Muammer Erkul

Çatlarken toprak... Solarken yeşile çalan ne varsa... Kimselerin umurunda değildir, çiçeklerin bükülen boynu; onlara bir acıyan olmasa... § Merhamet; kasvetin, ve zulmetin ardından gelir!.. ..... Sıcak; sanki cehennemi üfler dimağlara!.. Rüzgar bile; koşarken ölmüş bir yarış atı gibi yatar artık kenarda, kıpırtısız!.. Canlı olduğunun farkındaki her canlı; sanki "ruhunun bile" buharlaşacağını sanır... ...iken gökler de kararır;

Adı lazım olmayan bir arkadaşım şöyle yazmış: -Yahu, ben de "bu yorgunluğum neden", diyordum... Hesapladım ve bak ne fark ettim. Dikkatli oku ama... Bu ülkede, 65 milyon nüfus var mı?.. Var.

Eskiden kahramanlık türküleri dinlerken atlarımız kişnerdi, ve sanki serhat boylarında elimizdeki kılıçlarımız parlardı okurken tarihi romanları... Kılıçlarımız ne kadar bilenmiş, keskin ise o kadar parıldar, ve bu parıltı toprağımıza, inancımıza göz dikmiş düşmanlarımızın gözünü alırdı... Nasihatlere kulak kabartırdık: "Rus'tan dost olmaz. Aman dikkat edin, toprağınızı Rus çizmesinden koruyun!.." Dişlerimiz sıkılırdı bunları duyunca. Dikilir, belirgince göğsümüzü kabartır ve başımıza bir akıncı sarığı, dilimize bir marş dolardık...

Bu köşe başladığı zamandan beri, dostlardan bahsetmekten çekinmedim. Mümkün olduğunca da çok isim yazmaya dikkat ediyordum; özellikle Stop köşemizin hareketli olduğu ve geniş yayınlandığı yıllarda. Size bir soru: Adından bahsedilmek insanların hoşuna gidiyor, öyle değil mi? Değilmiş aslında, bunun da bir yolu yordamı varmış... § Günün birinde bir dostum gelip suratını ekşitti ve şöyle dedi: -Senin bütün yazılarını okuyordum. Ama bundan sonra hiçbir yazını okumayacak ve seni protesto edeceğim!.. -Tamam da abicim, neden?.. -Çünkü sen kaç defadır benden bahsediyorsun!..

Temmuz ayının son haftasıydı... Üzerine kat kat iplikler sarılmış tombul bir tırtıl gibi heyecanlıydım; çünkü yarmak vakti gelmişti artık ipek kozamı, ve ben bile ilk defa görecektim kanatlarımı... § Dosyam, boğulmuş ve kuma sırtüstü yatırılmış bir küçük çocuk gibiyken masaların üstünde; hayat öpücüğü gibi bir nefes üflendi içine: -"STOP" olsun!.. Adı konduğunda böylece, yine bir Temmuz'du ve yine böyle bir Temmuz ayının son haftasıydı...

Yüz yazardan 98'i sizin söylediklerinizi yazmıyor mu zaten? Veya hayatın yüzde ikisi bile iyilik, güzellik, sevgi, hoşgörü değil mi?.. Veya şöyle diyelim;

Önce dalga geçiyor sanmıştım. Sonra anlattığını fıkra sanıp çok güldüm... Ama, ardından karar veremedim; ne kadar ağlayacağıma!.. § -Bizim oralarda insanlar, dedi... Ne zaman ellerine bir hap geçse, hemen yutarlar; "Nasılsa bir yerime iyi gelir" diyerek!.. ..... İşte bu lâfı ilk duyduğumda gerçekten inanamamıştım...

Vazgeç bütün renklerden, dedi. Beni dinle!.. O bir sesti artık benim için, ben ise onun için bir kulak; Doldu içime!.. ..... Sarı, ayrılıkları hatırlatıyor insana, diyerek devam etti: Kızarmaya yüz tutan kuru sonbahar sarılarından; yumuşacık, civciv sarılarına kadar vazgeç tüm sarılardan... Sana sarı yakışmaz, çünkü sarılar ayrılığı söylüyor bana...

Ateşe düşer pervaneler... Ama pervaneler ateşe düşmeden; ateş düşmüştür içlerine!.. Ateş, pervanelerin içine düşer; Ve pervaneler, ateşe!.. § Ateşe düştüm... Ateşe düştüm, şuna karar veremediği gün zaman: Yanan hangisidir; Pervane miii, ateş mi?..

Gündöndünün güne dönük yüzü gibi sana dönük yüzüm... Güneşimsin! § Bilirim ki; kavuşsam yanarım, ateşe düşmüş bir pervane gibi!.. Bilirim, ama dönemem arkamı yârime; var kalmak için...

Saçın gibi savrulurken dumanı, içini çekti vapur; istim düdüğü ile... Güverteye atlayan son yolcu bendim; çözülen halatın üzerinden... Bir elimde, okuduğum yerde işaret parmağım kalmış kitabım, diğer elimde çantam ve bileğimde çıtır susamlı simit... ..... Ben büyüdüm, simitler küçüldü!..

Yürüyerek eve geldik. Bahçeye girdikten sonra, dedi ki dedem: -Az evvel kibri anlatmıştım ya... Zannediyorum o zaman sen; "iyi ki örnek verdiği insanlar gibi değilim" diye düşündün, ve "nasılsa beni kastetmiyor" diyerek bir rahatlık rüzgârı gezindi içinde... Şimdi beni tekrar, ve çok iyi dinle... § Üç adam çağırmıştım sofraya. Ve bir koca tas çorba koyup önlerine; -Buyurun, dedim... İnşallah bu çorbadan, şifa bulacaksınız!..

Bir şeyler olur, dedemi hatırlarım ben... O gelir, ve yaralı gönlümü sıvazlar gibi fısıldar kulağıma, bana bir şeyler hatırlatır. Öyle zannederim. Ama içinde dedemle birlikte bulunduğumuz bir hikaye belirir zihnimde, ve; ben bunu daha evvel neden hatırlamadım, derim...

Hani, yar nasıl yanarsa içinde... İşte öyle özlenir, üç mevsim boyunca Kuzuluk!.. ..... Dördüncü mevsimin adı; vuslattır... Hasret biter. Yani artık "biz mevsimi" başlar Kuzuluk'un... Devran döner bir kere ve devri gelir devredaşların.

Şimdi, çeşitli meslek ve yaşlara sahip dostlardan notlar var önümde... Bana hoş ve ilginç geliyor bunlar. Ve neticede bu arkadaşlar da sizin parçanız... Ilıkpembe'nin çıktığı 4 Temmuz Cuma gününden itibaren Çarşamba'ya kadarki bazı notları sizinle paylaşmak istiyorum. Farklı bir renk, değişik bir nefes, ve çeşitli sesler olsun... § "Yarına kadar beklemek zor geliyor, Ilıkpembe'yi kucaklamak için. Arkadaşlarım bile sipariş vermeye başladı..." (Yıldız) "Bugün yayınevine uğradım. ILIKPEMBE'den bir tane aldım. Bu akşam içeceğim...

Hafta sonu, bahçede, ceviz ağacının altında oturuyorduk... Yirmi beş, otuz metre kadar uzaktayken gördüm onu; hemen peşindeki bir dişi serçe kuşundan kurtulmaya çalışıyordu... § Arabanın bulunduğu taraftan belirdiler, peşpeşe... Kuş, bir kelebeği yakalıyor sandım... Ama dönüp terasın üst duvarına, ordan kiraz fidanının ince dalına, ordan altında oturduğumuz cevize, ceviz dalından da (içimi ürperterek) boynumu sıyırıp göğsümün sol kısmına, kalbimin üstüne bastı ve son bir kısa sıçramayla hemen önümdeki bahçe teline sarılmış otlara kondu...

Hey!.. Hayatın daima gülümseyen yüzüne bakan, ve daima gülümseyen adam; Ben de sürekli gülümserdim geçmişte!.. ... Şu an gülümsüyor olmandan bile, belki ne mühimdir biliyor musun?.. ..... Bunu öğrenmek için, şimdi beni iyi dinle. Kulağını güzelce aç, çünkü sana birkaç sırrımı vereceğim; İç içe sarmalanmış olarak...

Ahmet Sırrı benim iyi arkadaşım ya; her görüştüğümüzde oturup, sohbeti karıştırırız birer bardak demli çay gibi... Geçen gün dinledim, şöyle anlattı: "Ağabeyimin kaynakçı dükkanında oturuyoruz, bir müşteri geldi. Yanında da küçük oğlu vardı. Çocuk elindeki su tabancasıyla sağa sola nişan alıp duruyordu. Adam, tamir için getirdiği kırık bir aleti önümüze koyarken sordu:-

Müjde!.. Yeni bir bebeğimiz geldi dünyaya... Ilık pembe olduğu için, aynen öyle koyduk adını: ILIKPEMBE!.. § Yeni bir bebeğimiz geldi dünyaya... Biliyor musun; tıpkı sana benziyormuş, ve tıpkı bana!.. Kucaklamadım henüz... Ellerimin arasına alıp, şööyle bakamadım suratına... Ama, biliyorum ki; Bu bebek sen kokuyor benden fazla!

Bilmek ister misin; Bilmeden yaptığımı, her ne yaptı isem?.. Bilmeden yer açılmıştı sana, yakınımda bir yerde... Ve bilmeden sana ihtiyaç hissetmiştim... Bilmeden, öylesine, rastgele söylemiştim birine, ve seninle gelmişti karşıma. İlk, şunu sormuştum ona; "Bu kim, senin için?.." "Hiç" demişti sadece, beni sevindireceğini bilmeden!..