Mehmet Oruç

Resulullahın davet mektubunu götüren Hz.Dıhye-i Kelbî'nin, Rum Kayser'inin huzurunda eğilmeyeceğini belirtmesi üzerine, orada bulunan adamlarından biri dedi ki:

Hazret-i Dıhye-i Kelbî Rumca'yı iyi bilirdi. Resûlullah efendimiz, onu Bizans'a sefîr olarak gönderdi. Resûlullah efendimiz Bizans Kayseri Heraklius'u İslâma da'vet için bir mektup yazdırdı. Bu mektubu yazdırdığı zaman Eshâb-ı kirâmdan ba'zıları dediler ki:

Dıhye-i Kelbî ticâretle meşgul olup, çok zengindi. Kabîlesinin reisiydi. Müslüman olmadan önce de Resûlullah efendimizi severdi. Ticaret için Medîne'den ayrılır, her dönüşünde Resûlullahı ziyâret eder ve hediyeler getirirdi. Fakat Peygamberimiz bunlara kıymet vermez ve;

Hazret-i Hanzala Bedir gazâsında bulundu. O zaman henüz bekârdı. Bedir gazâsından bir müddet sonra Abdullah bin Übey'in kızı Cemîle ile nikâhlandı. Ertesi gün de Uhud'da Kureyş müşrikleriyle çarpışılacaktı.

İlk zamanlar, müşriklerin İşkenceleri dayanılmaz bir hâl alınca, Müslümanlara Habeşistan'a hicret etmelerine izin verilmişti. Hz.Mikdâd bin Esved de, Habeşistan'a hicret eden ikinci kâfilenin içinde yer almıştı. Peygamberimizin Medîne'ye hicretine kadar orada kaldı. Buradan Medîne'ye döndü.

Hz. Mikdâd, Mısır'da iken adamın biri, onun yüzüne bakıp, "Resûl-i ekremi gören, bu gözlere ne mutlu!" deyiverdi. Hz. Mikdâd biraz da üzülerek şunları söyledi:

Dün, aklın ve naklin dinimizdeki yerinden kısaca bahsetmiştik. Papa'nın ezeli İslam düşmanlığını yansıtan konuşması bir bakıma faydalı da oldu, denebilir.

Hz. Mikdâd bütün müşküllerini Peygamber efendimize sorarak hallederdi. Bir gün Peygamber efendimize sordu: - Yâ Resûlallah! Savaşta, ben bir kâfirle dövüşürken, o, bir kolumu kesse, sonra da, ağaç arkasına sığınıp, "Allah rızâsı için, Müslüman oldum" dese, onu öldürmek, benim için câiz midir?

Yaklaşık iki asırdır bu konu tartışılır. Batılı felsefeciler ve Hıristiyan din adamları her fırsatta,"akıl" meselesini gündeme taşırlar.

Bir akşam Peygamber efendimiz, Ensâra davetli idiler. Hz. Mikdâd, "Nasıl olsa orada, izzet ve ikrâm edilecekler. Evdeki sütü içmeye, ihtiyaç duymayacaklar!.." diye düşündü.

Hicretin ikinci yılında Bedir savaşı başlayacağı sırada Peygamberimiz efendimiz, Eshâbın ileri gelenlerini toplayıp onlarla istişâre etti. Henüz Müslümanlar çok azdı. Harp için hazırlıkları yok sayılırdı.

Ebû Sa'îd-i Hudrî hazretleri anlatır. Resûlullahtan işittim. Buyurdu ki: Sizden evvelkiler içinde bir adam vardı. Doksandokuz kişiyi öldürmüştü.

Ebû Sa'îd-i Hudrî şöyle anlatır: Resûlullah efendimizden işittim. Buyurdu ki: İnsanların yaptıklarını yazan meleklerden başka melekler de vardır.

Ebû Sa'îd-i Hudrî, Peygamber efendimizin âhirete irtihâlinden sonra Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer, Hz. Osman'ın halîfelikleri zamanlarında Medîne'de fetvâ ile meşgul oldu.

(Dünden devam) Veda hutbesinde Resulullah efendimiz devamla buyurdu ki: Ey insanlar! Müslüman Müslümanın kardeşidir. Böylece bütün Müslümanlar da kardeştir. Allah katında en hayırlınız, Allahtan en çok korkanınızdır. Arab'ın Acem'e, Acem'in Arab'a, sarı ırkın siyah ırka, siyah ırkın da sarı ırka üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takvâ iledir.

Hz. Ebû Sa'îd-i Hudrî, 30 kişilik bir seriyye kumandanlığına getirilmişti. Yolda Müslüman olmayan bir Bedevî grubuna rastladılar ve onlara misâfir olmak istedilerse de kabûl edilmediler.

Ey Eshâbım! Hamd Allahü teâlâya mahsûstur. O'na hamdeder, O'ndan af diler ve O'na tövbe ederiz. Nefslerimizin şerrinden ve günâhlarımızdan Allahü teâlâya sığınırız. Allahın doğru yola ilettiğini saptıracak, saptırdığını da doğru yola getirecek yoktur.

Ebû Sa'îd-i Hudrî hazretleri, 630 senesinde Alkame bin Mahrez'in emri altında küçük bir sefere çıkmıştı. Bu seferi kendisi şöyle anlatır:

Babasının şehâdetiyle evin bütün yükü genç yaşta Hz. Ebû Sa'îd'in omuzlarına yüklenmişti.

Ebû Sa'îd-i Hudrî hazretleri, Peygamber efendimizin hicretinden sonra yapılan, Medîne'deki Mescid-i Nebevî'nin inşasında çalışmıştı. Yaşı küçük olması sebebiyle Bedir ve Uhud gazâlarına katılamadı. Ebû Sa'îd-i Hudrî, Uhud Harbine katılmak için, babasıyla Peygamber efendimize müracaat ettiler. Bu hâdiseyi Ebû Sa'îd hazretleri şöyle anlatır: