Seçkin Başkan

Dilek'in masrafları bitmiyordu. Elindeki kredi kartından nakit para çekmeye başlamıştı. Daha birkaç gün evvel gelecek ayki maaşından avans çekmiş, onu da bir iki gün içinde bitirmişti...

Tayfun'un kahkahasını da duydu Esra. Bir an için bir gelgit yaşadı. İçini bir huzursuzluk kaplamıştı. Yine de fazla üstünde durmadı. Eşyalarını yerleştirdikten sonra dışarı çıkıp gençlerin yanına geldi...

Hakan amirinin odasına girip durumu anlatarak izin aldı. Hava çok güzeldi. Güneş pırıl pırıl parlıyordu. İlkbahar bütün canlılığıyla ve tam anlamıyla gelmişti. Bir taksi çevirerek evin adresini verdi. Yarım saat sonra kapıdan içeri girmişti bile...

Necile Hanım bir feryat kopartarak attı kendini kanepeye. Sarsılarak ağlıyordu. Komşular onu teskin etmeye uğraşıyorlar, koşuşturuyorlardı. Cahit Bey ise yıkılmıştı. Gözlerinin feri sönmüş, rengi bembeyaz olmuştu.

Necile Hanım mutfağa girdi. İçine bir sıkıntı yerleşmişti. Tedirgin bir halde bir şeyler hazırladı. Sofrayı kurdu hiç konuşmadan. Her odaya girişinde gözü gayri ihtiyari duvardaki saate kayıyordu. Neredeyse dokuz olmak üzereydi.

Artık, tabanlarının altı acımaya başlamıştı ikisinin de... Sonunda bir bakkaldan öğrendikleri adrese de gidip bakmaya karar vermişlerdi. Dik bir yokuş çıkıyorlardı. İstanbul'un en kenar semtlerinden birindeydiler...

Esra, pencereden etrafı seyre koyuldu... Hayatını sorgulamaya başladı... Nereden nereye gelmişti. Anne ve babası hiç aklına gelmiyordu. Onların zaman içinde yapacağı şeyi kabulleneceğini düşünüyordu...

Esra büyük bir sevgiyle baktı karşısındaki genç adama. Onun gözlerindeki ifade büyülüyordu adeta.

Cahit Beyin kaşları çatıldı: "Hatalı olan biziz belki Necile'm ama evladımız ağır bastı. Onu kaybetmek korkusu ağır bastı. Bir baba olarak evladım tarafından suçlanmak istemedim. Bu hepsinden ağır geldi!" dedi...

Geceleri uyuyamıyor, altına girdiği yükü nasıl taşıyacağına dair çareler bulmaya çalışıyordu Cahit Bey. İki haftadır sessizdi evlerinin içi. Gündüzleri komşular tebrike geliyor, düğüne çağrılmadıkları için sitem ediyorlardı!

Acı bir tebessüm yerleşmişti Necile Hanımın yüzüne. İkisi de son derece huzursuzdu. Cahit Bey aylardır elinden düşürmediği defterini çıkarttı. Cebindeki parayı sayıp masanın üzerine koydu. Gözlüklerini takıp yazıp çizmeye başladı.

Kadir Bey ve Leyla Hanım hayatlarından son derece memnun bir şekilde ortada dolaşıyorlardı... Hakan ise salona çıktıkları andan itibaren Sönmez ailesinin yanındaydı. Ailesinin yanına hiç gelmemişti bile...

Cahit Bey aylardır suskun ve üzgün olan kızının neşe içinde ve sevgiyle kendisini karşılamış olmasından duyduğu şaşkınlığı gizlemeyerek sarıldı kızına. Necile Hanım da göz kırpıyordu kendisine...

O gün de okuldan her zamanki saatinde çıkmıştı Esra. Dalgın bir şekilde durağa yürürken yanı başında birisini hissetti. Korkuyla döndü arkasına. Birden beyninden vurulmuşa döndü. Tayfun karşısındaydı!..

Cahit Bey yutkundu. Oğlu biraz daha devam etse kendini tutamayıp ağlayacaktı. Derin bir nefes alarak rahatlamaya çalıştı. Hakan ise onun tepkisini, onları ne kadar kırdığını anlamamıştı...

Necile Hanım'ın ağzını bıçak açmıyordu. Kocasının içine girdiği girdaptan haberi vardı ve hayatlarının mahvolduğunu düşünüyordu. Bu kadar borcun altından kalkabilmeleri mümkün değildi...

Cahit Bey her akşam elinde kalem kağıt, masrafları hesaplamaya çalışıyor, elindeki parayı nereye harcayacağının kararını vermek için uğraşıyordu. Karı koca hep bu işle meşgul oluyorlardı...

Hakan, nişanlısıyla birlikte davetlilerle tanışıyor, kayınpederinin ahbaplarını tanımaya uğraşıyordu. Leyla Hanım son derece şık bir tuvalet giymişti. Şımarık tavırlarla ortalıkta dolaşıyordu!..

Ağlamaklı olmuştu Esra... Dudaklarını ısırdı. Konuşmak, yaşadığı kâbusu anlatmak, derdini dökmek istiyordu. Ama başına gelenleri anlatsa annesinin vereceği tepki ürkütüyordu onu...

Leyla Hanım ve Dilek çılgın gibi alışveriş yapıyorlardı. Damadın ailesinin alması gereken şeyleri de seçerken en lüks mağazalara girip en pahalı olan eşyaları seçiyorlardı. Necile Hanımın rengi bembeyaz olmuştu!..