Ünal Bolat

"İnsan ne yapıp edip bir fırsatını bulmalı ve bayramı bir de memleketinde yaşamalı. Çocukluğunu, gençliğini yaşadığı o mekânları, o insanları bir de bayramda görmeli..."

"Ondaki yokluğum beni çok üzüyordu. Artık ben onu takip eder, gözler olmuştum... Sözde çaktırmadan yapıyordum. Ama her baktığımda bana bakar halde bulduğum o gözlerle, bir kez bile denk gelmedik bir daha..."

"Salonda kırılmadık ne eşya kaldı ne bir şey. Evin altı üstüne geldi. O beni kaldırıp fırlatıyor, ben onu... Ağız burun, kafa göz neremiz gelirse artık..."

"Ya ben taksiciyim teyze. Seni evine getirdim işte. Ama seni kimse almaya gelmiyorsa ne yapacağım?"

"Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesinde hocalarım derslerde daima şöyle söylerdi: Doktorun bütün görevi, hiçbir karşılık beklemeden hastayı tedavi etmektir..."

"Bunlara hem vefa borcumuz var, dedeleri Eshab-ı kirâma sahip çıkmış. Hem de ülkelerine gittikleri zaman bizim gönül elçimiz olacaklar. Bu bizim için bir fırsattı..."

"En ufak bir sese dikkat kesilen Özge, ablasının sesini duyunca yeniden ümitlenmiş. Var gücüyle tekrar bağırmış: "Abla!.. Asansörde mahsur kaldım. Buradayım. Kurtarın beni!.."

"Ne ka­dar ba­ğı­rır­sa ba­ğır­sın se­si­ni kim­se­nin du­ya­ma­ya­ca­ğı­nı ni­ha­yet ka­bul­len­miş. Kor­ku ve en­di­şey­le iç­li iç­li ağ­la­ma­ya baş­la­mış..."

"Ankara'nın en güzel semtlerinden birinde dört katlı, lüks bir villa almışlardı. İçinde saunasından tutun da katlara inip çıkmak için asansörüne kadar bütün konfor vardı..."

"Onun ablasıyla benim ağabeyim birbirini sevmişler ama babası bizim yoksulluğumuzu bahane ederek vermeyince iki genç kaçarak evlenmeyi yine başarmıştı."

"Sütbabam diyor ki o vakit: Bir şartla helallik verelim. İleride halimizi hatırımızı soracak ise..."

"Ben dışarı çıktığımda iki doktorun içerideki münakaşası sürüyordu. Ertesi gün ben kalp ameliyatı olmak üzere hastaneye yatmıştım..."

"Se­mi­ha, ada­mın apart­man sa­kin­le­rin­den ol­ma­dı­ğı­nı söy­le­di. ‘Hır­sız mı­dır ar­sız mı­dır, ca­ni mi­dir bel­li de­ğil' de­yin­ce ben de kork­tum!.."

"Bu arada iki el silah sesi daha yankılandı... Tamer Başçavuşun feryadı yürek dağlıyordu: -Ahh, yandım anam!.."

"Fi­ya­tı ka­ça de­dim? Uy­gun sa­yı­lır­dı. Er­ken teş­his­te ya­rar­la­nı­rım di­ye bir ta­ne al­dım. Da­ha o ge­ce i­çim i­çi­mi ye­me­ye baş­la­dı. San­ki gö­ğüs­le­rim­de bir ur iç­ten i­çe bü­yü­yor gi­biy­di..."

"Bu ko­nuş­ma­mı ora­da­ki di­ğer an­ne­ler de şaş­kın­lık­la iz­le­di. Kim­se ba­na "hak­lı­sın!" de­me­di. Kim­se be­nim bu ter­bi­ye­siz­li­ğe kar­şı çı­kı­şı­ma ar­ka çık­ma ce­sa­re­ti­ni gös­te­re­me­di..."

"Gö­zü tam al­nı­na da­ya­lı ta­ban­ca­nın ka­ran­lık nam­lu­sun­da ol­du­ğu hal­de a­le­la­ce­le e­lin­de­ki kep­çe­yi ten­ce­re­ye dal­dı­rır. Pi­şip piş­me­di­ği­ne bi­le bak­ma­dan e­ti ta­ba­ğa dol­du­rur..."

Üçün­cü ço­cu­ğu­mu­zun do­ğu­mu­nu bek­li­yor­duk. Acil du­ru­mu­muz yok­tu. Ama yi­ne de gü­nü gel­di­ği için her an do­ğum ger­çek­le­şe­bi­lir de­ni­yor­du. Ran­de­vu­mu­zu ayar­la­mış ve de­ni­len ta­rih­te Dr. Lüt­fi Kır­dar Kar­tal Eği­tim ve Araş­tır­ma Has­ta­ne­si­ne git­tik. Bağ-Kur'lu ol­du­ğu­muz için sos­yal gü­ven­ce ola­rak kar­ne­mi­zi sun­duk. Kar­ne­yi in­ce­le­yen gö­rev­li me­mur de­di ki:

"Za­ten şe­ker has­ta­sı ol­du­ğu i­çin aç­lık zir­ve­ye çık­mış si­nir­le­ri ge­ril­miş­tir. Der ki bal­dı­zı­na: Öy­le a­cık­tım ki da­ya­na­mı­yo­rum. O pi­şen et­ten şöy­le bir ta­bak dol­dur da kar­nı­mı do­yu­ra­yım..."

"O­ku­ya­ca­ğı­nız bu ha­tı­ra­yı on ye­di se­ne­den be­ri u­nut­ma­yıp is­tek­te bu­lu­na­rak ye­ni­den ya­yın­lan­ma­sı­na ve­si­le o­lan sev­gi­li o­ku­yu­cu­muz Mu­ham­med Gök­göl'e te­şek­kür e­di­yo­ruz..."