Vehbi Tülek

Muhammed bin Nâsır hazretleri vefât edeceği zaman buyurdu ki: "Hiçbir dünyalık malım yok ki bunları miras bırakayım. Yalnızca elbisem var. Bunları da cenâzemi yıkayanlara verin!"

Ma­tar Bâ­ze­râ­yî, Tâc-ül-âri­fîn Sey­yîd Ebü'l-Ve­fâ haz­ret­le­ri­nin ta­le­be­le­ri­nin ön­de ge­len­le­rin­den idi. Öm­rü, in­san­la­ra İs­lâ­mi­ye­ti an­lat­mak­la geç­ti...

Sultan IV. Murad Han, 1638'de, İran'ın işgal ettiği Bağdad Kalesini muhasaraya aldı... Sadrazam Tayyar Mehmed Paşa, ön saflarda yalın kılıç kahramanca çarpışıyordu!..

Hettâr Cenedî oğluna; "Vefâtımdan sonra hastalıklı bir kimse gelecek, ona izzet ve ikrâmda bulun ve hastalığını tedâvi edip, ilimde yetiştir!" diye vasiyyet eder...

Lût kavmi, fuhuş ve her türlü kötülükte ileri gitmiş, küfür ehli ve Allahü teâlâya âsî bir topluluk idi. Bu azgın kavmin başına gelenleri ibretle okuyalım...

Hayât bin Kays el-Harrânî hazretleri, âlim ve câhil, herkesin istifâde ettiği büyük bir velîdir. Harran halkı, başı sıkıştığında doğruca ona koşardı...

İbni Mende-i İsfehânî hazretleri, bir hadîs âlimine gitmişti. Yüzünde perde vardı. Hadîs-i şerîf okumaya başladı. Ben, hayretler içinde dinliyordum ki!..

Bir Nasrânî Müslüman olduğunu söyledi, ancak daha sonra tekrar eski dinine döndü. Çevresinde ise hep Resulullah efendimizi kötüleyip durdu. Bu adam öldü ve defnettiler!..

A­li Hâdî haz­ret­le­ri bir dü­ğün ye­me­ği­ne da­vet e­dil­miş­ti. Ya­nın­da her­kes e­dep­le o­tu­ru­yor­du. Yal­nız bir genç çok ko­nu­şa­rak ve gü­le­rek e­dep­siz­lik e­di­yor­du!..

İs­tan­bul'da "Mü­nec­cim Ku­yu­su" adıy­la bi­li­nen bir ku­yu var­dı. Ali Kuş­çu yıl­dız­la­rı in­ce­le­mek için yap­tır­mış ve de­rin­li­ği 150 ku­laç idi. Bu ku­yuy­la ala­ka­lı ba­kın ne­ler ya­şan­mış!..

E­bü'l-­Feth Avfî, Şâ­fiî mez­he­bi â­li­mi ve bü­yük velî­ler­den­dir. Eshâb­-ı kirâm­dan (Cen­net­le müj­de­le­nen­ler­den) Ab­dür­rahmân bin Avf haz­ret­le­ri­nin nes­lin­den­dir...

Ebû Bekr Ensârî, hac­ca git­miş­ti. O­ra­da bir sü­re aç kal­dı. Yi­ye­cek bir şey de bu­la­ma­dı. Nihâ­yet bir gün ib­ri­şim bir ke­se gö­rüp al­dı. İş­te ne ol­duy­sa on­dan son­ra ol­du...

Ebû A­li Se­kafî haz­ret­le­ri bir gün üç er­kek bir ka­dın ta­ra­fın­dan ta­şı­nan bir cenâ­ze gö­rür. He­men cenâ­ze­nin ka­dın ta­ra­fın­dan tu­tu­lan ko­lu­na ge­çer ve me­zar­lı­ğa ka­dar ta­şır...

Ebû A­li Rodbârî, Bağdât'ta ve Mı­sır'da ya­şa­mış ev­liyâ­nın bü­yük­le­rin­den­dir. Bağdât'ta doğ­du. 933 (H.321) se­ne­sin­de Mı­sır'da vefât et­ti. Kab­ri, Ka­ra­fe Kab­ris­ta­nın­da­dır...

Pîr Mu­ham­med Gen­ce­vî, kar­şı­sı­na her kim çık­sa on­dan ka­çı­yor­du. Hiç­bir yer­de du­ra­mı­yor­du. "Ne­den böy­le ka­çı­yor­sun?" di­ye sor­duk­la­rın­da hiç ce­vap ver­mi­yor­du!..

Mus­ta­fa Sâfî E­fen­di'nin üç has­ta­lı­ğı var­dı. Bi­ri zâ­tül­cenp, bi­ri baş ağ­rı­sı, di­ğe­ri de semm­-i sihr... Sih­rin far­kı­na var­dı i­se de şe­hit­lik­le şe­ref­len­me­yi ar­zu et­ti­ğin­den sükût e­di­yor­du...

Nizâmeddîn Evliyâ hazretlerinin Ziyâeddîn adında bir talebesi vardı. Hayâtını, sevgili hocasının rahatlığı için nasıl fedâ ettiğini ibretle okuyalım...

Enes bin Mâ­lik haz­ret­le­ri, Tâ­bi­îni­nin bü­yük­le­rin­den Sâ­bit el-Be­nâ­nî için şöy­le bu­yur­du: "Her şe­yin bir anah­ta­rı var­dır. ‘Hay­rın anah­ta­rı' da Sâ­bit'tir..."

Karâ­mi­ta sa­pık­la­rı sal­dı­rın­ca mü­min­ler, Cerîrî haz­ret­le­rin­den du­a is­te­di­ler. Bu­yur­du ki: "Duâ, belâ gel­me­den ön­ce ya­pı­lır. Belâ gel­dik­ten son­ra râ­zı ol­mak­tan baş­ka çâ­re yok­tur."

Bir gün, Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî beş talebesi ile Kûs şehrine doğru yola çıktılar. "Bu yolculuğunuzdan maksad nedir?" diye sorulunca; "Bunları defnetmektir" buyurdu!..