Ragıp Karadayı

“Hastalar geliyor okuyayım mı?” deyince, hiç tereddüt etmeden; “oku” buyurdu…

​“Al Hafız Lütfü, sen iç…” buyurunca sanki dünyalar benim oldu. Aldım içtim. Ömrümde böyle lezzetli bir çay içmemiştim.

​"En kısa zamanda Erzurum’a gittim. Kimseyi tanımıyorum. Elimde ne bir adres var, ne de sorabileceğim kimse!.."

"Nefsinle hareket edersen muvaffak olamazsın, boyun büker tam teslim olursan, olmazlar olur!.."

​Güle söyleye yemekler yendi, sohbetler edildi. Çaylar geliyordu ki komşular da tek tek kapıyı tıklatmaya başladılar.

​Akşam namazı için girdiği camide kimsecikler yoktu. Baştan aşağı buz kesildi. Hocasının müşfik sözü kulaklarında yankılanıyordu...

Kar, sessizliğiyle konuşur, bir şeyler anlatır anlayana. Ona baktıkça, dinledikçe ayna olur muhatabına...

​Büyük ve uzun bir uykunun adıydı kış Erzurum’da, bilhassa Verintap köyünde...

Derinden bir ezan sesi geldi. Babam dedi ki: “Oğul yakında bir Müslüman köyü var. Haydi o sese doğru gidelim.”

​En sonunda biri dedi ki: “Ola kazmaları alın bacaya çıkalım… Oradan tepelerine inelim, görsünler hâllerini!”

​Biraz sonra yemekler getirildi, yendi. Babam niçin geldiğini söyleyince Garip Ağa pek sevindi...

​"Recep Dede, nazar hak… Bizler müminiz elhamdülillah. Kim bilir ne hikmetleri vardı da bilemiyoruz…"

​“Hemşerim ben Tortum’da Erzurum’da meydanları rakiplerime dar ederdim. Kimse karşıma çıkmaya cesaret edemezdi."

Askerlik arkadaşını pek özlemişti ve çok hatıraları vardı. İçeri girdiğinde ayakta karşılandı. Hasretlik giderildi...

Kendine has hususiyetleriyle bahar; her tarafı zümrütten yeşile boyamış, rengârenk çiçeklerle bezemişti. Tarlaya, çayıra gidip gelenlerle dolup taşan sokaklar, yollar, çeşme başları, bahçeler, harman yerleri hummalı bir şekilde çalışanlarla doluydu. İnsanlar, hayvanat, akla gelebilecek börtü-böcek, bütün yaratıklar; yerden fışkırmış, âdeta dışarı taşmış fokur fokur kaynıyordu.

​"Hafız evladım! Allahü teâlânın bize emrettiği ibadetlerin durumu ve bizim hâlimiz bu hikâyede anlatılanlara pek benzer..."

"Muhatabın kabiliyetine ve ihlâsına, yani samimiyetine göre vazifeler de farklılık arz eder hafız evladım…"

​"Hafız evladım! Sen öyle ne yapmışsın? Deden Emin Ağanın kimseye borcu yoktu. Bu altınları da ödediğini duymuştum..."

​Ben sonuna kadar okumak niyetindeydim. El yazısı kâğıdın başında “Şaban mahdumu Emin...” diye başlıyordu.

​"Mesele şimdi daha netleşti. Hım… Niçin düzgün yollardan gitmediğimizin sebebini bir türlü söylemedi emmim..."