Osman Ünlü

Di­ni­miz­de kö­tü­le­nen, mal, mülk de­ğil, bun­la­ra o­lan sev­gi­dir. Ki­şi­nin, dün­ya­ya, ma­la mül­ke o­lan sev­gi­si art­tık­ça, Al­la­hü teâlâ in­din­de­ki kıy­me­ti, de­ğe­ri de a­zal­mak­ta­dır...

Al­la­hü teâ­lâ, çok şe­yi se­bep­ler­le ya­rat­mak­ta­dır. Se­bep­le­re ya­pış­mak, Onun âde­ti­ne uy­mak, On­dan bek­le­mek, On­dan is­te­mek olur. Onun em­ret­ti­ği se­bep­le­re ya­pış­mak, Al­la­hü te­âlâ­ya şirk ol­maz...

Fennin, sanâtın ve güzel ahlâkın birlikte olmasına Medeniyet denir. Medenî insan, fen ve sanâtı, insanların hizmetinde kullanır. Zâlimler ise, insanlara işkence yapmakta kullanır...

Pey­gam­ber e­fen­di­miz, üm­me­ti­ne o ka­dar şef­kat­li, o ka­dar mer­ha­met­li­dir ki, a­na-­ba­ba­nın ev­lat­tan, ev­la­dın a­na-­ba­ba­dan ka­ça­ca­ğı mah­şer gü­nün­de, üm­me­ti­ne sa­hip çı­ka­cak ve şef­âat­le­ri i­le on­la­rı a­teş­ten kur­ta­ra­cak­tır...

İn­san­la­rın de­re­ce­le­ri, bü­tün mahlûk­la­rın tam or­ta­sın­da­dır. İslâ­miy­ye­te u­yan­lar, yük­se­lir­ler, me­lek­ler­den üs­tün o­lur­lar. Ne­fis­le­ri­ne ve kö­tü ar­ka­daş­la­ra u­ya­rak, İslâ­miy­yet­ten u­zak­la­şan­lar, al­ça­lır­lar...

Öl­mek, yok ol­mak de­ğil, var­lı­ğı boz­ma­yan bir iş, kı­sa­ca­sı dünyâ hayâ­tın­dan ay­rıl­mak de­mek­tir. Ö­lüm, mü'min i­çin ni'met, günâ­hı o­lan­la­ra i­se musî­bet­tir...

Hak­kı­nı al­mak müm­kün de­ğil­se de, af­fet­mek iyi­dir. Müm­kün ise, da­hâ iyi­dir. Çün­kü, hak­kı­nı ge­ri al­ma­ya kud­re­ti var­ken af­fet­mek, nef­se da­hâ güç ge­lir...

"Sı­kın­tı­lı ve fe­rah­lık zamâ­nın­da, hâ­lin­de bir de­ği­şik­lik ol­ma­sın! Var­lık ve yok­luk zamân­la­rı, hâ­li­ni de­ğiş­tir­me­sin. Hattâ, yok­luk zamâ­nın­da ne­şen, var­lık­ta da sı­kın­tın art­sın!"

İn­san, her ba­kım­dan muhtâç o­la­rak ya­ra­tı­lan bir var­lık­tır ve muhtâç ol­ma­dı­ğı bir â­nı da yok­tur. Bu se­bep­le in­sa­nın; her za­man Al­la­hü teâlâ­ya it­âat hâ­lin­de ol­ma­sı lâ­zım­dır...

İ­yi, sâ­lih kim­se­le­ri fâ­sık zan­net­mek, sû­-i zan o­lur ki, ha­ram­dır. Gü­na­hı çok o­lan bir kim­se­nin, günâh­la­rı­nın af­fol­ma­ya­ca­ğı­nı zan­net­me­si de, Al­la­hü teâlâ­ya sû­-i zan o­lur...

Her mü'mine önce lâzım olan şey, îmânı, farzları, harâmları öğrenmektir. Bunlar öğrenilmedikçe, Müslümânlık olamaz, îmân elde tutulamaz, niyet, ahlâk düzeltilemez ve temizlenemez...

Herkes, kendi kusûrlarını görmeli, yaptığı kabâhatleri düşünmelidir. Allahü teâlânın, kendisine cezâ vermekte acele etmediğini, rızkını kesmediğini bilmeli ve isyânı terk etmelidir...

Dinde zorluk yoktur demek, Allahü teâlâ kolay olanı emretmiş demektir. Yoksa, herkes, hoşuna giden şeyleri yapsın, nefsine zor gelen şeyleri yapmasın demek değildir...

Zarûret olmadan dilenmek, başkasından bir şey istemek, harâmdır ve çirkindir. Sabâh ve akşam rızkı olup da, dilenen bir kimse, Cehennem ateşini çoğaltmış olur...

Müslümân egoist olmaz. Zira egoist olanları, Allahü teâlâ sevmez. Kibir, gurûr kötü bir şeydir. Tevâzu ise, iyi ve güzeldir. Bütün Peygamberler, her işlerinde, tevâzu göstermişlerdir...

İnsan, rûhlar âleminde verdiği sözde durur, imân edip emirleri yapar, yasaklardan sakınır ve imân ile âhirete giderse, sonsuz nimetlere kavuşur...

Bayramlarda, ana-babaya çeşitli hediyeler alıp, bayramları tebrik edilerek, hakları helâl ettirilmeli ve duâlarını almalıdır! Arada kırgınlıklar varsa bu vesile ile giderilmelidir.

"Sen elinden gelen üç şeyi yaparsın da, bizim herşeye gücümüz yettiği halde o bir şartı yapmaz mıyız! Seni de, köleni de, yanındakileri de, Mansur bin Ammar'ı ve orada bulunanları da affettik"

(Dünyâ için, dünyâda kalacağın kadar çalış! Âhıret için, orada sonsuz kalacağına göre çalış! Allahü teâlâya, muhtâc olduğun kadar itâat et! Cehenneme dayanabileceğin kadar günâh işle! Dilediğin gibi yaşa; muhakkak öleceksin. Dilediğini sev, muhakkak ayrılacaksın.)

Dinimizde vermek, kıymetlidir. Fedakarlık etmek, vermek demektir. Haklı olduğu halde, sen haklısın demek, vermektir. İnsanlara güler yüzle muamele etmek, vermektir.