Muammer Erkul

Bu yazının ismi "öF klavye" olmalı, veya; Dil bilmeyen köleyle yâre haber göndermek!..

Milenyumun ilk senesinin ilk ayının ilk haftasının ilk günlerinde gün yüzüne çıkmıştı "Su gibi". Ve adı, ismimi geçti... Bu yazımın yayınlanmasından tamı tamına on bir yıl ve dokuz ay sonra, ben halının üzerine yatmış sırtımı dinlendiriyorken ve dışarıda yağmur çiseliyorken; "su gibi"min asıl sahibi, klavyesinin tuşlarına dokunuyordu:

25 Mart 2009 Çarşamba günü meydana gelen helikopter kazasını duyduktan sonra yazdığım ilk yazımda şu cümle de vardı: "O dağın adı artık 'Muhsin Dağı'dır!.."

Çoğu zaman yaparım bunu: Aklıma gelen cazip fikirler, yazılması gereken konular için bilgisayarımın belgeler klasöründe dosyalar açarım.

insan, annesi nerede doğurduysa orada hayata başlıyor. Ana babasını ve doğum zamanını seçmiş olan, elbette yok aramızda. Erkek veya kadın olmayı da seçebilmiş olan yok ve hatta insan olmayı bile!.. Soğuk yılanlar, ben kartal olmak istemiyorum, dememişti; yahut köpek doğmak istemeyenler değildir o şirin kedi yavruları.

Sabah, bir daha uyku tutmadı... Düşündüm; bu saatte, günün aydınlanmasını beklerken ne yapılır, diye. Balkona çıktım. Karşı bloklardan birinin balkondaki kadın da kalkmış evini havalandırıyor, kahvaltı hazırlıyor.

Belki "her şey" değil, ama bir kişi "çok şey" demektir! Bir kişi önce kendisinin önüne düşer, kendini bir yerlere doğru çeker ve bunda da ısrar ederse; onu takip edenler de çıkar ve düşerler peşine...

Bir adam, bir şeylerin delisi olacak! Kalbindeki davasını; sanki ciğerine saplanmış oku kanırtıp kırar ve temrenini teninde bırakır gibi içinde saklayacak...

Bilirdim ki; ben görmesem de, senin bir yerlerden aya baktığını, çünkü ayı sevdiğini ve hatta... Ve hatta ayla söyleşenleri sevdiğini...

Çoğu kimse şunu bilmiyor: "Osmanlı" ismiyle anılan dedelerimiz, kuzeyden güneye ve doğudan batıya kadar bütün toprakların sahibi olmak; bütün denizlerin hâkimi olmak; bütün insanları köle, bütün hayvanları mal yapmak ve bütün hazineleri bir araya toplamak derdinde değildi...

Bayram günlerinde herkes herkese selam verir. Bayram günlerinde herkes herkese şeker, mendil, çorap, çeşitli hediyeler, bir şeyler verir... Bayram, vermeye çalışmaktır!

Birçok hayır ve ibadetin sevabı az önce "sana da" gitti, biliyor musun? Hatm-i şerîf dahî vardı aralarında. Sevgi bağımız olan güzel insanlar okuyup göndermişler, bir nevi emanet olarak.

On sene oldu. Ramazan arefesi Çorlu'dan otobüse bindim, yarın oruçtu... İnsanlarda tatlı bir telaş, çok az yer kalmış arabada da. Genç bir adamın yanına otururken selamlaştık. İri yapılıydı, sigara kokuyordu. Benden az evvel bindiği otobüse son anda, koşarak yetişmişti... İlginç de bir ruh hali içindeydi; sevinç-korku karışık!

Avizesini parlatıyor sahibi ve ışığı binlerce huzmeye ayırsın diye kristal toplar sarkıtıyor boşluğa... Eskilerini sökerek en yeni ampullerden takıyor duylara... Orta çembere bitişik daha küçük avizeler de var ve onlardaki ampuller de zor sayılabilecek kadar çok ama hepsi de aynı hatta bağlı.

Almanya'da halkın kültür düzeyini ölçmek için bir anket düzenlemişler. Sokaktaki insanlardan (ismi "B" ile başlayan üç meşhur Alman söylemelerini) istemişler. Adamın biri tereddüt bile etmeden hemen üç isim (futbolcu) söylemiş:

Bilmek, baldan tatlı bir duygu! Değil mi? Bilmediğini kendisi de bilen... ama yine de o konu hakkında konuşan kimseler gördünüz mü hiç? Hani, rüyada "bal kavanozunu" yalayan fukaralar gibi!..

Çok sarsıldığım hikâyelerden biridir: Ağır hasta bir çocuğun tek şansı; aynı hastalığı atlatmış olan kardeşinden kan almasıdır. Çünkü onun vücudu bu mikropları yenen bir bağışıklık kazanmıştır... Tedaviyi üstlenen doktor küçük kardeşle konuşuyor.

İftara geleceğim. Yetişemezsem; ilk gelene yedir benim yemeğimi, benim yerime. Sevabını paylaşalım...

Pencerem açık. Sokağı dinliyorum. Sevinçli sesler geliyor kulağıma. Yoldan geçen herkes "HAYIRLI RAMAZANLAR" diyor biri birine. Çok şükür...

Aşkı anlatan kitapların en başında gelenlerden biri Müjdeci Mektuplar'dır.