Ragıp Karadayı

“Yok, daha neler? Timur, Yıldırım Han’ın böyle ifadeler kullanmayacağını bilir..."

“Helâl olsun Çakır Vezir’e! Elçiyi bu tarafa yönlendirmeseydi nereden bilecektik ki?”

Canali, Hayıflanıyor, dişlerini ve yumruklarını sıkarak yürüyordu. Âh, bi gücü yetseydi!..

​“Kara sevda insanı ne hâle getiriyormuş meğer... Derlerdi de inanmazdım. Başıma çıktı..."

Çağatay Emîri​ Mahmut Han’ın huzurundaki muteber zevat, birden ayağa kalktı.

​“Yıldırım Han, Kostantiniyye’yi almak için hazırlık üzerine hazırlık yapıyormuş..."

Bu kargaşayı başından beri uzaktan takip eden Canali, oldukça korkuyordu...

“Haklı olmak bir şeye yaramadı Beyim! Benim gibi birine hayır dediler! Hayır!..”

Kızın elindeki kâğıda boş gözlerle bakarken aklına takılan bir meseleyi sormadan edemedi.

Mahperi, heyecanla iyice anacığına sokuldu. Kalbi küt küt atıyordu. Nefesini zor topladı.

Kendini alçalmış, zayi olmuş olarak görüyordu. Bu yüzden hâl ve hareketi değişmişti.

“Madem seviyorsun dağa kaldır, olsun bitsin... Senin gücünün önünde kim durabilir?.."

Köle Türk kızı Mahperi kardeşinin, sıcak, içten bakışlarını görür gibi oldu.

Konuşulanları perde arkasında dinleyen Mahperi ve Periza Hanım da çok etkilenmişti.

Doğan Bey: “Tam anlayamadım Beyim. Kızınız daha önce neredeydi peki?”

Ertesi günü Mahperi, her gün iple çektiği odayı temizlemeye gelmemişti.

Zaman geçmek nedir bilmiyordu. Sanki güneş inat etmiş, kazık kesilmişti.

Artık günler gittikçe uzuyor, geceler de kısalıyordu. Cemreler düşeli epey olmuştu.

Ne büyük özlem, kaç yıllık bir hasretlik Allah’ım? Islak gözlerini bu kaçıncı silişti?

Genç esir Türk kızı Mahperi, boşa koyuyor dolmuyor, doluya koyuyor almıyordu!..