Ayşe G. Tunceroğlu

Fatih Üniversitesi ile ilgili gelişmeleri hayretle takibediyoruz. Demek benim memleketimde bir üniversite için kapatılma kararı alındı?! Geçen yaz geldiğimde, daha önce adını hiç duymadığım üniversiteler görmüştüm.

Kabaklı Hoca, Amerika ziyaretlerinde, oturduğumuz mahallede kendisine selâm veren, gülümseyen insanlara hep şaşırmıştı. "Bunlar ne kadar güleryüzlü insanlar?" diye hayretini ifade etmişti kaç kere. Mağazalardaki kasiyerlerin nezâketine, güleryüzle, neşeyle iş görmelerine de şaşıp durmuştu.

Bayram haftasını Kemal Derviş, kurban manzaraları, bir de Galatasaray ile kapattık. Bizler için değil, (Amerika'da hiçbir zaman, -okullar hariç- 9 günlük tatil gibi bir lüks yoktur), memleketimiz için tatil bitti, bugün işbaşı yapılıyor. Haydi hayırlısı!

Evvel zaman içinde güzel insanlarla dolu güzel bir ülke vardı. Toprağı cevher, suyu kevser, havası misk ü amber... İnsanlar hayvancılıkla uğraşır, toprağı ekip biçerlerdi. Denizler kirlenmemiş, ozon yırtılmamış, danalar delirmemiş, trafik canavarı doğmamıştı daha.

Aklı eren herkes herhalde şu soruyu sormaktadır: Yani Ermeniler 600 yıl Osmanlı İmparatorluğu'nda uyum içinde, mutlu, huzurlu yaşadılar da 19'uncu asrın sonunda neden ayaklandılar? 600 sene her şey yolunda gitmişti de 19'uncu asrın sonunda birden bire ne oldu? 600 senedir gördükleri zulme sabretmişlerdi de, sabırları 19'uncu asrın sonunda mı birden taştı?

Bu ara her gün bir cenaze merasimi var. Bazı vakitlerde yaprak dökümü hızlanıyor. Vâdesi dolan gidiyor. Ancak vâdenin süresi belli değil. Faruk Nafiz'in mısralarını düşünün: Öleceği gün meçhul olmalı insanların, O gün uzak olsa da, değil mi günü belli, Yoktur günü bilinen ölümlere teselli.