Yılmaz Öztuna

Cumhuriyetin 86. yılını kutladık. Epey karmaşık bir Türkiye'deyiz. Fakat derinden derine bu karmaşanın büyük devlet olabilme sancıları görüntüsü verdiğini söyleyebiliriz. Böyle yorumluyoruz. İsteyen inanır, isteyen dalgasını geçer.

Türkiye Cumhuriyeti, bir Atatürk Cumhuriyeti'dir. Nitekim öyle algılanmış, zira öyle kurulmuştur.

Temennimiz, İran'ın süper füzeler ve atom bombasından vazgeçmesidir. Zira Türkiye'ye bu alanlarda en azından on milyar dolar ayırmak zorunluluğu getirir. Zengin Suûdîler ve kısıtlı bütçe sahibi Mısır, bizi izler. Bu felâket senaryosunu önleyen politikacı, Nobel Barış'la yetinmez, dünyanın bütün ödüllerini alır, ülkesinde seçim kazanır, dünya ansiklopedilerinde 500 yıl madde başıdır. İran, dünyanın kırmızı alarm ile gözlediği bir devlet olmaktan çıkar, büyük prestij kazanır.

Başbakan Sayın Tayyip Erdoğan, Pakistan'ı ziyaret etti. Türk Cumhuriyetleri ile birlikte Türkiye'ye en yakın devlet şüphesiz Pakistan'dır. Klasik coğrafyada Hindistan (Pakistan ve Bangladeş'le) denen Avrupa büyüklüğündeki kıt'ada yaşayan yarım milyara yakın Müslüman nüfus, dinlerini, Oğuzlar'ın Kayı boyundan büyük cihangir Sevüktekin oğlu Gazneli Sultan Mahmûd'a borçlu bulunduklarını biliyorlar.

Amerika, PKK'yı yeterli derecede kullandı. 2. tezkereyi reddetmemiz faciasından sonra hattâ Türkiye aleyhine kullandı. Ancak Irak'tan çekilmek, -daha doğru ifadeyle- kuvvetlerini birkaç üs'te yoğunlaştırmak kesin kararındaki Amerika, sakin bir Irak istiyor ki başı ağrımasın. Irak'ta, bilhassa kuzeydeki Kürt kesiminde polisliği de Türkiye'ye bırakmak temayülünde.

İstisnasız bütün devletlerde iktidar mevcuttur. Muhalefet, gerçek muhalefet ise, yalnız demokrasilerde vardır. Gerçek muhalefetin işlerlik kazandığı rejime (demokrasi) diyoruz.

Boşnakları kollamak, onlara arka çıkmak Türkiye'nin görevidir. Bunu yapmayan Türkiye, milletlerarası arenada saygı görmez.

Dışişleri Bakanı Profesör Davutoğlu, Saraybosna ve Tiran'a iki önemli ziyarette bulundu. Sırp-Hırvatça'nın bir lehçesini konuşan Boşnaklara ve Arnavutça konuşan Arnavutlara 15. yüzyılda Hanefî-Mâtürîdî Müslümanlığı biz Osmanlı Türkleri götürdük.

İsrail'le ilişkilerimizin yön değiştirmesi, istisnasız herkesin dikkatini çekti. (Van minıt) olayı vardı ama geçici bir diplomatik kapışma şeklinde algılanmıştı. İsrail'in bize verilecek pilotsuz uçakları geciktirmesi, sanıyorum ilişkilerin sarsılmasının sebebidir. Başbakan'ın lâf altında kalmak, sözünü esirgemek gibi endişelerinin bulunmadığı dünyaya malûmdur. Konya semalarımızda her yıl yapılan manevranın iptali ile infialini cihana duyurdu. Arkasından TRT'nin, cihanşümûl şiddet filmleri modasına uyarak yaptırdığı dizideki insanlığı ayağa kaldıran sahneler, oluşumu tamamladı.

Türkiye dış politikasının yönü, Başbakan Erdoğan'ın İran ve akabinde Amerika'ya ziyaretlerinden sonra açığa çıkacak. Başkan Obama, Türkiye'nin Ermeni açılımını beğenecek, kutlayacak. En kötü ihtimalle bundan böyle ABD Yahudi lobisi, yıllık Türkiye'yi suçlama kampanyasında bize arka çıkmazsa, Washington, Ermeni açılımı müddetince bu saçmalığı önleyecektir.

Bursa'da yapılan Türkiye-Ermenistan futbol maçı, spor bakımından o kadar önemli değildi. Politik anlamı büyüktü. Ya bir olay çıkarsa? heyecanı vardı.

Zürih Protokolleri'nin imzalanması, bütün dünya medyasında birinci haber oldu. Yorumlar olumlu idi. İmzacı iki devlet kadar, anlaşmayı gerçekleştirmek için pek çok çalışan devletler de övüldü.

Ergun Göze'yi kaybettik. Türk milliyetçiliğinin İslâm'a ve tasavvufa ağırlık veren mütefekkiri idi. 1931 başında Sivas'ta doğdu. İstanbul Hukuk Fakültesi'ni bitirdi, avukat oldu. Türkçülük denen Ziyâ Gökalp'in anlattığı içerikte Türk milliyetçiliğinin büyük lideri Nihal Atsız'dan sonra bu akımın en ileri siması İsmet Tümtürk (büyük şair Cenab Şehâbettin'in oğludur) ile Ankara Caddesi'nin Sirkeci ucundaki büroda ortak avukatlığa başladı.

Zürih Protokolü, uygulamaya geçilmediği takdirde, temenni mahiyetinde kalır. Ermenistan için hayatî sorun, Türkiye sınırının açılması ve Karadeniz'e ulaşılabilmesidir. Türkiye ve Azerbaycan içinse, işgal altındaki Âzerî topraklarının iadesi...

Nobel Barış 2009, dünyanın en kudretli kişisine verildi: ABD Başkanı Barack Hüseyin Obama'ya. Norveç Kraliyet Akademisi, Obama'yı, bu gücünü, barış yolunda kullanması için yönlendirmek istedi. Yoksa Başkan, seçildiğinden bu yana geçen 9 ay içinde cihanşümûl (evrensel) barışa ciddi bir katkıda bulunmadı, tek mazereti en büyük finans krizine ağırlık vermek zorunluluğudur.

IMF ve Dünya Bankası, kesenin ağzını açtı: Gelişmekte olan ülkelere bu yıl 250 milyar kredi verilirken 2010 yılı için 750 milyar dolar kararlaştırıldı. Gelişmekte olan ülkeler, G-20'nin G-7'sine eklenen 13 devlet ve benzerleridir. 13'ün içinde Türkiye de var. Bundan dolayı IMF'nin bize 50 milyar dolar kredi teklif edeceği sözü dolaştı. Sayın Başbakan ve Sayın Babacan ne te'yîd, ne tekzîb ettiler.

IMF-Dünya Bankası guvernörler (yönetim kurulu başkanları) yıllık zirve konferansı, 2. defadır ki İstanbul'da toplandı.

Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül, yanı başımızdaki Nahçıvan'da, 3 Türk devleti: Azerbaycan, Türkmenistan, Kazakistan cumhurbaşkanları ile buluştu. Kırgızistan cumhurbaşkanı gelemedi.

Adalet ve Kalkınma Partisi büyük kongresi muhteşemdi. Sayın Tayyip Erdoğan, uzun, çok parlak ve üstün bir hitâbeden sonra, delegelerin tamamının oyunu alarak yeniden genel başkan seçildi. Demokrasi tarihimizde, tek oy kaybı olmaksızın seçilen başka bir genel başkan hatırlamıyorum.

Cumhurbaşkanımız Sayın Abdullah Gül'ün Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin 2009-2010 çalışma yılını açan nutku, hitabet sanatının seçkin örneği idi. Siyasî literatürümüze bu değerlendirme ile geçecek.