Abdüllatif Uyan

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), ahde vefa konusunda çok titizdi. Şöyle ki:

Sevgili Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), fakirliği severdi. Doyuncaya kadar yediği görülmedi. Bazan ekmeğine sirkeyi katık edip yer, bazan da katıksız yerdi.

Muinüddin-i Çeşti anlatır: "Bir gün Osman Haruni ile birlikte bir seyahate çıkmıştık. Dicle kenarına geldiğimizde karşıya geçebilmek için bir kayığın bulunmadığını gördük. Osman Haruni bana 'Gözlerini kapat!' buyurdu.

Osman Haruni hazretleri, o mecusilere "Allahü teâlânın önemsiz bir mahluku olan ve az bir su ile sönebilecek olan şu ateşe tapmaktan maksadınız nedir? dedi. Cevap vermediler.

Hace Osman Haruni hazretleri, ahireti düşünerek çok ağlardı. Bir gün namazdayken gaipten bir ses "Yâ Osman! Namazını beğendim ve kabul ettim. Dileğini iste vereyim" dedi. Namazını bitirdi.

Efendimiz (aleyhisselam), Hazret-i Fatıma'ya "Ey kızım! Her gün otuz üç kere 'Sübhanallah', otuz üç kere 'Elhamdülillah', otuz üç kere 'Allahü ekber', bir kere de 'Lâ ilahe illallahü vahdehu lâ şerike leh. Lehül mülkü ve lehül hamdü ve hüve alâ külli şey'in kadîr' söyle" buyurdu.

Efendimiz, Hazret-i Fatıma'ya "Ey kızım! Senin baban ve helalin fakir değildir... Bütün yer ve gök hazinelerini bana arz ettiler, kabul etmedim. Allahü teâlânın katında makbul olanı istedim.

Bu iş de bitti. Yemek yenildi. Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir eliyle İmam-ı Ali'nin elini tuttu, bir eliyle de Hazret-i Fatıma'nın eline yapışıp onları evlerine götürdü.

Ümmü Eymen, Resulullah'ın emriyle Hazret-i Ali'ye gidip "Resulullah seni çağırıyor" dedi. Hazret-i Ali "Başüstüne" deyip hane-i saadete koştu.

Ümmü Eymen, Hazret-i Ukayl ile Hazret-i Ali'yi dinledikten sonra onlardan ayrılıp hane-i saadete geldi ve Ümmü Seleme'yi gördü.

Hazret-i Fatıma'nın çeyizi, içi yün dolu bir döşek; içi hurma lifiyle dolu bir yastık ve topraktan yapılmış birkaç kap kacaktan ibaretti. Bunları Resulullah'a arz ettiler. Efendimiz onlara baktı.

Eshab bunu işitip çok mutlu oldular ve Efendimiz hazretlerine "Yâ Resulallah! Bu şekilde tezvic buyurdunuz mu, biz şahit olalım mı?" diye sordular.

Hazret-i Ebu Bekir ve Hazret-i Ömer, Hazret-i Ali'yi mescit önünde görünce heyecanla yanına koşup "Ne haber getirdin?" diye sordular.

Resûl-i Ekrem Efendimiz, Hazret-i Fatıma'nın ahirette günahkâr hanımlara şefaat edeceğini Hazret-i Cebrail'den öğrendi.

Sıra nikâha gelmişti. Ancak nikâhta kim vekil olacaktı? Eshab-ı Kiram toplanmış bunu konuşuyorlardı. Bir duraklama oldu. Hazret-i Cibril geldi.

O Server bu müjdeyi aldı. Secde-i şükre vardı. Sonra kalkıp "Ey kardeşim Cebrail! Nikâhın nasıl yapıldığını merak ediyorum. Bana aynen anlat" buyurdu. Hazret-i Cibril şöyle anlattı:

Hazret-i Ali sevindi, gözleri yaşardı. Sevgili Peygamberimiz, kızı Hazret-i Fatıma'yı çok severdi. Bir ara mübarek kalplerine, "Fatıma'nın annesi hayatta olsaydı, çeyizini hazırlardı" düşüncesi geldi. Mahzun olmuşlardı.

Resulullah Efendimiz "Yâ Ali! Öyle zannederim ki bir muradın var, lâkin söylemeye utanırsın. Çekinme, dileğin neyse söyle" buyurdu. Hazret-i Ali sevindi.

Hazret-i Ali, Hazret-i Ebu Bekir'i dinledi. Ve çok duygulandı. Gözleri yaşla doldu. Sevinç içinde "Yâ Eba Bekir! Ateşimi ziyade ettin. Bunu ben de çok isterim, lâkin elimin darlığı buna manidir" dedi.

Hazret-i Fatıma-tüz-Zehra küçük yaştayken, annesi Hatice-tül-Kübra (radıyallahü anhüma) vefat ettiği için, Resulullah Efendimiz onu, büluğ yaşına kadar yanından ayırmadı.