Ünal Bolat

"O an aklıma geldi. Beni çocukken sünnet ettiren olmamıştı. Koştum arkasından seslendim: "Amcacığım bakar mısın? Sen sünnetçi amca mısın?"

"Kimselere göstermezdi ama beni evine çağırır öpüp koklar, aç karnımı sıcacık mis gibi yemeklerle doyurur, sonra "seni beklerler" diye gönderirdi."

"Şu garibin kucağına bir bebek getirip verin de, hiç olmazsa son nefesinde bebeğini kucağına aldığını zannedip vicdanı rahatlamış olarak ruh teslim etsin"

"Neyse gam değil dedim... İstanbul'dan kira gelirim geldiğinde bu hesabı kapatırım... Diğer yarısı ile de ayın sonunu getiririm. Allah ek geliri olmayanların yardımcısı olsun."

"Ne tuvalet vardı ne banyo... Firma yetkililerinden birisi bize olan gizli düşmanlığından mıdır nedir elinden gelen her türlü kısıtlamayı yapıyordu..."

"Burada eski eşyayı götürüp atacağın yerler bile belirlidir. Ticari eskilerin atılacağı yerler ayrı, bireysel atıkların atılacağı yerler ayrı."

"Her gün geldim, yapılan çalışmaları kare kare fotoğraf makineme kaydettim. Çünkü İstanbul Büyükşehir Belediyesi denince tedirgin oldum."

"Hiçbir zaman ne sen ne de ablan için art niyetli bir anne olmadım. Kötülük düşünmedim. Bu bir anne için utanılacak bir duygu."

"Anadolu insanı... Dışarıdan bakınca bir hiç gördüğün o Anadolu insanı bir kitap gibi âdeta. Canlı bir kitap, okudukça okuyasın gelen bir kitap gibi."

"Olayların hızı mı başımı döndürüyor? Yoksa acizliğimin tescil edilmesi ve benim de anlamam için olaylar art arda ve hızlıca mı yaşattırılıyor bana..."

"Anlamsız sorular içinde, hemen önümde, elinde büyük mavi kırmızı yeşil bir papağanla şövalye yüzüğü taşıyan zat kardeşine sesleniyor."

"O an beynimden vurulmuşa döndüm. Anneme ne olmuştu? Eğer içeride bunca kalabalık varsa... Ben de içeriye alınmıyorsam, anneme ne olmuştu?"

"Bisikleti geri çevirip pedallara asıldım. Camiye doğru nasıl gidiyorum ama... Cami birkaç kilometre geride kalmıştı."

"Büyük geçmiş olsun. Seni orada dönüp durdurup almasaydık şimdi onlarla beraberdin" dedi. Şaşırmıştım. Bu adam kimdi? Neciydi?

İnşaat malzemesi dükkânında küçük kardeş Tuğrul Bey ile konuşurken bir yandan da alacağımız malzemeler için dükkâna göz gezdiriyorduk. Böyle varlıklı insanlar böylesine ufacık ve genelde basit, ucuz ve kalitesiz malzemeler satan bir dükkâna kalmışlardı.

"Yanlarında çalıştığım yıllarda fidan boylu tığ gibi kara yağız bir delikanlı iken şimdi saçları sakalları ağarmış âdeta yaşlı biri duruyordu karşımda!.."

"Çocuktum. Aç olsam bile açlığın ne olduğunu anlayacak yaşta değildim. Ama babamın bazen içli içli ağladığını görür çok üzülür, çok da korkardım."

"Zaten 2-3 yılda bir gelirdi Almanya'dan... Bazen geldiğinden haberimiz bile olmazdı. Yedi kat el ile bayramda kandilde görüşürdük ama ablamla yedi kat el gibiydik..."

"Bir ay tatil yapıp İstanbul'a dönecek... Her şey normal... Antalya'ya gidiyor. İki üç gün sonra bir öğleyin kahvesini yudumlarken yığılıp kalıyor..."

"Meğer ruhsat onun da üzerine değilmiş. Şu ihmale bakın... Bir başka arkadaşın üzerinde iken masraf olmasın diye devralmamış..."