Abdüllatif Uyan

Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, bâzı talebeleriyle yolculuğa çıkmışlardı.

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, talebesinden birini bir yere göndermişti. Talebe, işini halledip geri dönerken bir ağaç gölgesinde oturuverdi biraz. Fakat çok yorgun olduğu için, uyuyakaldı oracıkta. Derin bir uykuya dalmıştı ki, rüyâsında hocasını gördü.

Anadolu'da yetişen ve Konya'da vefat eden Ahmet Eflâkî hazretleri, bir akşam vakti sevdiklerinden birinin evine gitmişti.

Kâbe-i şerîf'in duvarları, eskimiş, yenilenmesi gerekiyordu. Bunun için kabîleler toplanıp istişare ettiler. Biri bir teklifte bulundu:

Bir gün birisi hakâret etmişti Behâeddîn-i Buhârî hazretlerine. Ama hiç karşılık vermedi mübârek zat.

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, hazretlerinin bir talebesi, bir gün bu zâta gelerek;

Dâvud-i İskenderî rahmetullahi aleyh, bir gün sevdiği birine;

Zindan Baba rahmetullahi aleyh, Lüleburgaz'da yetişen velîlerindendir.

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh hazretlerinin, Melik Hüseyin adında bir sevdiği, bu zâtı evine yemeğe dâvet etti. Büyük velî teşrîf etti o eve.

Dıhye-i Kelbî radıyallahü anh, îman etmeden önce, ticaret için uzak seferlere gider, dönüşte, kıymetli hediyeler getirirdi Efendimize "aleyhisselam".

Abdülmuttalip, bir gece rüyâda ses işitti:

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin talebesi Alâeddîn-i Attâr hazretleri şöyle anlatıyor:

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, orta boylu, nurlu ve sevimli bir zat idi. Mübârek sakalının beyazı daha çoktu.

Hazret-i Alî radıyallahü anh, yumuşak huylu olup, hiç kızmazdı.

Salâhaddîn Eyyûbî, bir ömrü müddetince İslâma hizmet etti.

Şâh Şücâ-i Kirmânî hazretlerinin çok sâliha bir kızı vardı ki, Kirman vilâyetinin en güzel kızıydı. Çok isteyeni vardı ama, babası vermiyordu.

Ebû Os­mân-ı Hay­rî "rah­me­tul­la­hi aleyh", ho­ca­sı Ebû Hafs'a ilk git­ti­ğin­de ya­şı he­nüz kü­çük­tü. Hu­zu­run­da edeb­le diz çö­küp;

Be­hâ­ed­dîn-i Bu­hâ­rî kud­di­se sir­ruh, ve­fat edin­ce, bü­yük bir ce­ma­at­le kı­lın­dı na­ma­zı.

Be­hâ­ed­dîn-i Bu­hâ­rî haz­ret­le­ri­nin ta­le­be­sin­den Alâ­ed­dîn-i At­târ haz­ret­le­ri an­la­tı­yor:

Re­sû­lul­lah Efen­di­miz'in "aley­his­se­lam" kom­şu­su fa­kir bir ka­dın­ca­ğız, Efen­di­miz­den, na­maz­da ör­tü­ne­cek bir el­bi­se is­te­di. Re­sû­lul­la­hın da faz­la el­bi­se­si yok­tu. Üze­rin­de­ki­ni çı­ka­rıp gön­der­di. Na­maz vak­ti gi­rin­ce, el­bi­se­siz mes­ci­de gi­de­me­di.