Ragıp Karadayı

Erkara Bey: “Karanlık olması yetmiyor! Hava bozmayacak mı? Âh! Biraz sis olsa!..”

“Bu şartlarda bir genç akıncının bu kadar fedakârlığı olacak şey değil Canali’m.”

Üzerlerine gelen kayaların çıkardığı toz, toprak bulutları dinmiş, ortalık iyice sakinleşmişti.

​“Dönüşü olmayan bir yoldayız Emir’im! Bizler fâniyiz! Bugün var, yarın yokuz…"

​Yıldırım Han, fazla yaşlı olmamasına rağmen asırlık pirifâni gibi tecrübe sahibi olmuştu.

​“En iyi kutlama, buraların hep bize kalması. Sil baştan yeniden toparlanmamız lâzım.”

Güneş, demirci körüğünde kızarmış nal gibi son sarı ışıklarını dağların tepelerine vuruyordu...

At koşturuyorlardı... İlk günleri epeyce yol almak Doğan Bey’in sefer âdetlerindendi.

​Mahperi, bu muhabbetli anın biteceğinden korktu nedense. Yine içi bir hoş olup yandı.

​"Bana bak Canali! Yessir paranı ben verdim. Yoksa bu karda kışta dışarıda kalacaktın."

Serçetutan, Canali’yi eline geçirince hemen hemen bütün işlerini ona havale etmişti.

​"En mühimi de Padişah Efendimize tam sadakatle tâbi olmak ve dahi dua etmektir."

“Devletşah Hatun’umuz da bilirler ki devletimizin devamı, zaferlerimizin artması bir sultanlık şerefidir."

“Efendim! Biz de şaşkınız. Gaipten duyduklarımızı soframızda görünce aptallaştık.”

​“Lütfen söyleyin! Sultanımız duyarsa benim için hiç de iyi olmaz. Bir hatam varsa düzelteyim.”

"Zalim adam çekil önümden!.. Yapacağını yaptın artık, bırak peşimi!”

​Şekilsiz bir dev gibi duran mağaranın önünden kayalara tutunarak indi Gülşah...

​Çakır Vezir’i konuşturacaktı. Bunun için de padişahın iznini alması şarttı. Nasıl başaracaktı peki?

"Her şey olurdu da bunu hiç akıl edemezdim. Demek kaderimizde bu da varmış meğer...”

Aşır’ın hâlâ bir kelâm etme cesareti yoktu. Durup boş gözlerle yeğenine baktı.