Muammer Erkul

Hazret-i Mevlana'nın dergâhı önünde bir feryat: -Heeey, açın kapıyııı, diye ortalık çınlıyor!.. Talebeler şaşkınlık içinde, bağıran kişinin yanına koşuyorlar.

Soyadı "Sakat" olan bir arkadaşım vardı. Aynı atölyede birlikte çizimler yapardık. "Böyle soy isim mi olur" demiştim kendi kendime. Ama Aysel adıyla gurur duyuyordu. Hatta, nişanlıydı ve henüz soyadı değişmeden kalıcı bir eserde imza bırakmak istiyordu. Çünkü...

Bu köşede genellikle edebî metinler yazıyoruz ama edebiyat "yaşayan insanlar" içindir. Bir insan ölmüşse artık onun için edebiyat filan kalmamıştır; edebiyatı, isterse arkada kalanlar yapar!

Yıllarca karikatür yapmış, geçimimi çizerek sağlamıştım. Karikatürcünün amacı; insanlarla alay etmek, olayları hafife almak, kişi ve kurumları küçük düşürmek demek değildir. Meslek, bu hedefle de kullanılabilir belki ama asıl gaye, uzun cümleleri bir kelimeye toplayabilmek, birbiri ardına gelen hadiseleri tek kare içinde gösterebilmektir...

Halbuki her baharın her günü, her birimize yetecek sayıda gülücük veriyor her çiçek... Baharlar geliyor, farkında mısınız?.. Ve, baharlar; gi-di-yor da!..

Hatırla; Tanıştığımız ilk bahar, ne güzeldi... Hatırlamıyorum; ilk bahar mıydı, yoksa son bahar mıydı o bahar...

Küçükçekmece Belediyesi kendi Kültür ve Sanat merkezlerinde; toplumun gelişmesi yolunda sitemli ve ciddi çalışmalar yapıyor. Psikolog Neylan Özdemir'in Cennet KSM'deki söyleşisi bunlardan biriydi ve bu uzman hanım, çocuk ve gençlerle etkili iletişim tavsiyelerinde "Kulağınızı çocuğunuzun yüreğine koyun" diyor ve şöyle devam ediyordu:

Ovanın düzünde çayır otlayan koyunla, kayanın başında filiz kemiren keçinin bile biribiriyle kafiyeli meleştiği şu mümbit memleketimiz; sanki bir şair tarlası!.. Öyle mi hakikaten; Yoksa "sanki" bir şair tarlası, mı?..

Gökkuşağım...

Hayret!.. Kooskoca bir geminin rotasını, küçücük dümenler değiştiriyor. Suda bıraktıkları izleri seyrettiniz mi hiç? Geniş bir açı çizerek; döndüklerini belli etmeden dönüyor gemiler... İstediğimiz limana doğru! "İstediğimiz liman" hangisi?..

"Hayret!.. İnanamıyorum bazen. On yıl, yirmi yıl önceki sevgiler bile bambaşkaydı. Şimdiki sevgilere güvenemiyorum ben..." diyordu. Haklı mıydı, bilmiyorum. Sizce haklı mı?..

Hiç düşündünüz mü, acaba ilk papatya hangi tarihte zuhûr etmiş yeryüzünde?..

Dolmakta içim; Pirinç taneleriyle, bireer birer...

(Sanırım bazen, insanlar; kendilerini basite alıyorlar... Halbuki bir insan, en fazla bir insan kadar basittir; yine en fazla bir insan kadar değerli...)

Baştaki masanın ortasında M. Said Arvas Hoca Efendi oturuyor. Sağında Mustafa Necati Özfatura ile Resul İzmirli... Solunda ise Yavuz Bülent Bakiler ve Genel Yayın Yönetmenimiz Nuh Albayrak.

-1 Sevgimi, yüreğine yatırmışım; Uyusun da, büyüsün diye!..

Gözleri gözlerimdeydi, yüreği çırpıntılıydı... Sanki kalbimin içinden sıcacık bir şey uzanıp ona yapışmıştı.

Biblo gibi bir genç kız, renkli tülden eteklerini uçura uçura geldi...

Bazıları 13 rakamını görünce veya "on üç" lafını işitince tüyleri dikeliyor, kirpi gibi oluyor: "Eyvah, diyor. Kim bilir şimdi başıma neler gelecek!"

Var olmak mühim değil; Mühim olan yâr olmak!..