Ragıp Karadayı

Büyüklerimiz ‘İşlerinizde şaşırdığınız zaman, kabirdekilerden yardım isteyiniz!’ derler...

Sanki biri onu alıp götürecekmiş gibi hep ürkerek ve korkuyla yaşıyordu...

​Arı kovanı misali önünde sağa sola koşuşturan bunca insanı seyrederken aklına neler gelmiyordu ki...

​Küçük Ali, kendi kendine, anacığına kesinlikle muvaffak olacağının sözünü verip rahatlatmaya çalıştı.

​"Senin yaşındakiler mektebe hazırlanıyor bu saatte Ali’m! Beceremedim ben…"

Babasının vefatından sonra evde ne kadar kıymetli eşya varsa hepsini satmış, bugüne kadar gelmişlerdi...

​Elif’cik tir tir titriyordu. Annesi sırtından çıkardığı eski hırkasını kızına giydirdi, sardı, sarmaladı.

Bir zamanlar, çok mesut hayat sürmüşlerdi hem köyünde hem de büyük şehir İstanbul’da...

​Eski püskü bir harabede üç çaresiz insan hayatta kalma mücadelesi veriyordu...

​O daha küçüktü ama mesuliyeti dağlar kadar büyük, evin reisi, zayıf bünyeli bir çocuk...

Babasının vefatından sonra çatık kaşlı, içine kapanık bir çocuk olup çıkıvermişti.

​Ne deseydi Naciye Ana? Bir tarafta masumlar, diğer tarafta acınacak hâlleri ve çaresiz, zavallı bir ana…

"Bir gün kaşını yukarı kaldırıp demiştin ki: Ali’ciğim, dışarıdaki soğuk ne ki, içimizde soğukluk olmasın!”

​Ağladıkça ferahlıyor, dimağı açılıyor, sanki problemi çözülüyordu. Geçmiş hayatını, daha da karanlık görüyordu...

“Demek çocuk çok fena suç işlemiş, korkmuş ki her halükârda kaçıp uzaklaşmak istiyor benden...”

​Bağrı yanık ana, biricik evladının bu garip tavırlarından bir şey anlamamıştı.

​"Cevap versene! Aaa! Olacak şey değil! Bir de çorabımı batırmışsın sünepe seni!.."

Küçük Ali; “yaşanabilir başka bir dünya mutlaka vardır” diyor ve hep onun hayalini kuruyordu...

​"Şimdi bir şiiri bütün şehitlerimize ve kahraman gazilerimize armağan etmek için okuyorum…"

"Benim sizden bir ricam var, babamın yaşadıklarını anlattığımda kimse alay etmesin..."