânî hazretleri, bir gün sevdikleriyle bir bahçede sohbet ediyorlardı.

(Dünden devam) Peygamber Efendimiz'in mübârek cenâzelerini yıkamak üzere Hazret-i Alî, Hazret-i Abbâs, Hazret-i Abbâs'ın oğulları Fadl ve Kusem, Hazret-i Üsâme bin Zeyd ve Hazret-i Sâlih odaya girip kapıyı kapadılar.

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) vefat edince, Eshab-ı kiramın (aleyhimürrıdvan) aklı başından gitti. Mescidde ağlaşmaya başladılar.

(Dünden devam) Hazret-i Abbâs (radıyallahü anh) Huneyn gazâsında da Peygamber Efendimiz'in yanından ayrılmadı. İslâm ordusu, sabah gün ışımadan bir vâdiden aşağı iniyorlardı.

(Dünden devam) Hazret-i Abbâs (radıyallahü anh) o esnâda Mekke'de bulunuyordu. Hazret-i Haccac'ın söylediği acı fakat asılsız haberi işitince kederinden bayıldı.

(Dünden devam) Hazret-i Abbâs (radıyallahü anh) Resûlullah Efendimiz'in (sallallahü aleyhi ve sellem) emriyle, Müslümân olduğunu hiç kimseye söylemedi.

Resûlullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Bedir harbinden zaferle dönmüş, "yetmiş" de esir alınmıştı. Bu esirlerin ne yapılacağı hakkında Eshâbiyle istişâre etti.

Hazret-i Alî'nin (kerremallahü vecheh) dört dirhemi var idi. Bunları fakirlere sadaka verdi. Birisini açıktan. Birisini gizlice. Birisini gündüz. Birini de gece...

Hazret-i Osmân (radıyallahü anh) evinde, Hazret-i Rukayye (radıyallahü anhâ) ile oturmuştu. Bir câriye yiyecek getirdi.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) Amr ibni Âs hazretlerini Mısır'a vâlî tâyin etmişti. Birkaç ay geçti. Mısır halkı toplandılar.

Bir gün hazret-i Ebû Bekr (radıyallahü anh) Hazret-i Fahr-i âlem (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimizle birlikte oturuyorlardı. Bir edebsiz geldi.

Mahşerin sıkıntısı artar. Dayanılmaz hâl alır. Halk Âdem Nebî'ye gidip; "Yâ Âdem! Sen Peygamberlerin ilkisin. Hâlimiz pek fenâdır. Ne olur, bize şefâat et ki, başlasın hesâbımız" derler.

Velîd bin Mugîre ile bâzı müşrikler, bir gece vakti Resûlullah Efendimiz'in (sallallahü aleyhi ve sellem) huzûruna geldiler.

Hazret-i Âişe'ye (radıyallahü anhâ) yemek yiyip yemediğini sordular. Cevâben; "Hiç doyasıya yemedim" buyurdu. Sonra ağladı.

Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ) buyuruyor ki: Bir gün Resûlullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) mübârek nalınlarının kayışlarını çakarıyordu.

Resûl-i Ekrem (aleyhiselâm) Hristiyanlara; "Ben duâ edeyim, siz âmîn deyiniz!" buyurdu. Mübâhele edeceklerdi.

Benî Necrân diye Hristiyan bir kabîle vardı. Fahr-i âlem Efendimiz bunlara nasîhatte bulundu. Ama ıslâh olmadılar.