Orhan Karmış

Tevekkül gerçek anlamıyla kavranır ve hayata uygulanırsa insanlık âlemi için üstesinden gelinemeyecek problem ve sıkıntı kalmaz. Yeter ki tevekkülün zahirî ve manevî şartları gerektiği şekilde yerine getirilmiş olsun.

Sonsuz bir hayatın yanında kayda değer bir değeri olmayacak kısa ömrümüzde Peygamberlerin uyarı ve irşâdına kulak vererek hayatımızı devamlı, kalıcı niyet ve amellere göre düzenlemeyi en kârlı ve isabetli yol olarak görmeliyiz.

Tevekkül, insan olarak bize düşen görevleri olabildiğince eksiksiz yerine getirerek sonucu Allah'tan beklemektir. Hâsıl olan neticeyi gönül huzuruyla hiç itirazsız içimize sindirmeye de teslimiyet diyoruz.

İslâmiyet'i değerlendirmek için kıstas olarak alınan en önemli unsurlar Kur'ân-ı Kerîm ve Hazreti Peygamberdir. Kur'an-ı Kerîm ilâhî kaynaklıdır. Genel ve geçerdir. Değiştirmek mümkün değildir. O'nu getiren elçi ise Muhammed aleyhisselâmdır.

Müslüman, sû-i zan sahibi değil, hüsn-i zan sahibi olmalıdır. Hüsn-i zan, sû-i zannın tersidir. Bir kimseyi iyi zannetmektir. Hüsn-i zan edileceklerin başında Allahü teâlâ gelir. Günâhlarımız çok olsa da Allahü teâlânın affedebileceğini düşünmek hüsn-i zan olur.

Allahü teâlâ, kimseye muhtaç olmamak için çalışmayı, hasta olmamak için önceden tedbir almayı, çocuk sahibi olmak için evlenmeyi, hasta olunca ilâç kullanmayı, görebilmek için ışığı sebep kılmıştır.

Manevî değerlere bağlı, dünya ve âhiret mutluluğunu dengeli bir uyum içinde ciddî bir disiplin anlayışıyla yürüten kimseler davranışlarında mantıklı ve hikmetli olmak gibi bir özelliğe sahiptirler ki materyalist toplumlar için bu, anlaşılması güç bir kavramdır.

Kur'ân-ı Kerîm'e ilgi duymak, onun gerek lafzını, mübarek kelâmını tilâvet etmek, gerekse onun muhtevasına manâsına nüfûz etmeye çalışmak, onu tanımaya gayret etmek hem dünyevî açıdan hem de uhrevî bakımdan gerçekten önemli bir mazhariyettir.

Bütün üstün yetenek ve meziyetlerine rağmen insan, başlıbaşına bağımsız ve ihtiyaçtan uzak bir varlık değildir. Onun var olması ve varlığının devamı kendi irade ve gücü dahilinde gerçekleşmez. Yani insan övünürken aslında kendinin olmayan şeylerle avunduğunu unutmuş görünmektedir.