Muammer Erkul

Avukat Rahîm Er, pek çoğumuzun düşünemeyeceği kadar büyük, kapsamlı işler başardı; sıralamak bile harcım değildir.

Geçen hafta güzeldi: Gelibolu, Sultanahmet, Kocaeli, sonra gene Sultanahmet... Babıâli Şenlikleri epey konu edildi. Bahsedilmesi gereken Kocaeli...

Bâb-ı âlî; büyük kapı, demektir. Yani devlet kapısı, yani Osmanlı Devleti'nin yönetildiği hükûmet binası, yani şimdiki İstanbul Valilik binası ve yani bu binanın o koskocaman bahçe kapısı.

En büyük eksiğim ve en büyük noksanlarımızdan biri; hedef koymak! "Ben büyük bir atıcıyım; bunun ispatı, vurduğum noktalardır!" Doğru mu bu cümle, yanlış mı? Elbette yanlış...

Bir muhtar çakmağının pamuğu neyse içinde; Sen de içimde osun!..

"Gül ateşte nasıl açar Efendim? Kul dediğin her dem naçar Efendim" diye başlayan mısraları; "Tut elimden kaldır beni Efendim" inleyişiyle bitiyor.

Topkapı Otogarı vardı eskiden, sur dışında. Ankara'ya, Şanlıurfa'ya, Trabzon'a ve Anadolu'nun her yerine gidecek otobüsler buradan kalkardı.

Tavus kuşu ne güzel bir mahluktur: Salınır yürür meydanda ve şöyle bir açar kuyruğunu; teel tel, reenk renk, deseen desen. Hayran olur görenler...

Televizyonlarda programlar, gazete ve dergilerde haberler. Konularına dikkat: "Şevval Sam'dan güzellik sırları... Ebru Şallı ne yaparak güzel kalıyor..." Benzerlerini de çok izledik ve izleyeceğiz: "Hülya Avşar güzelliğini neye borçlu?.. Sibel Can nasıl forma giriyor?.. Ajda Pekkan nasıl hâlâ liseli kızlara benziyor?.. Gönül Yazar'ın 'taş bebek' olmasının sırrı neydi?.."

İnsanın sapacağı en kötü yollardan biri de ne, biliyor musunuz? Deneme yanılma yolu... Yani, dene'ME yanıl'MA yolu!

"Söz ola kese savaşı/Söz ola kestire başı/Söz ola ağulu aşı/ Balıla yağ ede bir söz" diyor ya Yunus Emre. Yani; savaşı kesen de, başı kestiren de, zehirle pişen aşı bal ile yağa döndüren de söz...

Bir şairin satırları, ömründe kaç defa okunur Meclis kürsüsünde; hem de Türkiye başbakanı tarafından? İşte böyle bir anda, böyle bir şairle; omuzlarımız değer halde yan yana ve yalnız bulunmak şansı kaç defa gelir peki kapına?

Dün çok farklı bir gün yaşadık:

Acaba okur mu okuduğu yazının hizasına çekmeye çalışmalı kendini; yoksa yazı mı okumaya çalışanın seviyesine inmeye çalışmalı?

İyileşti, şükürler olsun. Arabasıyla camiye, kasap dükkânına gidebiliyor. Fakat geçen sene ciddi bir "varta" atlatmıştı Hüsnü dayım: Bir gece, bir yanı tutmaz oluyor! Hemen hastaneye götürüyorlar, durumu ciddi; yatırıyorlar...

Benim bir "Şekerli Teyze"m vardı, Allah rahmet eylesin; bize geldiği zaman, gitmesin diye ayakkabılarını sakladım!..

Tepede bir ağaç hayal edin; yapayalnız...

Hep tavsiye ediyoruz: Herkes her şeyi bilemese de herkesin iyi bildiği birkaç konu olmalı! "BUNU FİLAN BİLİR!" diyerek kapınızı çalmalılar... Turşu kurmak deyince akla filan kişi gelir; Uludağ'ın ağaçlarını filana sormak lazımdır; şifalı bitkiler filanın uzmanlık alanıdır; İstanbul çeşmelerini filan ezberlemiştir; Türkiye'nin taş köprülerini filan bilir hem de ustası, bânisi, tarihi, her şeyiyle...

Yüz sene önce ne oldu, bilen var mı? Asla bilmiyor, öğrenmiyor; bize "öcü" olarak gösterilmiş olan mazimizi hiç merak etmiyoruz. Yakın tarihimizin en önemli hadiseleri bile rağbet görmüyor ömrümüzde. Yarın hiçbir önemi kalmayacak magazinlerle zaman harcıyoruz.

Veya "Zehirli Su" Yahut "Senli Ben"