Murat Başaran

Akşam ezanı okunuyor Sultanahmet'te... Burada gün bitmiyor, akşam olunca. Zamanın sonsuzluk salıncağında uyuduğu yer mışıl mışıl burası... Hesap görülmüş; ezelden görülmüş Fatih'in bileğinin hakkıyla... Bütün ara sokakları biliyor Sultanahmet'in...

Bir elimde kocaman bir demir para vardı; iki buçuk lira... Diğerinde bir gazoz kapağı... Şimdi kocaman bir bulvarın ikiye böldüğü, depremin bütün "hatıra" evleri yerle bir ettiği ve çocukluğumda bana upuzun gelen sokağımızda yürüyordum.

Fatih'in üstüne akşam çökerken... Ara sokaklarına bacalardan tüten dumanın ve Haliç'in kokusu sinmişken... Biz her zamanki dakikliğimizle...

İnsanı değerli kılan, Allah'ın ona değer vermesinden başka bir şey olamaz... Bir cihaz olarak düşünülürse akıllara ziyan mükemmelliği değildir "değer"li oluşunun sebebi... Temiz bir zemin üzerinde diz çöküp ellerini kaldırdığın zaman, arada hiçbir perde olmaksızın "huzur"a çıkmış olursun.

Şimdi sahilde aheste yürüyor ve denize çakıl taşları atıyorum avare... Hoşuma gidiyor...

Deprem bizi o kadar yıkmamıştı da, o günlerde Erkan bebeğin Clinton'a sarılışını görünce içimizin ezik tarafı gerçek yıkımı yaşatıyordu bize... Çünkü Özal'dan sonra gidip kucaklamak isteyeceğimiz sıcaklıkta bir liderimiz olmamıştı...

Ordayken... Benim aşkıma alışıktın İstanbul... Her taşını hayranlıkla okşayan bakışlarımı fark etmiyordun bile... Söylediklerimi duymuyordun... Yandığımı görmüyordun... Sayende İstanbul... Ben: Mahallenin delisi...

Her gün aynı şeyi yapmak... Toplumun önemli bir kısmı için geçerli olan bu... "Ben istediğim saatte kalkarım... Evden istediğim zaman çıkarım... İstediğim yere gidebilirim..." Kaç kişi bunu söyleyebilir?

Ortada kocaman bir soba vardı... "Soba boyası" renginde... Önünde üç beş odun... Duvarda mevsimler tablosu...

Behçet Necatigil, "Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek" derken, insana dair bir kusurun altını çiziyordu; üstelik kusur hafif kalır bu ahmaklığı tarif etmek için...

1976'da Adapazarı'ndan İstanbul'a taşındığımızda, ilk işimiz telefona müracaat etmek olmuştu... Onaltı daireli apartmanda telefonu olan daire sayısı ya iki ya da üçtü... Bizim bekleyişimiz sürerken ablamlara telefon bağlandığını öğrendiğimizde çok sevinmiştik. Sanki son model bir otomobil almışlardı... Sıra bize de gelecekti...

İşimiz gitmek... Hangi yolda nasıl gittiğimizi yıldızlar bilir... Ama durduğumuzu zannettiğimiz zaman da gideriz... Çünkü zaman içimizden geçer...

Gecenin ikisiydi... İstanbul mahrem bir rüzgârla serinlemeye çalışırken... Sultanahmet'in ara sokaklarında kendimi aradım...

Belki de farkına varmadan yaşamak daha konforlu... Hele ki, dünyaya kazık kakmak gibi bir derdiniz yoksa... Yetinebiliyorsanız...

Dünyanın en iyi 500 üniversitesi arasında sadece iki Türk üniversitesi var. İlki 409. ikincisi 468. sırada... Ne gam... YÖK hazır kıta çağdaşlığın bilimsel bekçisi!

İnsanoğlunun en çok özendiği şeydir ambulansların sahip olduğu: Her zaman her yerde geçiş üstünlüğü... Bir zamanlar gazetecilerin en önemli oyuncağıydı "Sarı Basın Kartı"... Önemi de bu geçiş üstünlüğünden kaynaklanıyordu; sadece o...

Geçtiğimiz günlerde Gazanfer Özcan'la İstanbul üzerine sohbet ettik. Cihangir'de doğduğu evin hâlâ ayakta olduğunu söyleyince garip düşüncelere daldım...

İstanbul'un fethinin yıldönümünü kutluyoruz... Hani bir yandan dünyanın en güzel şehri deyip maddi ve manevi övgüler düzdüğümüz... Bir yandan on yıllardır yeşilini talan ettiğimiz, çirkin binalarla çirkinleştirdiğimiz İstanbul... Ve bizim diye sevinip Fatih'ine minnet duyduğumuz...

İkiyüzlüyüz... *** Çeşit çeşit spor yazarı var... Kimi futbolculuktan gelmiş... Kimi teknik adam... Kimi hakem eskisi... Taraf tutanı da var... Tutmadığını iddia edeni de...

Toprağın ve çiçeklerle yaprakların gecenin nemiyle hemhal olduğu... Kepenklerin henüz sessizliği yırtmadığı bir sükunet vaktinde... Gecenin eteklerini sürüdüğü yavaş yavaş geçip giderken...