Ragıp Karadayı

Köydeki gibi burada da horoz ötüşleriyle kalkmıştı yeni talebe Numan.

Ana, babadan ayrı ilk medrese akşamı batan güneş, Küçük Numan’ın kalbini çarptırıyordu.

“Demek; Allahü teâlânın müsaadesiyle, bundan sonra, bu konakta yaşayacağım!..”

Ankara, uzaktan yemyeşil bağ, bahçe içerisinde âdeta bir tablo gibi görünüyordu.

Maharetli, edep timsali, hayırsever, cömert, müşfik bir hanımefendiydi Fatıma Hatun.

Küçük Numan, uzaktan Zülküf’ü gördü, pek sevindi. Yanına gelmeye ikna etti...

​Gece boyunca yarın ne yapacağını düşünmüş, yeni hayatı için ne hayaller kurmuştu...

"Çok düşündüm efendim. En sonunda nefsimi alt edebildim!" diyebildi Ahmed Efendi!

"Bu sabahki havayı özetleyen bir cümle... Hikmetli sözlerin sahibi sen hoş gelmişsin..."

Ziyarete pek ümitli gelen Fadıl Hocaefendinin dönmek üzereyken içine bir kurt düşmüştü.

"Fadıl Hoca, güler yüzlü, müşfik, babacan ve seni çok seviyor… Hem beni çok iyi tanıyan biri."

Bütün kalbiyle daldı; kendini dünyaya bağladığını hissettiği şeye, bitmeyen hayallerine...

​"O, okumak için yaratılmış sanki! Yoksa vebal altında kalırsın Koyunlucalı!"

"Dünyayı durdurmaya kuvvetimiz yetmez! O zaman da iş işten geçmiş olur!"

Çok şeyler konuşuldu. Söz döndü dolaştı küçük Numan’ın medreseye verilmesine geldi.

Misafirleri merak ediyordu: “Acaba gelebildiler mi? Belki de vazgeçmişlerdir!..”

Ellerini yıkayan müderrisler; bu çokbilmiş çocuğun başını okşayarak sofraya geçtiler...

"Yollar; sularını biraz çeksin. Çamurlu ayaklarımızla hane-i saadetinizi kirletmeyelim…"

Yolların biraz kuruması için beklerken Kara Mederese’de sohbet iyice koyulaşmıştı.

​Kapıdan başını uzatan Ahmed Efendi “İşte beklediklerim burada…” diyerek tebessümle selâm verdi.