Yetenekli Kalemler

Siber zorbalık, çok daha sinsi ve daha kötüdür. Böyle bir zorbalığı çocuk haber vermezse kimse fark edemez. Çocuklar da çözüm bulma noktasında yetersiz kaldıkları için korkmaya başlar. Sorunu o çocuk aklıyla da çözemez. Çaresizce paniğe kapılır. Hâlini kimseyle paylaşamaz. Yemekten içmekten kesilir. Derslerine çalışamaz hâle gelir. Durup dururken ağlamalar yaşayabilir. Kendini iyi hissetmediğini söyler ama nedenini açıklayamaz. Bir panik bir endişeli hâl içindedir, sosyal olmaktan çıkar…

İnternet kullanımı çocuklarımızın hayatının merkezi oldu. Bununla birlikte siber zorbalık denilen bir olgu çocuklarımız için potansiyel tehlike oluşturmaya başladı. Ne var ki ülkemizde siber zorba davranışların varlığı, bunun nasıl ortaya çıktığı, bu tehlikenin nasıl engelleneceği bu konuda çocuklara anne babanın ne gibi yardımcı olması, okulun nasıl yön göstermesi vb. gibi konularda henüz yeteri çalışma var denilemez.

​“Kişi bilmediğinin düşmanıdır” denir… Burada ‘düşman’ kelimesini bugün için ağır bulabilirsiniz. Ama biraz üzerine düşünmek gerekirse “bilinen bir doğrunun, bir hakikatin” dile getirilmemesi, onun üzerinin örtülmesi, kapatılması ve bazen de reddedilmesi o hakikate o doğruya düşmanlık etmek değil midir?

Genç bir diş hekimi arkadaşımız anlattı. “Yedi yıl kadar çalıştım Anadolu’da. Oradaki insanlar medyayla sağlık programlarıyla İstanbul’dakiler kadar ilgili değil.

​Bir tek siz iyi bilirsiniz… Kimseye güvenemezsiniz o sebeple… Ortaya bir çalışma koyduğunuzda o kadar mükemmel olmuştur ki en ufak bir eleştiriye tahammülünüz olmaz elbette.

“Şefkat ve merhamette güneş gibi ol” der Hazreti Mevlâna bir mısraında… Peki, niçin güneş gibi olmayı öğütler? Biraz kafa yoralım isterseniz… Güneş aslında ısı ve ışık kaynağımızdır. Kendi enerjisini kendi içinde üreten orta büyüklükte sarı bir yıldızdır. Diğer yıldızlardan tek farkı hemen yanı başımızda olmasıdır… Peki Güneşsiz bir Dünya düşünebilir miyiz? İşte buna “evet” diyemeyiz… Çünkü mevsimler onunla olmakta... Baharda yapraklar onun sayesinde açmakta, kışın bembeyaz kar onun sayesinde yeryüzünü donatmakta. Kısaca kâinattaki canlılık onun sayesinde olmakta.

“Bir yerde küçük insanların büyük gölgeleri oluşuyorsa, orada güneş batıyor demektir.”

Güzel bir pazar sabahı… Kadın uykudan uyandı. Salonun penceresini açtı. Balkondan içeriye fesleğen kokuları yayıldı. Bir müddet televizyon izledi. Mutfağa geçti. Ocağa çayı koydu. Güzel bir kahvaltı hazırladı. Kocasıyla birlikte kahvaltı masasına geçtiler. Cep telefonunu aldı. ‘Bir selfie çekelim’ dedi. Sınırsız kahvaltı tabakları önünde selfie çektiler. Kahvaltı masasını paylaştı sosyal medyada. Altına “kocamla pazar kahvaltısı keyfi” yazdı.

​Göze görünmez, dile tutuk… Kulağa sessiz insanlık! Bakmak ve görmek aynı mıydı? Her bakan göz görüyor muydu; iyiyi, doğruyu, güzeli? Gözün manasına erdi mi insanoğlu? Kalbimizin hangi latifesiyle bakıyoruz dünyaya? Hoşumuza gitmeyen her görüntüye "kaş çatan, surat asan" bizler acaba; iyiye, güzele, doğruya bir tebessüm ediyor muyuz, sadaka niyetine?

​Allahü teâlâ tarihin belli dönemlerinde Müslümanları niçin muzaffer kıldı? Bu sorunun cevabı bizim hayatımızdaki yerimizi tayin edecektir. Tabii bu cevaba kendimizi muhatap görmemiz dâhilinde. Aksi durumda, bir mana ifade etmeden yaşanmış ömürden başka bir şeyden bahsetmek mümkün değildir. Ve bu ömrün sahibinin hesap günündeki hâli, oldukça zor olacaktır.

İnsan içinde bulunduğu, kendini mutsuz eden sinirlilik, alınganlık, kaygılı olmak gibi durumları kabullenmekten ve bu tür düşünce kalıplarından, bahanelerden kurtulabilmeli, kurtulabilmeliyiz.

​İnsan, yaradılış itibarıyla kıymetli bir varlıktır. Bu kıymetin acaba ne kadar farkındayız? Bizim için "kıymetli” olmak hiç üzülmemiş olmak mı? Değerlendirme yaparken hangi "doğru" kriterleri kullanıyoruz? Din, ahlak, sosyal yaşam, toplumsal düzen ve kurallar vb. hangisi? Nasıl değerlendirmeliyiz?

“Zamanın büyük çoğunluğunda yalnız olmanın sağlıklı olduğunu düşünüyorum. Biriyle beraber olmak, en iyisiyle bile olsa bir süre sonra yorucu ve zihin dağıtıcıdır. Yalnız olmayı seviyorum.

“Çağın getirdiği bir hastalık” diyorlar strese… Aslında ‘insanın kendine ettiğini iki dünya bir araya gelse edemez’ dedikleri hâl tam da bu olsa gerek. ‘Ne var da telaş ediyorsun?’ desen stresli birisine, gözlerinden ateş çıkarak seni kovalamaya yönelir. Oysa gerçekten ne var da neyin telaşını yapıyorsun? Her şey olacağına varmıyor mu? Kaç tane ibretlik örnek okumuşuzdur, duymuşuz dinlemişizdir…

Farkında olsak da, olmasak da kültürümüzün, yaşayışımızın, gelenek ve göreneklerimizin temelinde bu topraklarda yaşamış nice medeniyetin izi vardır. Mesela olumsuz bir şey konuşulduğunda başımıza gelmesin diye tahtaya vurmak gibi... Hayatımızda bazı şeyleri uğursuz olarak gördüğümüz baykuşa da iyi gözle bakılmaz! Halk arasında bir evin çatısında baykuş öttüğü zaman hane halkının içinde huzursuzluk olur. Sanki yaşanabilecek kötü şeyin habercisi olarak görülür. Baykuşu görmek ya da ötmesi kötülüğün habercisi olması gibi bu gelenekler tamamen uydurma ve batıl inanışlardandır...

Tabelanın altında bir de “Tek Yön” yazıyordu… Aslında fazla bilmediğim bu ilçeyi gezip dolaşmaya gelmiştim. Onun için fark etmez diyerek tek yön de olsa devam ettik yol boyu… İyi ki de gitmişiz… Çok gitmedik, biraz aşağıda gördük Çarşamba Evi’ni… Yeşilırmak kenarında orijinal bir tarihî yapı olup bir de önündeki geniş alana kurulmuş masalar ve sandalyeleri görünce de uğradık… Ahşap iki katlı binanın içi ayrı bir otantik mefruşat ile döşeliydi. Sedirler, yerlerdeki ve duvardaki halılar, iskemlelerin ortasında sini sofralar, gaz lambası rüya gibi… Üst katta da odalar var ve onlar da donatılmış aynı şekilde… Bizi orada görevli Ünal Bey karşıladı…

Drone uçurabilmek için ayrıca sıcaklığın hangi yükseklikte ve hangi şiddette olduğunu, rüzgârın yönünü ve hızını iyi bilmelisiniz. Dünyanın manyetik alanının yatay bileşenindeki bozulmaları, jeomanyetik fırtınaları bile takip etmeniz gerekiyor. Profesyonel drone kullanımı için bu bilgiler çok önemli. Birçok kullanıcı bu ayrıntılara dikkat etmiyor ve bundan dolayı da sıkıntınlar yaşıyor.

Günümüzde "drone", artık neredeyse her gazetecinin yanında olması gereken bir cihaz hâlini aldı. Ancak tek başına haber yapmak için bu cihaz çoğu zaman yeterli değil. Cihazı kullanmak yapacağınız işe güç katan bir enstrüman gibidir. Bu enstrümanı ne kadar iyi kullanırsanız, yaptığınız işte de o kadar başarılı olabilirsiniz.

Geçtiğimiz hafta 11 Temmuz insanlık tarihinin bir kara lekesi olan Srebrenitsa Soykırımı’nın 27. yıl dönümüydü… O gün Sırp askerleri Bosna Müslümanlarını ve Bosna Hırvatlarını yollarda, dağlarda nerede buldularsa katletmişlerdi.