Seçkin Başkan

Sabah erkenden uyandı Hacer. Geceyi kötü geçirmişti. Dün akşamdan kalan çorba sabah kahvaltısını geçiştirmelerine yetecekti. Yaşar hâlâ uyuyordu. Hacer önce bebeğinin karnını doyurdu. Ardında oğlu Hakan'ı yedirdi. Bu sırada Yaşar'ın homurtuları yükselmeye başlamıştı. Adam suratını buruşturmuş bir şekilde gözlerini açtı. Uyku sersemliği ile etrafına bakındı. Sonra bir iki kez öksürdü:

Bakkal İdris kasada paralarını sayıyordu. Kapının önündeki karaltıyı fark ettiği zaman merakla eğdi başını: - Hacer, sen misin?

Nezihe gittikten sonra düşünceli bir şekilde gelip yerine oturdu Hacer. Hakan'ın uyanmasını bekliyordu.

Hacer yutkunarak baktı pencereden dışarıya. Hava kapamıştı. Sıkıntıyla içini çekti. Yağmur yağdığı zaman ayrı bir kâbustu çünkü.

Anne ve babasının tek çocuğuydu Hacer. Bir abisi trafik kazasında ölmüştü.

Hacer başındaki kenarları kırmızı işlemeli beyaz tülbendini bir kez daha düzelttikten sonra eski pardösüsünü giyip kapıdan çıktı. Bakkala doğru yürürken yüreği heyecanla atıyordu. Bugün de veresiye alabilirse şanslı sayacaktı kendini. Yaklaşık iki aydır bir kuruş para ödememişlerdi bakkala. Artık yüzü tutmuyor, utanıyor, bakkalın karşısında eziliyordu. Kapıdan içeri girince bir kenara çekildi. Birkaç müşteri vardı tezgâhın önünde. Onların alışverişlerini bitirmelerini beklemeye başladı. Sonunda dükkân boşalınca çekinerek yaklaştı:

Nejat kendisine yapılan saldırıdan dolayı şikayetçi olmamış, Cevdet Bey avukatı aracılığıyla bu işten de paçayı sıyırmayı becermişti.

Umut elindeki bir demet nergisle çekinerek odaya girdi. Yatağında yatmakta olan Nejat'a doğru ilerledi ve nergisleri uzattı:

Özlem sevimli bir şekilde yaklaştı yatağın kenarına:

Ameliyattan sonra yoğun bakıma alınan Nejat gerekli kontroller yapıldıktan sonra servise nakledilmişti.

Cevdet Bey şirketindeki çalışma odasında sabah kahvesini yudumluyordu.

Nejat başarılı bir ameliyat sonrasında odasına alınmıştı. Kendine gelmişti genç adam. Hastaneye koşan İrfan Bey ve karısının yanı sıra, holdingin diğer yöneticileri, Nejat'ın sekreteri ve Özlem ile kocası vardı hastane içinde.

Nejat hemen ameliyata alınmış, bacağındaki kurşunun çıkartılması için gerekenler yapılmaya başlanmıştı. Her şey yarım saat içinde olup bitmişti. Nejat ise kan kaybından dolayı kendini kaybetmiş, olan bitenin farkında değildi...

Nejat ihaleden çekilme kararını verirken zorlanmamıştı. Kim nasıl düşünürse düşünsün onun için önemli olan yıllar önce Cevdet Boran'ın cebinden çıkan paranın geri ödenmesi önemliydi.

Nejat, Özlem'in söylediklerini dikkatle dinledikten sonra arkasına yaslandı:

Bahar kaygılı bir şekilde girdi içeriye: - Özlem, çok korkunç şeyler oluyor... Babam Nejat'la takışmış, onun için endişeleniyorum. Babamı biliyorsun, işi söz konusu olduğu zaman kazanmak için her yola başvurur. Nejat'ı ikaz etmemiz lazım. Başına bir şey gelmesinden korkuyorum.

Cevdet Bey sinirli bir şekilde elini masaya vurdu: - Utanmaz! Daha dünkü çocuk benim karşımda ahkâm kesiyor. Olacak iş değil. Ben yapacağımı bilirim. İstanbul'u ona dar edeceğim. Cevdet Boran'la uğraşmak neymiş görsün!..

Duydukları karşısında ne yapacağını şaşıran Nejat korkunç bir duygu karmaşası içindeydi. Dudakları titriyordu, rengi solmuştu. Özlem kaygılı bir tavırla baktı onun yüzüne:

Nejat şaşkınlık ve öfkeyle karışık bir ruh hali içinde dişlerini sıktı: - Neden? Neden Özlem? Bunu yıllardır düşünüyor ama bir cevap bulamıyorum. Bana bunu neden yaptı? Her şey yoluna girmişken, geleceğimiz için umut doluyken, sevgimiz doruğuna yükseldi zannederken neden bıraktı beni? Bir de yavrumuz olacakmış demek ki... Nedir bu? Bana güvensizlik mi? Korku mu? Yoksa gelip geçici bir heves miydim? Şimdi bir evladım olduğunu öğrenince bunun bir heves olmadığını düşünüyorum. Yoksa bu yavrunun doğmasına da izin vermezdi...

Cevdet Bey fena halde sinirlenmiş bir şekilde tokalaşmadan çıkıp gitmişti. Nejat dudaklarında alaycı bir gülümseme ile koltuğuna gömüldü: