Mehmet Oruç

İslam büyükleri her şeyin hayırlısını istemek lazım geldiği gibi ölümün de hayırlısının istenmesini tavsiye etmişlerdir. Nitekim Peygamber efendimiz, "Sıkıntılardan dolayı ölümü istemeyin! Dayanamayan, 'Ya Rabbi, hakkımda yaşamak hayırlı ise, yaşamayı, ölmek hayırlı ise, ölümü nasip et!' desin!" buyurmuştur. Ebu Zer hazretleri, "Ya Resulallah, Musa aleyhisselama inen kitapta neler vardı?" diye sorunca, Peygamber efendimiz buyurdu ki:

Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin yanına duâ etmesi için bir hasta getirdiler. Hasta birkaç gün kaldığı hâlde, Ahmed Rıfâî hiçbir şey söylemedi. Bunun üzerine hizmetçisi Yâkûb; "Efendim! Bu hasta için duâ etmemenizin sebebi nedir?" deyince; "Ey Yâkûb! Cenâb-ı Hakk'ın izzetine yemîn olsun ki, Allah katında, benim kabûl olunacağı vâdolunan yüz hâcetim vardır. Şimdiye kadar hiçbirini dilemedim" cevabını verdi.

Kasas sûresinde meâlen, "Kârûn'un zînet ve ihtişamı içinde kavminin karşısına çıktı. Dünya hayatını arzû edenler, 'Ne olurdu, Kârûn'a verilenler gibi bizim de olsaydı. O hakîkaten büyük nasîb sahibidir' dediler" buyuruldu. Hâlbuki, Kârun'a verilenler, onun helâkına sebep oldu. Bunun için İslam büyükleri hep, hayırlısını istemeyi nasihat buyurmuşlardır.

İslam büyükleri, kendilerinin yapmadıkları şeyleri başkasının yapması için nasihat ve dua etmezlerdi. İmâm-ı a'zâm zamanında, bir ailenin çocuğu fazla bal yemekten hasta oldu. Babası, bu çocuğu alıp, İmam-ı a'zam hazretlerine getirdi. Kendisine durumu anlattı. Çocuğa bal yememesi için nasihat etmesini ve hastalıktan şifa bulması için dua talebinde bulundu. İmâm-ı a'zâm hazretleri, çocuğun kırk gün sonra getirilmesini istedi. Adam, bir hikmeti vardır, diyerek dönüp evine geri gitti. Kırk günün bitiminde büyük bir sabırsızlıkla, İmâm-ı a'zâmın yolunu tuttu. İmam-ı a'zam hazretleri çocuğu karşısına alarak şöyle bir nasihatte bulundu:

Bugünkü batı müziği, kilise müzi-ğinden doğdu. Bugün yeryüzünü kaplayan bozuk dinlerin hemen hepsinde, müzik, ibadet halini almıştır. Müzik ile, her çeşit çalgı ile nefisler keyiflenmekte, şehvani, hayvani arzular kuvvetlenmektedir...

İslam büyükleri, kendilerinden hayır duâ istiyenler için duâ etmekte acele etmezlerdi. Ancak Allah-ü teâlânın kendilerinden razı olup olmadığına bakarlardı. Bunu anlamak için de, önce bütün işlerinin Kitab ve Sünnete uygun olup olmadığını incelerlerdi. Eğer yaptıkları amellerde, işlerde sünnete aykırılık görürlerse önce kendi kusurları için tevbe ve istiğfar ederler, sonra kendilerinden hayır duâ istiyenler için duâda bulunurlardı.

Gün gelir; madem ki konser caiz, o zaman bu işi cami içinde yapalım, denirse camiler kiliseye çevrilirse ne olacak! Yoksa bunlar, dinlerin birbirine yaklaşması kapsamında mı mütalaa ediliyor!

Cabir bin Abdullah hazretleri bir rüya görür. Rüyasında gördüğü üç şey dikkatini çeker, korkar. Bunlarından birisi besili iri iri ineklerin küçük, zayıf inekleri sağmaları. İkincisi, suyu kurumuş bir dere, fakat derenin çevresinde su varmış gibi yeşilliklerin olması. Üçüncüsü, camide mimberde putların olması.

Resulullahın emrine rağmen Salebe'nin zekat vermek istememesine zekat memurları bir mana veremediler. Bu davranışına çok üzüldüler. Tekrar uğramak üzere Salebe'nin yanından ayrılıp, Süleym kabilesine gittiler.

Peygamber efendimiz, herşeyin hayırlısını istemenin gerekli olduğunu, istemede ısrarlı olunmamasının lazım geldiğini buyururlardı. Bir gün, Salebe bin Hatıb, Resulullah efendimizin huzuruna gelip, ya Resulallah, malımın çok olması için bana dua buyur, dedi. Bunun üzerine: "Vah sana ey Salebe, şükrünü yapabildiğin az mal, şükrünü yapamayacağın çok maldan iyidir" buyurdu. Bu halinin onun için hayırlı olduğunu bildirdi.

İslam büyükleri kendisinden dua talep edildiğinde, hemen dua etmez, istenilen şeyin, isteyen kimse için hayırlı mı değil mi, bunu araştırır ondan sonra dua ederlerdi. Çünkü pekçok kimse, zararını kârını ayırt edemez.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyurdu ki: Din adamları üç kısımdır: Akıl sahibi, ilim sahibi, din sahibi.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyurdu ki: Âlimlerin dünyayı sevmesi ve ona düşkün olması, güzel yüzlerine siyah leke gibidir. Böyle olan ilim adamlarının, insanlara faydası olur ise de, kendilerine olmaz. Dini kuvvetlendirmek, İslamiyeti yaymak şerefi, bunlara aid ise de, bazen kafir ve fasık da, bu işi yapar. Nitekim, Peygamberler efendimiz kötü kimselerin de, dini kuvvetlendireceğini haber vermiş ve "Allahü teala bu dini, facir kimselerle de, elbette kuvvetlendirir" buyurmuştur.

Olay öncesi askerlere dini vecibelerini yaptırmayan, sonra da gidip "Din elden gidiyor" diye onları ayaklandıran, Volkan Gazetesi ile halkı sokağa döken; arkasından gidip Selanik'te meşrutiyet elden gidiyor, irtica hortladı diye miting yaptırıp orduyu harekete geçiren aynı el!

Geçen hafta, 31 Mart Olayı'nın yıldönümü; 100. yılı idi. (13 Nisan 1909; Rumi, 31 Mart 1325). Osmanlı Devleti'nin, resmi olmasa bile fiilen bitişi kabul edilen bu olayın gerçek yüzü hâlâ tartışılmaktadır. Kim veya kimler tarafından organize edildi, perde arkasında kimler vardı, bunlar tam netleşmiş değil. Olayın detayları tam olarak bilinemese de, perde arkasında İngiliz ve Alman masonlarının olduğu, kurdukları gizli bir örgüt olan İttihat ve Terakki cemiyetini maşa olarak kullanarak bu olayı gerçekleştirdikleri bilinen bir gerçektir.

İmamı Ahmed bin Hanbel hazretleri, ilim tahsilinde olanların geceyi tamamen uyku ile geçirdiğini gördü mü, ona ilim öğretmekten vazgeçerdi. Bir gün Ebû Isme, hadîs okumak için ona gelmişti. O gece Hazreti imamın evinde misafir idi. İmam onun için abdest suyu getirip bir kenara koydu. Şafak sökmeden önce Ebu Isme'nin odasına geldi ve gördü ki o uyuyor. Suya baktı, olduğu gibi duruyor. Onu uyandırdı ve dedi ki: Buraya geliş sebebinizi söyler misiniz? Ebu Isme: "Sizden hadîs okumak için geldim, yâ İmam." dedi. Bunun üzerine Hz.İmam: "Gece teheccüd namazı kılmadığın halde nasıl hadîs okuyacaksın? Bu halinle sen, nereden gelmişsen oraya dönersin." karşılığında bulunmuştur.

İslam büyükleri öğrendikleri ilim ile ihlaslı bir şekilde amel etmeye çalışırlar; ilmi faydalı yerde kullanacaklarından emin olmadıkları kimselere de ilim öğretmezlerdi.

İmamı Muhyiddin Nevevî hazretleri, Eşrefiyye Medresesi'nde ve Beni Ümeyye Camii'nde ders okuturdu. Ders esnasındayken bir devlet adamının ansızın gelip de kendisinin, büyük bir kalabalığa ilim kürsüsünden hitab etmekte olduğunu görmesinden hoşlanmazdı. Büyüklerden birinin kendisini ziyarete geleceğini öğrendiği zaman, o gün ders okutmazdı. O diyordu ki: "Bir kimse, kötü işlerine başkaları muttali olduğu zaman üzüldüğü gibi, güzel işlerine muttali oldukları zaman da üzüntü duyarsa, bu onun ihlâsının alâmetidir. Çünkü nefsin onunla ferahlanması ma'siyettir. Bazen riya, birçok günahlardan daha tehlikelidir." İmamı Muhyiddin Nevevî hazretleri, Eşrefiyye Medresesi'nde ve Beni Ümeyye Camii'nde ders okuturdu. Ders esnasındayken bir devlet adamının ansızın gelip de kendisinin, büyük bir kalabalığa ilim kürsüsünden hitab etmekte olduğunu görmesinden hoşlanmazdı. Büyüklerden birinin kendisini ziyarete geleceğini öğrendiği zaman, o gün ders okutmazdı. O diyordu ki: "Bir kimse, kötü işlerine başkaları muttali olduğu zaman üzüldüğü gibi, güzel işlerine muttali oldukları zaman da üzüntü duyarsa, bu onun ihlâsının alâmetidir. Çünkü nefsin onunla ferahlanması ma'siyettir. Bazen riya, birçok günahlardan daha tehlikelidir."

Süfyan Sevrî hazretleri, her işinde Cenab-ı Hakkın rızasını ve Peygamber efendimizin sünnetini gözetirdi.

Zamanının âlimlerinden biri, Fudayl bin Iyad hazretlerine gelerek,"Bana biraz nasihatta bulun!" dedi. Allah adamı olan hazreti Fudayl ona şu karşılığı verdi: "Ben, siz âlimler cemaatına nasıl nasihat edeyim. Siz, ülkeleri aydınlatan bir ışık iken kendinize yazık ettiniz. Cehalet gecelerinin karanlığında kalanları hidayete kavuşturan birer yıldız idiniz. Şimdi ise şaşkınlık içinde kaldınız. Valilerin himayesine girip kaba minderler üzerinde oturuyor, sofrasında bulunuyor, hediyelerini, ihsanları kabul ediyor, sonra da kalkıp mescide gidiyor, vaaz kürsüsüne oturup: "Bize falan falancadan, o da Resulullahtan rivayet etti..." diye başlıyorsunuz hadîs okutmaya. Allaha yemin ederim ki, gerçek âlim böyle olmaz."