Ragıp Karadayı

​"O hızla kalktım, elimi yüzümü yıkadım, huşuyla güzel bir abdest aldım, tövbe istiğfar ettim defalarca..."

​Hasan Baba: “Hafız evladım; gel müridim ol. Burada birkaç talebem var, onların başına geç, sahipsiz kalmasınlar…”

“Ben Sağır Hocanın mahdumuyum. Babam babanı çok iyi tanıyor. ‘Onun oğluysa gözü kapalı kabul ederim’ dedi."

"İstanbul’dan döndüğünü duydum, hayırlı olsun Hafız Lütfü. Çok iyi ettin. Bak işte hepsi geçti..."

​Birilerinin “Bak anacığını gözü yaşlı bırakmış, ailesini alıp keyif yapmaya gidiyor…” demelerinden çekiniyordu.

​Gözlerini yine uzaklara dikti. Bu sefer tam tekmil susmuştu. Rüzgâr da dinmiş, güneş de hepten batmıştı.

​"Hele gel Lütfü sen ne vaaz vermişsin ki Nusret koşa koşa geldi: “Hafız abim bir anlattı bir anlattı, milleti ağlattı…” dedi."

​Belli ki; Zülfüzar Bibi üşümüştü. “Haydı ocağın başına” diyecekti de onun keyifli ve de meraklı hâlini görünce vazgeçmiş olmalıydı.

​"Ocağı yakmak için kuru kermelerden götürecektim. Selvi boyunu görünce, Hafız’a bir hâl hatır sorayım dedim."

​Hayatın manasını bilmeyen avare insanlar; bir yaprağın hafifliği gibiydi. Rüzgâr nereye savrulsa oraya gidiyorlardı...

​Hayalin gücü; hürriyetinden ve sınırsız oluşundan geliyor. “İmkânsız” diye bakmamak lazım her şeye...

Hafız Lütfü'yü İd’e davet ediyorlar. Aslanpaşa Camisi’nde aşır okuyor. Bütün millet “Kim bu hoca?” diye birbirlerine soruyor!

Çay güğümü ocaktan hiç indirilmedi. Evde bayram vardı. Bütün Emingil neredeyse orada toplanmıştı...

“Herkes derin uykuda galiba… Böylesi pek de iyi oldu! Yoksa buralardan bavullarla nasıl geçerdim?” dedi, yürüdü...

İstanbul’dan ilk gelişi tam bir sürpriz olmuştu herkese; çocuklara, hane halkına ve hatta bütün köylülere bile.

​Kalbi yerinden sökülecek gibi olmuştu Hafız Lütfü’nün. Kamyon caminin yanı başında, geniş taş yolun ağzında durdu.

Karanlık çökmeden köye ulaşmak isteğiyle yanıp tutuşsa da hâlinden memnundu Hafız Lütfü...

​Sayılı günler ne de çabuk geçiyordu. İşte sanki o iki seneyi yaşamamıştı.

​Son mektupta yazılanlara göre çocuklar; uzun yoldan gelecek misafirlerini bekliyordu!

​Sabaha kadar kimse uyumadı. Valizlerini topladı, sohbet ettiler. Namazdan sonra da kursta kimse kalmadı.