Abdüllatif Uyan

Zamanın vâlisi, memurlarını gönderip huzuruna çağırttı Said bin Cübeyr hazretlerini. Memurlar geldiğinde, o namaz kılıyordu.

Said bin Cübeyr "kuddise sirruh", ilmiyle amil olan büyük velîlerdendi.

Seyyid Abdülkâdir hazretlerinin yaşadığı Mültan şehrinde bir kemik hastalığı yayılmıştı.

Macid-ül Kürdi hazretlerinin oğlu anlatıyor: Babamla aynı evde kaldığımız zamanlarda kapımıza kim gelse, karnını doyurur ve giderdi sevinerek.

Macid-ül Kürdi "rahime-hullahü teâlâ", evliyânın büyüklerindendir. Pek çok kerameti vardı. Biri şöyle:

Kadib-ül ban "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir kimse vardı ki, yanında pehlivanlar gezdirir, bunları güreştirip nam yapardı.

Kadib-ül Ban hazretleri, bir sohbetinde; - Kardeşlerim, insanın en büyük düşmanı, nefsidir, buyurdu. Dînin her bir emrinde, bu nefsi kırmak vardır ve nefis kırılırsa netice hayır olur. Sordular:

Kadib-ül ban "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir kişi vardı ki, hasedinden dolayı bu zâtı sevmez, büyüklüğünü inkâr ederdi.

Ebû Muhammed Basri "rahime-hullahü teâlâ", zengindi, ama dünya sevgisini çıkarmıştı kalbinden.

Cabir-el Kürdi "rahime-hullahü teâlâ", Hanbeli mezhebinin büyük âlimlerindendir.

Bir gün hırsızın biri Muhammed bin İsmail hazretlerinin arkasından sessizce yaklaşıp, cebinden bir miktar para aldı.

Muhammed bin İsmail "rahime-hullahü teâlâ" Sırri-yi Sekati hazretlerinin talebesi olup, dokumacılıkla uğraşır, bunun için Hayrünnessac diye tanınırdı halk arasında. Çok zaman, Dicle'nin kıyısına gider, orada kendisine has yerde ibâdet yapardı. Bir gün nehir kıyısında ibâdet ediyordu ki, bez dokuduğu müşterilerinden biri geldi.

Müslim bin Yesar hazretleri, bir sohbetinde; - Kâbe'yi ilk görünce yapılan duâ kabul olur, buyurdu. - Hikmeti ne efendim? dediler. - Çünkü Kâbe-i şerîf çok kıymetli bir yerdir. Ama müminin kalbi daha kıymetlidir. Zira Kâbe kul yapısıdır, kalb ise, Allah'ın kudretiyle var olmuştur. Onun için bir mümini görünce yapılan duâyı da Allahü teâlâ kabul eder. Sordular:

Müslim bin Yesar "rahime-hullahü teâlâ", tâbiîn-i izamdan olup, çok ibâdet yapardı. Kalbini Allah sevgisi sarmış, kul olmanın tadına varmıştı.

Abdullah-i Mürteiş "rahime-hullahü teâlâ", dünyaya zerre kadar değer vermez, zamanındaki velîler kendisini methederlerdi.

Abdullah-i Mürteiş hazretleri, keramet sahibi olup, kalbten geçeni anlar ve çok cömertlik yapardı insanlara. Şöyle ki;

Abdullah-i Mürteiş "rahime-hullahü teâlâ", her velî gibi riya ve gösterişten hiç hoşlanmazdı.

Bir gün, Şibli hazretlerine bir kimse gelip;

Ebû Bekr-i Şibli "rahime-hullahü teâlâ", nefsinin bir tek arzusunu yapmaz, yaşayan ölü gibi bulunurdu bu hayatta. Bir gün, yeni elbisesini giyip çıktı dışarı. Baktı ki, kimin üstünde kıymetli elbise varsa, herkes onlara kıymet veriyor, eski elbiseli olanları adamdan saymıyorlar.

Ebû Bekr-i Şibli hazretleri, bir gün sevdiklerine; - Dört yüz hocadan ders okudum. Onlardan, dört bin hadîs-i şerîf öğrendim, Bunların arasından bir tanesini seçip ona uydum, diğerlerini bıraktım, buyurdu. Ve ekledi: