Muammer Erkul

Beyaz tahtanın üstünde kara nokta veya karatahtada tebeşir beyazı...

Bir başınayım ve bir başıma yaşamaya çalışıyorum bir başına yalnızlıkları; ...sen gibi! Bir başınasın ve bir başınalığın benim bir başınalığımla benzeşiyor!

Azıcık başınızı ağrıtayım, diye başlamışsın ya işle alakalı sorularına. Bahsettiğin bu "baş ağrısı" o kadar hoşuma gidiyor ki, anlatamam sana.

Mecnun olmak bir "makam"dır; dişlerin sıkılma hâlidir!

On senelik tecrübemin tadı dilimin ucunda hâlâ!

Yol, yürümek yeridir; Yatmayı seçen miskinler, kendilerine kuytu bir köşe bulacak!..

Bütün ömrü aynı duayla geçmişti: "Allah'ım beni kurtar, diyordu... Layık olduğum hayat bu mu? Çaresizlik denizleriyle çevriliyim. Sıkışıyorum. Toprak ile bulutlar arasına sığamıyorum!.."

Kervanın yolcuları, konağın ilerisinden geçen yolun kenarında durmuş, Mecnun'u bekliyorlardı. Çünkü geniş bahçenin cümle kapısına doğru giderken, sağında kalan ağaçların altındaki gül ansızın konuşmuştu onunla. İşte o zaman geri dönmüştü garip... "Beni de al, beni de götür, beni o yârin eline bırak. Çünkü ben onun için büyüdüm" demişti bir an göz göze geldiklerinde.

Yazacak birçok konu var aklımda, seçmek zor; kaşıntı bastı!.. Elimle kafamı, omzumla boynumu, ayak parmağımla diğer ayak bileğimi kaşırken fark ettim; dün kaşınan yerlerim şişip kızarmış, ama hâlâ kaşınmakta. Sivrisineklerden bazısı ne kadar sıkıntı veriyor...

-Babamı görsen, var ya, inanamazsın, dedi... -Hayırdır, ne var ki, ne oldu? -Bir haftaya yakın bizde kaldılar, bana "nasılsın oğlum" dedi... Kendi arabasına beni aldı ve benim işlerim için günlerce birlikte dolaştık, sohbetler ettik... Görsen, babam gitmiş de sanki bambaşka bir adam gelmiş onun yerine...

Bildiğim her şeyi herkesin bildiği peşin hükmüne saplanmasaydım, inanıyorum ki hayatım çok daha kolay geçerdi!

İçimde, acıtmıyordun canımı. Alışmıştım belki de böbreğimde taş gibi, külümde köz gibi, cebimde koz gibi... Hissediyordum hep, yokladıkça...

Uyandım, babannem konuşuyordu sanki:

Küçücük mutluluklarımız vardı bizim... Daracık sokaklarda koştururken, sırtımızdan akan terlerimizle yaşadığımız heyecanımız vardı.

Güller, gülümsedi bahçeye girince... Sonra da göremediğim, gözlerine bakamadığım, yapraklarını okşayamadığım daha nicelerinin; ben gelmeden döküldüğü için yaprakları, gözlerinden yaşlar döktüler! Tutup iki yanağından, öptüm o gülleri; dikenler ısırırken kollarımı!

Bir tespihin taneleri gibi diziliydik, yan yana... Ve art arda gezinir, peş peşe dolaşırdık semtimizin sokaklarında. Rüzgâr, her birimizin kokusunu karıştırırdı biri birine... Cumaları aynı camiye toplanır, pazar günleri aynı stada doluşurduk... İmam; "Allahü ekber" derken âhıretimizi hatırlar; karşı tribünlere "sarıııı" diye haykırarak dünya eğlencesi için tepişirdik...

En zor işlerden biri, yeni fikirleri anlatabilmek! Çünkü insanlar alışkanlıklarından asla vazgeçmek istemiyor. Güneşe bakıp onu sandıktaki portakalların arasına sığdırabileceğini sanıyor. Buna inanmışsa, senin ona; "güneşin, sadece penceresinden değil, üzerinde yaşadığı dünyasından da büyük" olduğunu anlatman neredeyse imkânsız hale geliyor...

"Yanlış işleri doğru yapmaya" çalışmakla harcadığımız kadar zamanı "doğru işleri yanlış yapmamak" için harcamış olsaydık; üç kıta üzerinde biz oturuyor ve yeryüzünün tamamı ışığımızdan ilham alıyor olurdu!..

...göl, olmaz! Neden olmasın ki? Çünkü damlaya damlaya göl olabilmesi için; ilk damla ile ikincisi ve ikinci damla ile üçüncüsü ve üçüncü damla ile dördüncüsü ve diğerleriyle daha sonrakiler arasında geçen zaman aralığının belli, düzenli, intizamlı olması lazımdır!

Hüzün doluyum bugün... Kimsesizim, sanki fazlasıyla eksik. Kızgın güneş bile ısıtamayacak sanki içimi, üşüyorum...