Mehmet Oruç

İslam büyüklerinin her biri, birer güzel ahlak numunesi idiler. Çünkü, Müslümanlık, sevgi, kardeşlik, af, mağfiret ve güzel ahlak dinidir.

İslam büyükleri paranın geldiği yere çok önem verirlerdi. Gelsin de nereden gelirse gelsin demezlerdi... Bir talebe hocasına gelmiş. Hocam demiş biraz param var, ben bunu dağıtmak istiyorum kime vereyim.

İslam büyüklerinin din gayreti yüksekti. Hayatlarının her safhasında din gayretine çok önem verirlerdi:

Allah adamları, kalb kırmaktan, beddua almaktan çok korkarlardı...

İslam büyüklerinin bir âdeti de, dünyayı maksat değil vasıta olarak görmeleriydi... Bir gün çok mübarek bir zâtın çok sevdiği bir talebesi, hocasına şöyle der: Hocam, bir sıkıntım var, şeytandan çok şikayetçiyim, kalbime çok vesvese veriyor. Bir dua edin de beni bu sıkıntıdan kurtarın.

"İslam dünyası şu anda mazlum, mağdur, zelil ve perişan durumda. Ey mana âleminin Sultanı! Bizim için Allah'a duacı ol; ne olursun bizden davacı olma!"

Kesin olarak bilmek gerekir ki, bu nasipsizler unutulup gidecekler, fakat, Yüce Peygamber ve getirdiği yüce din yine bütün haşmeti ile mevcudiyetini kıyamete kadar sürdürecektir...

İslam büyüklerinin bir güzel huyu da, çok sabırlı ve merhametli olmaları idi. Bu da peygamber efendimizin böyle olmasındandı.

İyi insan olmanın bir alameti de, öfkesine hakim olmaktır. Bir mü'min kendisi için bağırırsa, bu öfke, şeytanidir. Bir mü'min, Allah için yüksek sesle konuşursa, bağırırsa, buna gayret denir, bu rahmanidir.

İslam büyükleri iyi insan olmanın üzerinde çok durmuşlardır. İyi insan olmanın en büyük alâmeti de namazını muntazam kılmasıdır.

Allah adamlarının bütün gayesi, cenab-ı Hakkın bildirdiği "iyi insan" özelliklerine sahip bir insan olmaktı.

İslam büyükleri, vasıfları ayet-i kerimelerde ve hadis-i şeriflerde bildirilen müminler gibi olmaya çok gayret gösterirlerdi.

Bedreddin-i Serhendi hazretleri buyuruyor ki: İmam-ı Rabbani hazretleri, gençleri ilim öğrenmeye teşvik ederdi: Kitap okuyun, ilim öğrenin, cahil sofu, şeytanın maskarası olur, rütbetül-ilmi a'ler rüteb yani, rütbelerin en üstünü, ilim rütbesidir, buyururdu.

Şihabüddin-i Sühreverdi hazretleri vasiyetinde buyurdu ki: "Üstadına hürmet etmeyen, üç türlü belaya maruz kalır:

Meal kapısı açılarak, yeteri kadar halkın kafası karıştı zaten. Şimdi de, hadis kapısı aralanarak, halkın kafasını iyice karıştırmak kimseye fayda getirmez...

"Türkiye İslam'ı yeniden yorumluyor... Chatham House adlı düşünce kuruluşundan Fadi Hakura'ya göre bu Hıristiyanların reform hareketine benzeyen bir girişim." (BBC)

Allah adamları, hoca hakkına ana-baba hakkından daha çok önem verirlerdi. Hocasına hürmet göstermedikçe, ilimden fayda görmeyeceğini bilirlerdi.

İslam büyükleri talebenin benlik davasında bulunmasından hoşlanmazlardı. Sadece verilen vazifeyi yapmalarını, gerisinin kendilerine bırakılmalarını isterlerdi.

İslam büyükleri, ilim gördükleri hocalarına karşı çok edepli ve terbiyeli davranırlardı. Onlardan herhangi biri, kendisine Kur'ân-ı kerimden sûre veya âyet okutan veya herhangi bir ilim öğreten hocalarına karşı, aslâ terbiyesini bozmuş, bir hafiflikte bulunmuş değildirler.

Allah adamları, düşmanları ve çekemeyenleri çoğaldığı zaman, Allah'a daha çok şükür ve istigfar ederlerdi.