Abdüllatif Uyan

Yine Sultân Süleyman, "yetmişüç" yaşındayken, Bir sefer düzenledi Avrupa'ya âniden. Zîrâ Zigetvar'daki küffâr boş durmuyordu, Müslümân ahâliyi rahatsız ediyordu.

Binbeşyüz yirmialtı senesi bahârında, Yine "Sultân Süleymân", bir sefer karârında. Her sefere çıkarken yaptığı gibi yine, Çıktı, evliyâların kabir ziyâretine.

Zamânının en büyük, âdil hâkânı olan, "Kânûnî" diye meşhur o "Sultân Süleymân Hân", "Budin"den, zafer ile geriye dönüyordu, Şânlı ordu, bağ bahçe içinden geçiyordu.

Rahip gördü, çeşmeye gelince râhibeler, Osmânlı askerleri, geriye çekildiler. Bıraktılar çeşmeyi, gelen râhibelere, Dönüp de bakmadılar o kızlara bir kere.

Tellâllar çağırttırıp, buldurdular o eri, O ara pâdişah da, duymuştu bu haberi. O kadar üzüldü ki olan bu hâdiseye, Emretti: (O askeri, ordudan atın!) diye.

Bir zamanlar Papa'nın teşvîkiyle Haçlılar, Osmânlı aleyhine bir kampanya açtılar. Huduttaki köylere, saldırıya geçerek, Halka ezâ etmeye başladılar giderek.

"Mustafa Bekrî" diye bir seyyid var idi ki, Mescid-i Nebevînin temizleyicisiydi. Bu zât anlatıyor ki: (Her gece, hemen hemen, Resûl-i kibriyâyı rüyada görürdüm ben. Tebessüm buyururdu her gece gördüğümde, "Hizmetten memnun" diye seviniyordum ben de.

Ümmet-i Muhammed'den günahı çok kimseler, Eğer şefâate de kavuşmamış iseler, Azab için, topluca, kadın erkek, genç ve pir, "Cehennem" kapısının önüne getirilir. Cehenneme müvekkel "Mâlik" adlı bir melek, Vardır ki, hayret eder bu gürûhu görerek.

Bir nidâ edilir ki: "Ehl-i belâ nerdedir?" Onlar, mahşer içinden huzûra getirilir. Ve sual edilir ki: "Allaha ibâdetten, Sizleri hangi nesne, hangi şey eyledi men?" Onlar dahî cevâben derler ki: "Hak teâlâ, Dünyada çok vermişti bizlere dert ve belâ.

O gün "Mîzan" başına bir mü'min getirilir, Amelleri tartılıp, günahı ağır gelir. Cehenneme gitmesi lâzımken onun yine, Rabbimiz ona acır "Îmân"ı hürmetine.

"Allah korkusu" ile ağlayıp yaş dökenler, İçin de bir sancağı bağlıyarak melekler, Verirler onu dahî, "Nûh aleyhisselâm"a, Bunların önlerine geçmek ister "Ulemâ".

Mücrimler Cehenneme atıldığı zamanda, Yalnız "Mü'minler" kalır Arasât meydanında. Onlar da grup grup geçirilip Sırat'tan, "Cennet"lere girer ve çıkmazlar hiç oradan.

Ehl-i mahşer, bir yere toplanır o gün yine, Siyah bir bulut gelir onların üzerine. Yağdırır "Defter"lerle, o gün "Sahife"leri, Onlar gelip bulurlar, kimlerse sâhipleri.

O gün "Tevrât ve Zebûr", sonra "İncîl ve Kur'ân", Okunur mahşer günü Resuller tarafından. Daha sonra bir nidâ gelir ki: "Ey mücrimler, Dostlarımın içinden ayrılın şimdi sizler." Halk, o an korku ile girer birbirlerine, O anda Hak katından bir nidâ gelir yine. Buyurur ki: "Yâ Âdem, evlâdının içinden, Kimler Nâr'a lâyıksa, onları gönder hemen."

O gün Nûh, Hûd ve Sâlih Peygamberlerden sonra, "Hazreti Mûsâ"yı da çağırır Hak teâlâ. Gelince buyurur ki: "Yâ Mûsâ, sen de yine, Benim vahiylerimi ilettin mi kavmine?" Mûsâ aleyhisselâm arz eder ki: "İlâhî, Bana indirileni teblîğ ettim ben dahî."

Hak teâlâ çağırıp hem Cibrîl-i emîn'i, Sorunca "Nasıl yaptın sen vahiy teblîğini?" Der ki: "Bana yâ Rabbî, ne vahyettinse eğer, Harfiyyen Resullere ilettim birer birer." O zaman "Yâ Nuh" diye, çağırır cenab-ı Hak, Huzûr-u ilâhîye gelir o, çok korkarak.

"Mîzân"ın iki gözü, yâni kefesi vardır, Biri "Zulmet"ten olup, ikincisi "Nûr"dandır. Mîzan günü, insanlar secdeye kapanırlar, Lâkin secde edemez "Kâfir" ve "Münafık"lar. Zîra îmânsızların hepsinin beli o gün, Sanki "Demir" kesilip, hiç olmaz secde mümkün.

Emreder Hak teâlâ "Cehennem gelsin" diye, Ona bir korku gelir ve başlar titremeğe. O gelen meleklere, eder çok feryat, figan, Ve der ki: "Ey melekler, Rabbimiz bana şu an,

"Mahşer günü" insanlar, Resullere mürâcaat, Ederek, her birinden isterler bir şefâat. Lâkin havâle eder her biri diğerine, En son "Habîbullah"a gelirler onlar yine.

"Mahşer"in sıkıntısı olunca gayet çetin, Şefâatçi ararlar, halk bundan halâs için. Önce "Âdem Nebî"nin varırlar huzûruna, Bu sıkıntılarını, söylerler önce Ona.