Muammer Erkul

Üşüdükçe, uzuyor gece... Sis çöküyor içime!.. Uzadıkça, üzüyor gece!..

- Bu da ne?.. - Manto ile monotonluk kelimelerini hatırlatan bir uyduruk kelime!.. - Peki nerden icap etti?.. - E, onu anlatmışız ya zaten aşağıda!..

Psikolojiyle başlamıştık ya yazıya; tam da "şaşkınlıkla gözlerimizi açacağımıza, ibretle bakmayı öğrenmemiz gerektiğinde" kalmıştık...

Psikoloji gerçek bir silahtır!.. Onunla, dürbünlü tüfek gibi "nokta" vurmak da mümkündür... TNT kalıbı gibi bir binayı uçurmak da mümkündür... Biyolojik silahlar gibi sirayet ederek yayılan bir toplumsal yok ediş sağlamak da mümkündür... Veya Hiroşima'yı "patlatmadan imha etmek" de mümkündür!..

Savrulan bir efkâr dolandığında boynuna... Ve boğacak gibi olduğunda seni; bir avuç fesleğen kokusunu al, yüzünü "yıka..." Fesleğen; anne kokar...

Beyaz ve boş bir defter vardı öğretmenin masasında; Sahibi belli olmayan...

Güneş, nerene vurursa vursun, güzel; gözüm nereni görürse görsün, yumuşaksın... İnip sarılsan bana; sırılsıklam olurum inceden inceye, gizliden gizliye... Gözüm önümü görmez; bir beyaz buluta keser âlem!.. Bir sen olursun sanki cihanda, bir de kalbimin sesi!..

Başım dönüyor, savruluyorum,, bir helezon gibi,,, saçlarında... Başım dönüyor... Kavruluyorum; her nereme dokunsan!..

Bir de şu açıdan bakmak lazım sanırım: Her birimiz bir diğerimiz için köprüyüz... Ve her birimizin "takılınabilecek" çivileri var!.. Ama hemen hemen her birimiz eteğimizi-şalvarımızı savurarak geçiyoruz köprülerimizden... Bu, doğru değil!..

Takılıp kaldığın çivilerimden bir an evvel kurtar kendini, elbisen bir kaç yerinden yırtılsa bile... Kurtul ve yürü; yeni köprülere ve yeşil bahçelerdeki meyvelere doğru... Bir an evvel geç kurtul benden, ki başkalarına yer açılsın!.. Ben köprüyüm, dedim ya... Bir gün kurtulacaksın benden; istesen de, ve istesem de üzerimde duramazsın!. Bir gün kurtulacaksın benden; ya ilerleyerek... Veya düşerek!..

Ben... Çoğu zaman... Bir kedi olduğumu düşlerim; sahildeki yuvarlak havuz bulunan parkta... Uyuyan bir devin derinlerden gelen soluğu önünde bir gidip bir gelen kuş tüyü gibidir İncirköy'ün dalgaları; derinlerin, serin serin kokan nefesiyle yuvarlanıp dururlar, ağlardan kopmuş mantarları kucaklayarak...

Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düşünceler; dilime düşmeyen, sözcüklere dönüşmeyen!.. Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?..

İnsanız... Öylesine açız ki önemsenmeye!.. Hatta bazen öyle geliyor ki bana; ne kadar önemsediğinizi hissettirerek çok şeyler yaptırabilirsiniz insanlara!.. Bunu başaranlar çok olmuş... Mikrofon ardındaki avcılar hoparlörlere dayanmış kulaklarından yakalamıyorlar mı çoğu zaman, yumuşak tüylü tavşanları!..

Bir kuş, bir camı tıklatır; ardında kim olduğunu bilmeden... Kalbin, kuş yüreciği gibi "tıp tıp" yapar; "ulaşılmaza" dokunmak istersin!.. Bir kuş camını tıklatır; Canın tıklar!..

En az bilmem kaç yıllık tecrübesi olan kır bıyıklı şoförler kullanırdı bizim hattaki kırmızı Leyland'ları... Biz de (sınıflardaki karatahtanın üzerine asılmış hece fişlerinin küçüklerine benzeyen) otobüs duvarlarına vidalanmış metal plakalardaki yazıları hecelerdik. Zaman boldu nasılsa; Üsküdar ile İncirköy arası 50 dakika!..

Son günlerde; "Herkes siyasi yazı yazıyor, sen hariç" diyenler çoğalınca şunu hatırladım: Bizim kapının önünde kavga olmuştu bir gün. Herkes neler olduğunu görmek için oraya, ben ise yukarıya koşmuştum!.. Kimse görememişti neler olduğunu, ben görmüştüm; yukarıdan!..

(Her ne zaman güneş doğmadan ayağa kalksam, dedemi hatırlarım. Ey koca Çavuş dede, Allah rahmet eylesin; senin ne yapmaya çalıştığını anlayabilmem bu kadar uzun mu sürecekti?) Karanlığın içinde tekrar dürtüklendim. Gözümü açamayıp arkamı döndüm, ama bu defa ablamı anlayabildim. Eğilmiş; "dedemin çağırdığını" fısıldıyordu. Herkesin çağırması bir yana, dedeminki diğer yanaydı. Göz kapaklarımın ağırlığına rağmen doğruldum!

Susuyorum... Susuyorum; Sana! Sen, susuyorum sanıyorsun... Bense susuyorum; Çöl gibi!..

Bazıları "yazar" der benim için, bazılarıysa; yazamaz... Derde bak!.. Bazıları "atar" der onun için, bazılarıysa; atamaz...

Koskoca alemin ortasındaki koskoca dünyanın ortasındaki koskoca bir salonun ortasında, oturuyordum; Kendi içime, kapıcı gibi!..