Ragıp Karadayı

"Maşallah, Molla İbrahim! Peki hocan olmamı istemez misin?"

“İnşallah layık oluruz! Yükseklerde rüzgârın sert estiğini çok iyi biliyorum!”

"Evet, kimisi babasından, kimisi de evladından dolayı nimete konuyor!"

"Sende olan ilimler kimselerde yok. İbrahim’deki heves de kimselerde yok..."

Kimi yedi, kimi on, bazıları onbeş, yirmi... Her yaştan talebe vardı.

“Ahlak ve edep, aklın dışarıdan görünüşüdür. Kişinin aklı edebi kadardır.”

"Efendi hazretlerinin dilinden bırakmadığı bir söz: İlim yükseltir, cehalet alçaltır.”

Hastalığından sonra dışarı çıktığı bu ilk gün; her şeyi öğrenmek, herkesi tanımak istiyordu...

Sabır ve kanaati kendine yol tut bu derdi huy edinenler elem çekmez.

Her ikisi de aynı anda mahzunlaşmıştı. Biraz önceki hâllerinden eser kalmamıştı...

Dışarıdan kuş cıvıltıları, horoz ötüşleri, kuzu melemeleri, çocuk bağrışmalarına karışıyordu...

"Kuşlar! Kuşlar! Babacığım! Baba acayip kuşlar! Hem ak, hem kara kuşlar!"

Yatağı sertti, derin uykuya dalmasın diye mi ne düşünmüşlerdi, bilmiyordu...

Öfkesi olmazdı ama olsa da sabun köpüğü misali uçup giderdi hemence…

Hafif tefekkür ile yeniden derin düşüncelere daldı İsmail Fakirullah hazretleri…

İsmail Fakirullah hazretlerini uğurlarken Molla Osman; o muhteremin peşi sıra neler aklına gelmiyordu ki...

Çocuğun baş ağrısı tutunca; yüzünün aldığı şekilden acısının büyüklüğü anlaşılıyordu.

Gönüller Sultanı İsmail Fakirullah hazretleri fakirhanesini teşrif etmişlerdi...

Yine ana-baba hayalleriyle derin rüyalara dalacak mıydı? Aklına gelenlerden ürktü!..

"Ee… anlat bakalım; nasıl oldu da bu baharın ilk ışıklarıyla koştun geldin Ali’m?"