Salih Uyan

Geçen sene Yıldız Teknik Üniversitesi kampüsünde ufak çaplı bir köpek saldırısına uğramış ve başımdan geçenleri yazmıştım. Önceleri kampüsteki köpeklerin varlığından mutlu olduğumu ama saldırıya uğrayınca işlerin değiştiğinden falan bahsettiğim esprili bir yazıydı.

Bayram tatilinde ilginç bir olay yaşadım.

Bu bayram sabahı yine çocukluğuma uyandım. Hemen evdekileri uyandırıp abdest almak için banyoya gittim. Banyoda aynaya bakarken, yüzümde bayram sabahına hiç yakışmayacak bir yorgunluk fark ettim. Diğer sabahlardan farklı bir yüz görmeye çalışsam da beceremedim.

Amerika’da bir şirketin insan kaynakları müdürü bir yazı paylaşmış. Yazıda şöyle diyor;

Şimdi hayal edin. Yeni bir şirket kuruldu ve siz de o şirkette işe girdiniz. İlk gün kalabalık bir grupla birlikte toplantı yapıyorsunuz. Herkes ilk günün heyecanıyla oturuyor. Patron da çalışma şartlarını açıklıyor;

Hafta sonu Florya sahiline gittim. Boş bir bank bulup oturdum. Güneşin son ışıkları gökyüzüne dağılmış bulutları kızıla boyuyor, demir atmış irili ufaklı gemiler koyu lacivert bir uykuya hazırlanıyordu.

Bir insan düşünün… Kalabalık bir şehirde yaşıyor. Sokakta gezerken yere çöp atmıyor, yüksek sesle konuşarak kimseyi rahatsız etmiyor. İnsanlarla iletişim kurarken “Affedersinizler, kusura bakmayınlar” havada uçuşuyor.

Bundan yaklaşık beş ay önce "Doktora Yeterlilik Sınavı" stresine girdim. Geçen hafta da sınava girdim ve çok şükür geçtim. Ama nedense stresim hâlâ geçmedi. Hani askerden terhis olursunuz da komutan telefon açıp geri çağıracak hissi gelir ya… Öyle bir durum işte.

Geçtiğimiz yıllarda elime bir öz geçmiş geçmişti. Öz geçmişin başında aday kendisiyle ilgili özet bir bilgi yazmış, ilk cümlesini de şöyle kurmuştu;

Müfredat değişti ve sadeleşti. Hayırlı olsun. Şimdi kendimize sormamız gereken bir soru var; Acaba müfredatta yapılan değişiklik, eğitimde zihniyet dönüşümünü sağlayabilecek mi?

Katıldığım bir seminer programında bir veli “Çocuklar neden her şeye itiraz eder?” diye bir soru sordu. Bir şeyler söyledim ama verdiğim cevabı ben de çok beğenmedim.

Bilim-değer çatışması dünya tarihinde gizlenmiş bir iç savaş gibi... Malumat çoğaldıkça zayiat da artıyor. Bilim insanı, insan da bilimi anlamaya çalışırken, büyük bir yorgunluk çöküyor dünyanın üzerine. İnsanı bedenden ibaret görenlerle, bedeni sadece elbise olarak görenlerin kıyasıya çarpışmasını izliyoruz yüz yıllardır. Anlam yolculuğundaki sapaklarda kaybolanlar, ha bire yol tarifi veriyor.

Uzun yıllar önce bir bayram sabahıydı. Babamın elinden tutmuş camiden eve doğru yürüyordum. Bayram sevinci beyaz bir güvercin gibi göğüs kafesimde kanat çırpıyor, içimdeki tarifsiz mutluluk geçen vaktin değerini binle çarpıyordu. Attığım her adımda, aldığım her nefeste, çocukluk albümüme güler yüzlü hatıralar birikiyordu.

Son zamanlarda sosyal medyada gezinirken sürekli çocukların düşünme becerisini geliştirmek için tavsiyeler sıralayan paylaşımlar görüyorum. Ailecek yapılması gereken etkinlikler, kutu oyunları, kitap tavsiyeleri vs.

Bir arkadaşla Bebek tarafına gitmiştik. Sahilde dolaşırken arkadaş birden heyecanla “Leyla ile Mecnun!” diye bağırdı. Sonra telefonunu çıkarıp bir şeylere baktı ve “Evet, orası burası. Kesinlikle orası” diye heyecanla konuşmaya devam etti.

İngilizce eğitimiyle ilgili yapılan sohbetlerde sık tekrarlanan bazı cümleler var. Bu cümleler arasında oldukça popüler olan birisi de şu;

Ramazan ayının faziletleri üzerine düşünürken genelde aç kalma imtihanı üzerine yoğunlaşıyoruz. Elbette bu da önemli ama bu ayın biz insanlara öğrettiği çok önemli bir şey daha var. Bu yazıda ondan bahsedeceğim.  

İnsanı yiyip bitiren en büyük hastalıklardan bir tanesi haset veya çekememezlik. Bu hastalık genellikle şöyle başlıyor: Önce çevrenizde bir kişiyi seçip onu hedefe koyuyorsunuz.

Geçen hafta sonu havalar güzel olunca deniz kenarına gidip biraz rahatlayayım dedim. Gidince gördüm ki birkaç bin kişi de benimle aynı şeyi düşünmüş. Hâliyle arabayı park edecek yer bile kalmamış.

2013 senesinin soğuk bir şubat akşamıydı. Telefonum çaldı. Titrek bir ses “Enver Ağabey vefat etmiş” dedi. “Hastanedeymiş şu anda. Biz gidiyoruz.”