Öcal Uluç

“Benim ağrım var” diyerek yan gelip yatan, “çokça ünlü” sporcu da, futbolcu da var; ceplerine “milyon avrolar koydukları” hâlde!..

Galatasaray Başkanı Dursun Özbek, “bunca rezaletin yaşandığı” bir Genel Kurul’un hesabını vereceğine ve “kulübünün en az hasarla bu işten nasıl çıkacağını” düşüneceğine, sözüm ona “duayen” denilen birkaç kişinin ittiği havuzdan, hem de “hedefler göstererek” mesaj gönderiyor; “Biz hiçbir şeyi saklamıyoruz, her şeyimiz şeffaf!..”

Spor suçlarının “en adisi, en tehlikelisi, en yaygını, en örgütlüsüdür” Doping!.. Son yıllarda, “daha yumuşak, kamuoyunda daha affedilebilir cinsten görünmesini sağlayan” bir ad takılmıştır, dopinge; “Yasaklı Madde!..” “En adisidir”; çünkü “başka sporcuların emeğini, terini, madalyasını, rekorunu çalma” girişimidir; hırsızlıktır!..

Ne yazık ki, Arda, Selçuk veya kadrodaki herhangi bir futbolcu kaptanlık yeteneklerine sahip değil.

Trabzonspor’un Galatasaray’ı Trabzon’da 2-0 yendiği maçtan sonra, Türkiye’de sevgili Ömer Faruk şunu yazdı; “Ligin 12. haftasında 14. sıraya kadar inmiş bir Trabzonspor, yılbaşından sonra eşine çok zor rastlanabilecek bir çıkış gösterdi.” Hatırlıyorum; o günlerde spor sayfalarında “Ersun Yanal istifa kararı aldı. Ama Başkan Usta ‘hayır’ dedi” haberleri çıkıyordu. Aralık ayının son haftasıydı. Trabzonspor, 12 maçta 3 galibiyet, 3 beraberlik 4 mağlubiyet almış, ancak 7 gol atabilmiş ve 15 gol yemişti ve puan cetvelinde 12 puan ve eksi 8 averajla sadece Gaziantepspor ile Çaykur Rizespor, Kayseripor ve Adanaspor’un üzerinde bulunuyordu.

Finlandiya’ya kaybedersek yandı gülüm keten helva. Ama bence kazanacağız ve yeniden doğacağız…

'Eğer “bu yönetimi değiştirecekseniz, iyi kılavuzlar bulun”; yoksa bugünleri de ararsınız!..'

Galatasaray’ın 2000’li yıllarda kaldırdığı kupa, bu sezon da Beşiktaş’ın ellerinde Türkiye’ye gelebilir ve siyah-beyazlılar, “bu korkulacak kadroları ve hocaları ile” bizlere “o mutluluğu” bir defa daha yaşatabilir; yeter ki, “korkulanlar” korkmasınlar ve de “korkulan” bazı “önemli” oyuncular yoldan çıkmasınlar!..

Herkesin bildiği, gördüğü izlediği garip bir çark var sporumuzda. Kulüpleri boğazına kadar borca sokan kulüplerden hesap soracak kimse yok mu?

Takımı yerlerde sürünen bir hoca, yüzü kızaracağına, taraftara dil uzatarak kendini savunmaya kalkıyor, yazıklar olsun!

Gelin, Galatasaray adına “geriye doğru” gidelim ve bir hayal kuralım; üstelik öyle “gerçekleşmeyecek bir hayal değil”, gerçekleşebilecek, ama “gerçekleştirilmeyen” bir hayal!..

Nasuhi Sezgin dehşetengiz sözlerini güya ertesi gün ‘tashih’ ediyor, öyle demek istemedim diyor… Asıl skandalı ise gözlerden kaçırıyor…

“Değişim için”, ciddi ve yeri yerinden oynatacak bir “eylem” gerekiyor; uyuyanları uyandıracak, “devleti hareket geçirecek” bir eylem!..

Doğrusu ya, “sonuç alıcı” bir adımı ben Spor Bakanı Akif Çağatay Kılıç’tan bekliyordum; ses, Çevre ve Şehircilik Bakanı’ndan, eski Kayseri Büyükşehir Belediye ve Kayserispor Başkanı Mehmet Özhaseki’den geldi!..

Futbolcu-ya dayalı sistemin yıkılması için Dursun Özbek yönetiminin önünde büyük bir fırsat vardır… Neler yapılabilir, bir bakalım…

Aziz Yıldırım, egosuna, tutkusuna, korkusuna esir düştü. Hem kendine hem de Fenerbahçe’ye yazık etti…

Bakınız, “eğer gerçekten kulüplerimizdeki hâl ve gidişi düzeltmek istiyorsanız”, ey yetkililer ve de ey yetkililerin yetkilileri, “Hadi onca yıldan beri bir Kulüpler Yasası çıkaramıyorsunuz”, bari şimdi önereceğim çok “pratik ve hemen gerçekleştirilebilecek” adımı atın!..

Mali batakta olmalarına rağmen transfere milyonlarca avro harcayan kulüplerin bu savurganlığı burnunuza pis kokular getirmiyor mu?

İgor Tudor, Bruma’yı Rize’ye götürmemekle, “doğruyu” değil, “en doğruyu” yapmıştır. İgor Tudor iyi bilmektedir ki ve yönetime de, camiaya da, yazar çizerlerimize de “iyi bildiği bu hususu” Bruma olayı ile mesajlamıştır ki; “Galatasaray futbol takımının yarınını, ekip disiplininin evrensel kriterler içinde uygulanması tayin edecektir”, başarının da “ilk şartı” budur!..

Hey günü günler hey, 1948’lerden başlayıp güreş minderlerinde “fırtına gibi” esen Türk güreşçilerini, 1955’lerden itibaren zaman zaman minder kenarlarında izlemiş bir “spor yazarı ve gazeteci” olarak “haberi okuyunca” gazeteyi elimden düşürüverdim.