Murat Başaran

İstanbul halimizin aynasıdır! Faziletimizle, ayıbımızın kol kola yürüdüğü şehir. "Türk milleti asildir"den başlayıp saydığımız vasıflarımız var ya...

Medeniyet tarihçileri Will ve Ariel Durant, Uygarlığın Öyküsü kitabında, "yazılı tarihin 3241 yılından sadece 28 yılı savaşsız geçmiştir" derler.

Sabah... Yeni bir gün (Elhamdülillah...) aydınlık/hayat dolu... Kuşlarıyla, bulutlarıyla, rüzgârı, soğuğu-serini veya ılıklığıyla... Sabah... Kahvaltı (Elhamdülillah...) çay ve ne olursa... Sabah... Hayata upuzun bir gün daha...

Şu sıralar tekrar internette dolaşıyor... Daha önce yayınlanmadı da değil... Ama... Okumakta... Anlamaya çalışmakta... Ve sık sık hatırlamakta fayda var...

Bevdiği kızın adını, umumi tuvaletlerin kapı arkalarına yazan cahil ve ebleh delikanlıyla, üç günlük aşağılık ilişkilerini "aşk" diye tanımlayıp ekranlara kazıyan popüler snopların arasındaki fark, belki de ilan-ı aşk ettikleri mekânların koku farkıdır; ancak her açıdan birbirlerine benzemektedirler...

Serin bir nefesi, bir ağaç altında... Bankta... Yalnızlığa misafir olup...

"Ne gitmeyi becerebildim... Ne kalmayı. Buraların sakini ve ama yolcu... İki yarısı bir bütün etmeyen...

"Osmanoğulları ailesi, diğer Avrupa hanedanları gibi değildi. Muhtelif bankalarda hazır milyonları yoktu. Bizzat son hükümdar bile fakr-u zaruret içinde öldü. Çıkarken hazineyi boşaltabilirdi, doğrusu bu onursuzluğu işlemedi. Hanedan üyelerinin önce mücevherleri satıldı, sonra geçinmek için münasip işler bulundu."

Bu bir ruh meselesi... *** Ramazan başkadır... İftardır, sahurdur, pide kuyruğudur, davulcudur ama...

Doping almış bir sporcumuzun Olimpiyat Şampiyonluğunu içimize sindirebilir miyiz? Yoksa, "Boş ver kardeşim. Nasıl olsa kimse anlamamış. Başarı başarıdır. Aldık işte madalyayı. Ne güzel, ülkemizin tanıtımı oldu." düşüncesiyle, vicdanımızı ters köşeye yatırıp zafer şarkıları mı mırıldanırız?

Ramazan'ın ikinci yarısı, yokuş aşağı... Çabuk geçiyor.

Eğer Türkiye'nin gündemini takip ederseniz... Erken yaşlanırsınız...

Duman kokar İstanbul'un eski semtleri... Duman kokar o dar sokaklar...

Her sabah dışarı adım attığımda... Gökyüzüne bakarım orda mı diye... En çok emin olduğum şeydir aslında ama; insanım, bakarım...

Detaylı İtalya haritasından köy isimlerine göz gezdirerek "marka" bulmaya çalışan cin fikirli konfeksiyoncularımız var...

Yaz bitti bitiyor işte... Eylül herhangi bir ay değil... Okullar açılacak.

Şimdi sonbahardan bahsetmenin vaktidir Eylül kapımıza dikilmişken... Serin rüzgârları ve sarı yapraklarıyla hüznü mırıldanır davetkârlarına... Uyandırma servisi gibidir hayat otelinin...

Aslında hep ileri bakmak... Hedefe koşmak... Ve yorulmamak... Ne güzel. Kim itiraz edebilir?

Huzur... Durup düşündüğümüzde, kendimize gelip arayışımızın gerçek adını koymayı akıl ettiğimizde karşımıza o çıkıyor: Huzur...

Manzaranın hep aksayan yönlerini görürüm ilk önce... Gazetecilikten kalma bir huy mu, yoksa bu huyumdan dolayı mı gazeteciliği çok sevmiştim bilmiyorum...