Muammer Erkul

Bir bahçeyle ilgilenmek sıkıntı giderir, hatta insanı tedavi eder ama kendisi de bir tatlı hastalıktır. Her aşamasını anlatabilirim bir bahçenin; her adımına kaç defa basmak, her noktasına kaç ayrı açıdan ne kadar bakmak, neyi nereye koyarken ve hangi çubuğu toprağın neresine sokarken kaç yıl sonrasını sanki görür gibi hayal etmek gerekir... Kahverengi toprağı yeşile çevirmek için nasıl düzlemek, nasıl beslemek, nasıl tohumlamak, nasıl beklemek, nasıl sulamak gerekir ve nasıl biçmek...

Hadi bir çizgi çizin.

Kapıyı açmış, binmesini bekliyordum. Şalının rüzgârını yüzümde hissetmeye çalıştım; belki payıma bir koku kırıntısı düşer diye nefesimi tutmuştum... Arabaya yaklaştı, ben ve bütün çevresinden haberdar ama sokakta kimseyle göz göze gelmeden adımını attı, koltuğa oturdu. O yerleşince, eteğinin sıkışmayacağından emin olarak kapıyı kapatarak kendi yerime dolaştım. Süzülüşüne içim akan gözlerine bakarak; "Prenses hazır ise hareket edelim" dedim...

Bon/sai Japonca çanak/bitki demekmiş... Bunun bizce önemi: Dev bir ağacın tohumu, konduğu çanaktan çıkamaz, toprağını bulamazsa cüce kalıyor! Misal ki; cihan imparatorluğumuzun simgesi olan çınar ağacı ama marul boyunda!

Kendi adıma söylüyorum ki, hayatta yaptığım ilk ve en önemli iş; okulu yarım bırakmaktı.

Yalnızlık; bir pirinç tanesi gibi, demlenmeye çalışmaktır pilav tenceresi içinde!.. Yalnızlık, uyandığında böyle cümleleri zihninde bulmaktır!

Bu gece yatmadan evvel, parmağınıza bir kurdele bağlayın;

İstanbul gibi bir şehrin belediyesi adına gün düzenleyecek, kitaplar dvd'ler basıp dağıtacak, hakkında konuşacak kimseleri getirecek... Ve sen; "beni alkışlarlar orada" diye gelmeyeceksin!.. Geçtiğimiz Cumartesi (27 Şubat) böyle bir gündü.

(Bu yazı gençlere, ana-babalar okumasın!..) Arabanın kumanda panelinde bir ışık yandı. Kitaba baktık; "mümkünse frene basmadan en yakın servise gitmemizi" söylüyordu! Dediğini yaptık ve arabayı gece orada bıraktık... Biraz zaman geçti; bir yolculuk arifesinde gene ışık yandı, işler aksadı, araba yine servise gitti...

Bulutların üzerindeki bir uçağın kapılarından itiliveriyor, atılıveriyor insanlar... Fakat hiçbiri bulutlara tutunamıyor! Şimdi bir süre uçacaksın; korku veya sevinç içinde, ama bolca tedirginlik...

Türk'üz; ama Yakutlardan, Macarlardan başkayız... Müslüman'ız; ama Suudilerden, Acemlerden farklıyız... Bizleri "biz" kılan şudur ki; bedenimiz Türklüğün ve ruhumuz İslamlığın sembolü olmuştur. İşte bu hakikate, bütün dünya üzerinde kısaca "Osmanlı" diyorlar...

(Akit denen şey; "anlaşma, sözleşme, düğümleme, düğümlenme, karşılıklı bağlanma" anlamlarına gelir...)

Sevmek için göğün kubbesi altında olmamız yeterdi; sevişmek için çatı arasak da!.. Sevmek; bakmadan bile olur, ama onu hep görerek. Sevişmekse; karşılıklı sevmek veya dokunmak, dokunulmak...

Canımda acılar; bozkıra dökülmüş yağmur gibiyim!

Bugün iki hikâye özeti var size, her ikisi de sevgi ve hediye üzerine. Biri O. Henry'den "Armağan", diğeriyse Hazret-i Süleyman zamanından:

Baba ve dedelerinizin suretleri yanına kendi fotoğraflarınızı da ekleyin. Çünkü yakın gelecekte: "Bu topraklarda Türkler yaşardı. İşte bunlar onların son temsilcileri" diyecekler!

Herkes bilir kendini; ne idi, ne oldu ve ne olabilirdi. Benimse korkumdan tüylerim dimdik olur, bunları düşündüğümde!..

Müziğe ne kadar yakın durduğumuz, kendimiz için önemli. Fakat yayınlanan müziğin "ne" olduğu, memleketimiz için önemli. Çünkü ezberleniyor, içindeki mesajlar hızla kopyalanıyor...

Bir şeyler geldi aklıma ve masanın üzerindeki küçük defteri önüme çekip hemen kalemliğe uzandım. Pek kullanmasam da hep gözümün önündeydi bu içi dolu kalemlik. Kim bilir ne kadar zaman sonra, işte şimdi, böyle ansızın zihnimde peyda olan satırları kaçmadan yakalamak için bu kalemlerden birine ihtiyaç duymuştum.

İlk yanışım değildi ki!.. Pencerem tıklatıldı, kapım çalındı...