Mehmet Oruç

Hazreti Nevfel, Resulullah Efendimizden şehid olması için dua aldıktan sonra silâhını kuşanıp, atına binip, düşmana karşı çıktı. Birçok müşriki öldürdükten sonra sonunda atından düşürdüler.

Hazreti Ali bir gün hutbe gazâ ve cihâdın önemini anlatıyordu. Cemaatten biri ayağa kalkıp dedi ki: Yâ imâm! Bana Allah için cihâdın ve gazâların sevâbından haber ver." Bunun üzerine Hazreti Ali buyurdu ki: bir gün Resûl-i ekrem Efendimiz ile gazâya gidiyorduk.

Âhirette Cehennemden kurtulmak, sonsuz Cennet nimetlerine kavuşmak yalnız Muhammed aleyhisselâma tâbi olanlara mahsûstur.

Son yıllarda, İslam düşmanı bazı dış güçler ve bunların içimizdeki uzantıları sinsi bir şekilde Müslümanları Resulullah Efendimizden soğutmaya çalışmaktadırlar.

Hazreti Ebû Bekir ile Ebüdderdâ, ikisi berâber giderken, bir dar yola geldiler. Ebüdderdâ önde, Hazreti Ebû Bekir arkada, o darlıkta yürürken, o sırada, Resul-i Ekrem Efendimiz karşıdan, parlak bir ay gibi, göründü.

Hazreti Ebû Bekir İslama geldiği vakitte, Hak teâlâ aşkına ve Habîbullah aşkına, fakîrlere seksen bin altın sadaka verdi. O hâle geldi ki, dışarı çıkacak elbisesi kalmamıştı.

Bir gün Peygamber Efendimiz, Hazreti Âişe-i Sıddîka'nın evine teşrîf buyurduğunda, "Yâ Âişe-i Sıddîka. Hiç yiyecekten bir şeyin var mıdır?" diye sordu. Hazreti Âişe latîfe ile dedi ki; "Sultânım, bu gece kaldığınız yerde, niçin tedârik etmediniz?" Hazreti Âişe'nin bu sözü Fahr-i kâinâtın mubârek gönüllerine hoş gelmedi.

Hazreti Ömer anlatır: Bir gün Resûl-i ekrem bize, askeri donatmak için sadaka getirin, diye emrettiler. Benim malımın çok olduğu bir zaman idi. Gönlümden geçti ki, her zamanda, kardeşim Ebû Bekir sadaka husûsunda hepimizden fazla sadaka verirdi.

Bir gün Hazreti Ebû Bekir, Hazreti Fahr-i âlemin huzur-ı şerîflerinde, saadetle otururlarken; bir bedbaht kötü huylu kimse; bir edepsizlik edip, Ebû Bekir'e dil uzatıp, yakışıksız sözler söyledi.

Hazreti Resûl-i ekrem buyururdu: Arasat meydanında, Hak teâlâ emreyler ki, Cennet'ten mahşer yerine sarı yakuttan bir taht getirirler.

Bir gün Resûl-i ekrem Efendimize bir gümüş yüzük hediye getirdiler. Resulullah bunu Hazreti Ebû Bekir'e verdi. "Yâ Atîk. Var, bunu bir kuyumcuya götür.

Bir gün, Resûlullah efendimiz Eshâbının toplandığı bir yere gelmişti. Onlara şöyle buyurdu: Az önce, kardeşim Cebrâil yanımdan ayrıldı.

Resulullah Efendimiz, mağarada beklerken bir ara Hazreti Ebû Bekr-i Sıddîk'ın mubârek yüzlerinde değişiklik görüp, sebebini sorunca Hazret-i Ebu Bekir şöyle anlattı: "Mağarada olan delikleri bir bir tıkadım, lâkin, cübbe parçası bir deliğe yetmedi. O delik de açık kalmasın diye ayak tabanımı dayamıştım. Bir yılan, birkaç defa soktu.

İsa aleyhisselam bir ağacın altında kendinden geçmiş bir halde dua eden birini görür. Dikkatlice baktığında adamın ayakları tutmayan bir kötürüm olduğunu anlar. Sonra iki gözünün de görmediğini fark eder. Vücuduna dikkatlice baktığında ise cildinde baras hastalığı olduğunu görür.

Sevgili Peygamberimiz, Allahü teâlânın emri ile Mekke-i mükerremeden Hicret etmek dilediği zaman, gece ile beraber yola çıktılar.

Resûlullah Efendimiz bir gün Eshâbı ile oturmuşlardı. Konuşma esnasında, Hazreti Ebû Bekir dedi ki; "Yâ Resûlallah! Senin hakkın için ki, ömrümde hiç puta secde etmiş değilim." Hazreti Ömer: "Bu kadar câhiliye zamanımız geçti, bu nasıl oldu?" dedi.

Hazreti Ebû Bekir, İslâmiyet bildirilmeden önce seyahatte iken bir rüyâ görmüştü. "Gökten dolunay inip, Kâbe-i muazzamaya gelmiş, sonra parça parça olmuş, parçalardan her biri Mekke evlerinden biri üzerine düşmüş, sonra bu parçalar bir araya gelerek gökyüzüne yükselmişti.

Peygamber Efendimizden ve diğer peygamberlerden sonra şimdi de, peygamberlerden sonra insanların en üstünleri olan Eshab-ı kiramın hayatlarından ibretli kesitler sunmak istiyoruz. Tabii ki, öncelikli olarak Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık'tan...

Şem'ûn aleyhisselâm, İsrâiloğullarına gönderilen peygamberlerden olduğu rivâyet edilen mübârek zâttır. "Şemsûn" diye de zikr edilir.

İncillerin İlahi olmadığını söyleyen ilim adamları gerekçe olarak şunları söylemektedirler: 1. İncil'de Allah sözü olarak kabul edilecek çok az parça vardır.