Muammer Erkul

Aşağıdaki "Onüç" isimli yazımı, üç sene içinde bu köşede iki defa yayınladım. Çok önemlidir. Ayrıca hem İngilizce ve hem de Fransızca dillerine tercüme ettirip web siteme koydum. Bâtıla batmış batının bu kör inancı, cahiller ve çocuklarımız arasında yayılmasın istedim!

Sevdiği veya güvendiği savaşçılarını kaybettiğinde oturup ağlayan komutan, biraz sonra perişan olmaya mahkûmdur! Çünkü bir komutanın, savaşırken üzülmeye hakkı yok!

İllüzyon, dans, taklit, çeşitli spor dalları gibi herkesin beceremediği birtakım marifetlerini, ekran başındaki insanlara da göstermek için müsabaka yapan yarışmacılardan, sırası gelen biri daha; kabiliyetini sergilemek için sahnenin ortasına gelip, salondaki binlerce kişiyi selamladı.

Sanat ve edebiyatta şaşırtıcı gelişmeler varsa, memlekette de güzel şeyler oluyor demektir. Bin yıllarca geriden itibaren bunun sayısız örneklerini bulmak mümkün.

Aslanlar bile inim inim inliyor; ki ter dökmeden, can yanmadan doğum olur mu?

(Ben, saymayı Arnavut kaldırımlarında öğrendim) Siniyordu şehir ve sis gibi yumuşacık ama kararlı bir şekilde iniyordu akşam... Akşam iniyor, şehir siniyor ve her şey siliniyordu sanki!..

[Bir harfi bile eskimemiş, on yıl önceki hasretimin...] Sizi sevmek... Şu yeryüzünde sizi sevebilenlerin en az seveni olmaya bile razı olacak kadar. Sizi sevmek... Şu yeryüzünde nefes alan ve nefes alacak herkesin sizi benden daha fazla sevmesini arzu edecek kadar.

Birtanemdin... Gelirdin... Bakardım çoğalmışsın; sanki senin içinden bir tane daha sen çıkmış. Sonra bir tane daha ve sonra bin tane daha...

Bazen kendimi; annemin-babamın ebeveyni gibi hissediyorum. Sanki onlar küçücükler de ben, kocamanım! Hiçbir şey yapmasam bile; babamın sırtındaki teri önemsediğimi fark ediyorum. Bir yere gidecek olsalar bir sürü tembih sıralamak geliyor içimden...

Bilmek, anlayış, tecrübe ve zekâdan ileri gelen zihnî kemâl yani irfân sahibi, gönül ehli ve özellikle mânâ derinliğine vâkıf olan bir zât-ı muhtereme;

Bizler, şimdi "var" zamanların havasını soluyoruz! Telefonlarımız var, arabalarımız var, evlerimiz var, her şeyimiz fazlasıyla var, ama biz de varız!..

Klasik olmuş bir yazımız vardı. Her Kurban Bayramı yaklaştığında: "Saksıda kurban kesilmez" der, sonra da çözüm tavsiye ederdik.

İttihat ve Terakki isimli partinin milletimizin başına getirdikleri kıyamete kadar konuşulacaktır. Prof. Dr. Ekrem Buğra Ekinci de son yazısında şunları diyordu:

Bir atın var... Güzel güzel yürürken tökezliyor veya durduk yere kişneyip huysuzluk yapıyor. Alıyorsun kırbacı eline; yer misin, yemez misin?!..

Geçen günkü yazıda; "terör, bu topraklardan istediğini alamayacak" demiştim ya. Hakikaten de alamayacak. İşte bunun delili Van'dır, işte bunun ispatı Erciş'tir...

Bin yıldır birlikte yaşayanlar olarak, hepimizin midesi bulanıyor. Her kimin içindeyse bu safra, artık onu taşıyanın da rahat olması mümkün değildir. PKK isimli kusmuğun öğürülme vakti gelmiştir!.. Hakkı, karanlık bir çalı ardındaki çukura def edilmek olan pisliği içinde tutmaya çalışmak da, ancak sahibine ağrı ve hastalık verir.

Bütün ömrümüz boyunca dinlediğimiz, okuduğumuz, içimizi yakan PKK terör saldırı ve cinayetleri konusunda en korktuğum; şu akan çirkefli suyun yön, yatak, istikamet değiştirmesidir ki; belki birilerinin de en büyük hayali budur veya bu noktaya en çok dikkat edilmelidir!

Gürül gürül akan o geniş nehrin kıyısında yaşayan bütün insanlar; karşıdaki refah seviyesinin çok daha yüksek olduğuna inanıyordu. İşte bu yüzden (baba mesleklerine ve şu anki meşguliyetlerine bakmadan) kendi çocuklarının da "mutlaka" diğer yakaya geçmesini istiyorlardı!

Fizik profesörü olacağım, diye ağlayan öğrenciyi hafta sonu resim kurslarına kaydettirdiler; çünkü karakalem portrelerinde gölge koyuluklarını tutturamıyordu...

"Özgürlük Yolu" diye çevirmişler de havalı durur deyip İngilizcesini yazdım. Zaten "Dönüş [geri] Yolu" anlamına geliyor ve gerçeklerden derlenmiş muhteşem bir kaçış hikâyesini anlatıyor. Peki acaba nereden ve kimlerden kaçış?..