Murat Başaran

Sabah olur. Kahvaltıyla beraber gazeteye göz gezdirirsin. Bir iki siyasi beyanat. İki üç adliye haberi.

İnsanın gönlü istiyor... Millî takım dünya şampiyonu olsun... Vatansever bir yazar Nobel alsın...

Dışarıda kar...

Enflasyon tekrar eski günlerine dönebilir... Avrupa Birliği yarı gerçek bir rüyadan kâbusa çevrilebilir... Borçlarımız artabilir.

Altın, elmas, bor, toryum, uranyum, doğal gaz, petrol, kömür ve diğerleri... Dünyanın bağrında sakladığı onca zenginlik, yeryüzünün kalkınması için büyük bir ümit olabilecekken, sahip olma dürtüsü her şeyin önüne geçti.

Çatalçeşme Sokağın Ticarethane Sokakla kesiştiği noktaki Güle Güle Apartmanına ilk adım attığım gün gördüklerim arasındaydı... Birçok orijinal insanı barındıran o binanın en ilgi çekicilerinden biriydi...

Çok uzaktayım şimdi... Oyun bitti. O telaşlı ve heyecanlı kalabalık... Sonra sahnedeki macera... Bitti... Salon boşaldı. Işıklar söndü.

Aktüel yazarı Mark Petrovich, derginin son sayısında diyor ki;

Bizim dahi çocuklarımız vardır. Medyamız cilalar, parlatır ve servis yapar. Ressamdır, piyanisttir, yazardır... Ortak özellikleri, bu topraklara ve üzerinde yaşayan millete yabancılıklarıdır. Gazetelerin sayfaları, televizyonların ekranları onlara dedelerinden kalma bir imtiyazdır; oralarda eksik olmazlar.

Hayatında hiç balta tutmamış, odun kırmamış, bir sobayı tutuşturup ısınmanın keyfine varmamış... Bir çeşme başında kuyrukta bekleyip bir bidon su doldurmamış... Yer yatağından uyanıp, yer sofrasında aynı kaba kaşık sallamamış... Gaz lambasının titrek ışığında kitap okumamış...

Hayata çakılı olduğumuz yerden bakınca gördüklerimiz yorucu ve karışık... Bir dolu mesele.

Her sonbahar, bir öncekinden daha sonbahar... Ve hangi sonbahar sondur bilinmez... Yaralı kalbim, birbiri peşi sıra gelip geçen mevsimleri seyrederken, bekleyişin hüznünde derinleşiyor ama ölüm düşüncesiyle titriyor.

-1- O, bütün dünyayı sırtlayacağına inanmıştı... Ülkeleri ve şehirleri hallaç pamuğu gibi atmış, gitmedik yer bırakmamıştı... Uçuyordu...

Ondört- onbeş yaşındaydım. Topkapı Sarayı'nda Harem'i geziyoruz; rehber eşliğinde. Rehber, Harem'de ders gören çocukların nasıl falakaya yatırıldığını anlatıyor. Dümenden bir sopa asmışlar, onu gösteriyor... Sonra Padişahların nasıl zevk ve sefa sürdüğünü sanki yaşıyormuşçasına detaylandırıyor.

Şimdi rafları vatan-millet duygularını kabartan kitaplarla, derin devlet/derin dünya komplolarına dair çalışmalar süslüyor.

Aslında her şey iç içe geçmiş ve aslında her şey birbirini açıklıyor... *** Birdenbire terör krizi... Tezkere, sınır ötesi operasyon, galeyana gelmiş ve sokağa dökülmüş bir millet... Depremde, ekonomik krizlerde olduğu gibi işi sulandırıp tiraj/reyting histerisine dönüştürmüş medya... Tabii "birden bire terör krizi" ifadesi gerçekte yanlış...

Yirmi yaşında gencecik ve hatta daha çocuk... Gerisini nasıl getireyim?

Bir düğün fotoğrafı... Cumhurbaşkanımız kızını evlendiriyor. Karede Başbakanımız, Meclis Başkanımız başta olmak üzere, bizi yönetenler, eşleri ve dahi mutlu ve heyecanlı yüz ifadeleriyle "yeni evli çift" bir arada...

Fatih Sultan Mehmed Köprüsü'nden Anadolu yakasına geçerken görmüştüm ilk defa... Ve çok etkilenmiştim...

Seneler önce gazetemiz bir Ramazan ayında bütün okuyucularına "Hazreti Muhammed'in Hayatı" isimli bir eser hediye etmişti.