Muammer Erkul

Bir gün, uçurtma fark etti; Kendi ipini, bir elin tuttuğunu! Yazı, burada bitti... * Yaz bitti... Kuvvetli esmeye başladı rüzgâr. İplerin sarılma, uçurtmaların aşağı inme zamanı geldi. Yani imtihan, yani sabır vakti!..

Ömrümün büyük kısmını "ressam bilinerek" geçirdim. Ve köşemiz başlamasaydı hep öyle gidecekti... Şimdi birkaç örnek vereceğim ki, bazı elmas parçaları nasıl toprak yığınlarına karışıyor... Yahut işin uzmanları, bir elmas pırıltısını nasıl hemen seçip ayırabiliyor, anlaşılsın diye.

Istasyon hüzün kokuyor. Hüzün; güzün kokuyor!.. Güz, sesin gibi titremede için için; ve istasyon "susmayan bir gevezelikle" hüznü okuyor!.. Dokun bana; gerçek olduğunu anlayayım. Sarıl bana; gerçek olduğumu anlayayım...

Türkler fethe, Rumlar da savunmaya hazırlanıyorlardı. Denize gerilen zincir de bunlardan biriydi fakat Sultan Mehmet, Haliç'e girmeye kararlıydı. Bunun hesabını ise çoktan yapmıştı...

Ne "tuğra"nın kutlanmaya ihtiyacı vardır, ne de Mehmet Han'ın... Öyleyse neden "Tuğra Günü'nü kutlayalım" diyoruz, biliyor musunuz? Çünkü doğru simgeler bizlere ışık olur, semboller insana yol gösterir. Ve belirlenmiş hedefler, dağları aşırtır!..

Türklere mahsus olan Tuğra bir özel isim, özel şekildir. Ne tuğra başka bir şeye benzer ne başka bir şey tuğraya... Hepsi birer sanat eseri olan tuğralar çekilirken alışılmış şekil korunmuş ve aynı zamanda sultanın künyesi de bu alışılmış kalıbın içine indirilebilmiştir. Ve simgesel anlamı ile tuğralar, belgelerin sonunda değil başında yer almıştır.

Bazıları der ki; önce arıları bulalım sonra onlara göre kovan yaparız... Bu söz "kervan yolda düzülür" deyişine benzer, fakat yolda düzene sokan her kervanın "hangi yöne gittiği" bellidir!..

Sence herkes haksızdı!.. Fakat her gidenin, en az bir haklılık payı vardı, farkında mısın? Bu gözle bakabilirsen; "senden gidenler listesi"nde kimlerin sıralandığını kendin hesapla!

Her sene bahsederim ya bu konudan. İşte yine zamanı geldi. Dünden beri Nisan yağmurları başladı. Tekrar hatırlayıp hatırlatmak lazım: Bereketli Nisan yağmurları vücuda zindelik ve enerji kazandırıyor. Çünkü içinde "kullanılabilir demir" var.

(1) Tren kalktı!.. İstasyon booş, vakit; gece yarısı... Ben, "seni" kaçırmışım!..

Aklınıza gelir miydi; insanların nehirler gibi ve çoluk çocuğuyla aktığı fuarlarda, mesleği "mayıncılık" olan birilerinin ürünlerine bir gün bu kadar kolay ulaşacağı? Peki, nerede bulunuyor bu mayıncılar? Yayıncılık fuarlarında ve ellerinden kurtulmak, neredeyse imkânsız!

Öküze bile hep aynı seslensen yürümeyi, durmayı bilir de insan yavrusuna her gün başka söylediğinde bocalayıp ne yapacağını bilemiyor! Bizim kuşağı; "modern" ismi ve "kitap şekli" verilmiş öyle pis "bi'şeylerin" üstüne bastırdılar ki, kayıp yerlere kapandık!

Saksı kadar İncirköy parkında büyüyen, lâle soğanı kadar bir çocuktum!.. Beykoz önünde; ta Selvi Burnu'ndan Burunbahçe'ye doğru yayılan denizi doldurdum ceplerime, denizi doldurdum koynuma, denizi doldurdum gözüme, gönlüme; ..kanmadım! Beykoz "gölü"nde yaşanan, öldürücü bir deniz susuzluğuydu benimkisi ama;..ölmedim!..

Nereden mi çıktı bu başlık? Aslında yıllardır hep yutkunuyordum. Sonunda; "yahu sen yazmazsan kim söyleyecek, her sivri sözü diyecek bir deli lazım" dedim.

Balkona çıktım. Bir "şarıltı" işittim. Dalgalar, geniş sahildeki taşları yuvarlıyorlardı: "Haarşşştakırtakırtakırsss..." Deniz, nefes alıyor, dedim!

Kocaman bir mermer blok gibi durur hayatı, her birimizin önünde. Bizler, kendi hayatlarımızın heykeltıraşlarıyız!

Hele ki sabah; bir dünya güzelinin duvağı gibi açıyorsa yüzünü, ışıldıyorsa, gülümsüyorsa... Hele ki durgun deniz; boylu boyunca serilmiş ve güneşe karşı gerinen karşı yakayı, aynasında yansıtıyorsa... Hele ki o gün, içini tüketen ağrılar, yüreğinde cam kesiği sızılar yoksa...

Insanlar inanmak üzere yaratılmışlardır. Gittikleri yönde, inandıkları makamı temsil eden kişi olsun isterler. Ve bu hal bir çekim alanı oluşturarak onları bir arada tutar.

Ben bu yazıyı yazarken kar yağıyor... Bembeyaz, ardı arkası kesilmez ve hiçbiri birbirine benzemez, sayısız kar tanesi; önce beliriyorlar, sonra savruluyorlar, ardından yere düşüp birikiyorlar.

Aşk; Koca bir sahra topunun ağır güllesiydi, kucağımda taşıdığım...