Mehmet Oruç

Abdullah bin Ebî Leylâ anlatır: Hazreti Ali, yaz elbisesini kışın, kış elbisesini yazın giyerdi. Bu durumdan sual etsin diye babama söyledim. Babam da sual etti. Buyurdu ki, Resûlullah Efendimiz Hayber günü haber göndererek, beni çağırdı. Hâlbuki gözlerim ağrıyordu.

Hazreti Ali bin Ebî Tâlib buyurdu ki, bir gün Resûl-i kâinât Efendimizin huzur-u şerîflerine vardım. Mubârek ve münevver yüzlerini neş'eli buldum. Selâm verdim, oturdum. Dedim; yâ Resûlallah! Sizi neşeli gördüm. Eğer Allahü teâlânden sevindirici bir buyruk nâzil olmuş ise haber veriniz de, sizinle berâber sevinelim.

Berâ' bin Âzib rivâyet eder. Resûlullah Efendimiz ile berâber idik. Vedâ haccına geldik. Gadîr-i Hum dedikleri menzile konduk. Resûlullah Efendimiz bana buyurdular ki, "Nidâ et ve söyle, Essalâh! Essalâh!" Eshâb-ı güzînin hepsi toplandılar. Buyurdular: "Ben her mü'mine kendi nefsinden evlâ değil miyim.

Enes bin Mâlik rivâyet eder. Resûlullah Efendimiz buyurdular ki: "Biz kıyâmette dört atlı oluruz ve halk aç ve susuz ve çıplak olurlar. Ben kendi bineğim Burak üzerinde olurum. Sâlih Nebî devesi üzerine biner. Fâtıma benim asbâ adlı devem üzerine biner. Ali bin Ebî Tâlib, Cennet develerinden bir deve üzerine biner ki, bâtını Allahü teâlânın havfından ve zâhiri Allahü teâlânın rahmetinden olur. Başı üzerine tâc koyarlar ki, sekiz rüknü olur. Onun rûşenliği sekiz Cennet'ten olur.

Enes bin Mâlik haber vermiştir. Resûlullah'ın huzur-ı şerîfinde oturmuştuk. Ensârdan, Ebû Ukayl demekle ma'rûf bir kişi kalkıp, dedi ki: Yâ Resûlallah! Senden sonra insanların hayırlısı kimdir. Buyurdu ki: "Ebû Bekr-i Sıddîk'tır". Ondan sonra kimdir. Buyurdu ki: "Ömer-ül Fârûk'tur". Ondan sonra kimdir, dedi. Buyurdu ki: "Osmân bin Affân'dır". Ondan sonra kimdir, dedi. Buyurdu ki: "Ali bin Ebî Tâlib'dir". O dedi ki: neden amcan oğlu Ali'yi sonraya bıraktın, dördüncü ettin. Hâlbuki o senin kardeşindir.

İnsanın bedeni genel olarak şu üç kısımdan meydana gelmiştir: Birincisi, kalbidir. İkincisi,dilidir.

Resûl-i Ekrem Efendimizin Hazreti Alî'ye vasıyetleri: "Yâ Ali! Gayretli ol ki, Allahü teâlâ gayretli olanı sever. Cömert ol ki, Allahü teâlâ cömert olanı sever. Cesâretli ol ki, Allahü teâlâ ve tekaddes şecâ'ati sever. Eğer bir kimse senden bir hâcet istese, onun hâcetini bitir. Eğer o kimse o hâcete lâyık değil ise, sen hâcet bitirmeye lâyıksın!"

Dil için, kendisi küçük; fakat, cürmü, yaptığı işler büyük demişlerdir. İnsanın başına gelen işler, genelde dili sebebiyle gelir. Dilini tutanın, başı selâmette olur. Nitekim Resûlullah efendimiz, "Diline sahip olan ve kusûrlarına gözyaşı döken kimseye ne mutlu!" buyurmuştur.

Resûl-i ekrem Efendimizin Hazreti Alî'ye vasıyetleri: Hazreti Ali rivayet eder:"Yâ Ali! Sana beş yüz koyun vermemi mi, yoksa dininin ve dünyanın kurtuluşuna sebep olacak beş kelime öğretmemi mi sevgili tutarsın!" Ben dedim; kelimeleri isterim. Bir dua öğrettiler. "Allahım! Benim günâhımı af eyle! Kesbimi, kazancımı temiz kıl. Bana nasîb ettiğin şey'e kana'at edici eyle. Beğenmediğin şeye nefsimi meyl ettirme." Sonra Resûlullah buyurdu ki: "Yâ Ali! Sonu üzüntü ve ağlamak olmayan hiçbir sevinç ve neş'e yoktur."

Hazreti Hasen haber verir ki, babam mescidden çıkınca, Hazreti Ebû Bekr'in yüzüne baktı. O da babamın yüzüne baktı. Dedi ki: Yâ Ebâ Bekr! Ne olmuş bana ki, sen bana böyle uzun nazar edersin. O buyurdu ki, evet ondan dolayı nazar ederim, bakarım ki, Resûlullah Efendimizden işittim, buyurdu ki, "Kıyâmet günü, sırat üzerinden, Ali bin Ebî Tâlib'in, eline buyruk vermediği kimseler geçemez!"

Resûlullah Efendimiz buyurdular ki: "Allahü teâlâ bana husûsî bir ahd verdi. Bana nice kere buyurdu ki, bu husûsî ahdimi kabûl ettin mi. Ben dedim, evet yâ Rabbî bu ahdi kabûl ettim."

Resûlullah Efendimiz buyurdular: "Alî'nin bir kere Amr bin Abdûd'ün karşısına çıkması, ümmetimin kıyâmete dek ibâdetinden hayırlıdır."

Sa'îd bin Cübeyr, Abdullah bin Abbâs'ın elini tutup, gidiyordu. Zemzem kuyusuna geldiler. Orada bir kavim oturmuştu. Hazreti Ali'yi kötülüyorlardı. İbni Abbâs hazretleri buyurdu ki: Beni döndürün. Onlardan yana geri döndürdüler. Onların yanına vardılar. Varıp, orada durdu ve buyurdu ki: Allahü teâlâya ve Resûlüne yaramaz sözler söyleyen kimdir. Dediler ki: Bizim aramızda kimse Allahü teâlâya yaramaz söylemez. Ve bizim aramızda Hazreti Resûle hiç kimse yaramaz söylemez.

Enes bin Mâlik rivâyet etmiştir: Resûlullah Efendimizin huzur-ı şerîflerinde oturmuş idik. O sırada Hazreti Ali geldi. Meclisin ardında oturdu. Resûlullah Efendimiz onu çağırdı.

Osmanlı Devleti'nin kurucusu Osman Gâzî'nin oğlu Orhan Gâzî, her gittiği yerde, Allah dostlarını arar sorar, hayır duâlarını almaya çalışırdı. Devletin hayâtiyetini devam ettirebilmek için, bunları hoşnut etmenin şart olduğuna inanırdı.

Câbir bin Abdullah, Resûlullah Efendimizden rivâyet etmiştir. Buyurdular ki: "O beni mi'râca ilettikleri gece, göklerde hicâblardan geçtim. Hicâbların arasından bir nidâ edici nidâ etti ki; "Yâ Muhammed! Senin baban İbrâhîm ne güzel babadır. Ali bin Ebî Tâlib ne güzel kardeştir. Ona hayır ile vasiyet eyle." Hasen-i Basrî, Enes bin Mâlik'ten rivâyet eyler. Resûlullah Efendimiz buyurdu ki: "Üç kimse vardır ki, Cennet onlara müştaktır. Ali bin Ebî Tâlib, Ammâr bin Yâser, Selmân-ı Fârisî..."

Son yıllarda, Batılı araştırmacılar Osmanlı arşivlerinden çıkmıyorlar. Sürekli Osmanlı yönetimini inceliyorlar.

Sa'îd bin Cübeyr, Abdullah ibni Abbâs'dan rivâyet eder. İbni Abbâs der ki; meâli şerîfi, "Ey Resûlüm! Sen insanları korkutucusun!

Allahü teâlâ buyurdu ki: "Ey mü'minler! Resûlullaha münâcât ettiğiniz vakitte, önce sadaka veriniz! Bu sizin için hayırlıdır. Nefslerinizi şüphe ve mal sevgisinden en iyi temizleyicidir. Eğer sadaka verecek bir şey bulamazsanız, Allah gafûr ve rahîmdir." (Mücâdele sûresi 12) (Münâcât; bir arzûyu gizli olarak söylemekdir.)

Hazreti Abbâs ve Talha arasında bir konuşma vaki oldu. Abbâs buyurdu ki: Hâcılara suyu ben dağıttığım için dahâ fazîletliyim. Talha buyurdu ki: Beyt-i şerîfin kilidini ben tutarım. İstersem gece orada kalırım. Onun için ben dahâ fazîletliyim.