Ragıp Karadayı

Bu çeşmeden su getirme hadiseleri başına ne işler açmıştı...

İbrahim’i dövmeye kalkışan talebeler; kendisinden defalarca özür dilediler..

Çeşme başında birbirleriyle oynaşıp gülüşen çocukları gördü, daldı gitti...

Öyle delici bakardı ki; muhatabının içini kanatır pek acıtırdı da...

İri yarı, pehlivan yapılı adam “Çekil önümden bire çocuk!” diye gürledi!..

İsmail Fakirullah hazretlerine tam teslim olan İbrahim’in aklı fikri hep hocasındaydı...

Hocasının işareti üzerine o gündür bugündür zirveleri kendine yol edinmişti...

"Dünyayı, hayatı, mematı, yıldızları, ayı, güneşi, bütün kâinatı tanımalıyım!”

“Hocam himmet! Hocam beni bırakma! Canım efendim!..”

"Haklısın mollam! Unutma ki benden başkası yok yakınında!.."

Kızıl ikindi güneşi, Tillo’nun ufuklarına yaklaşırken insanların içini ısıtıyordu.

"Fakirullah Efendimiz; dünyaya şan salacak bir âlim yetiştirmekte."

Her şey, çoğaldıkça ucuzlar. Edeb bunun aksinedir; o çoğaldıkça kıymetlenir, artar...

"Bu vakitler Molla Muhammed ile hep ders çalışıyorlar hocam."

Huzurlu insanların kendine has hususiyetleri vardı...

"Öyle ya insanlık ölmedi! A evladım, az bekle, sana bir şey vereceğim..."

İki arkadaşmış gibi yan yana çeşmeye doğru yürüdüler. İbrahim’in gözü üzerindeydi.

İbrahim Hakkı; can havliyle bütün kuvvetini toplayarak ayağa kalktı.

"Şimdi seni öldüreyim mi? Pis leşini dereye atayım mı?"

"Vuruyorum işte! Hayvan da bizim, el de, sopa da. Çekil aradan yoksa!.."